معرفی

اقتصاد فرهنگی، که معمولاً به عنوان صنایع خلاق و فرهنگی شناخته می شود ^، همراه با حوزه فرهنگ، در وضعیتی قابل توجه قرار دارد. نه تنها ساختار داخلی آن در حال مذاکره مجدد است (رابطه بین سود و غیرانتفاعی، رسمی و غیررسمی)، بلکه دستخوش یک دگرگونی و همگرایی است که توسط احتمالات تغییرات تکنولوژیکی ایجاد شده است. علاوه بر این، ماهیت حکمرانی آن در حال تغییر است (چه بخش هایی از بودجه دولتی تامین می شوند و به چه دلایلی). در نهایت، این تنش ها در شرایط مختلف سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی انجام می شود . به طور کلی، حوزه حکمرانی اقتصاد فرهنگی، حوزه ای بحث برانگیز و پیچیده است.

بحث‌های زیادی در مورد سیاست‌های ملی و ابتکارات بین‌المللی و همچنین بحث‌های بحث‌انگیز در مورد اقتصاد فرهنگی شهری وجود داشته است ( Hesmondhalgh, Pratt, 2005 , Lange et al, 2009 , Oakley, 2004 , Oakley, 2006 , Pratt, 2005 ). واضح است که مقیاس و زمینه حکمرانی موضوع مهمی است. با آگاهی از این محدودیت‌ها، این مقاله به دنبال بررسی جنبه‌ای از حکمرانی اقتصاد فرهنگی است. که با تاب آوری و سیاست های فرهنگی محلی مرتبط است . مفهوم تاب آوری کلیدواژه بحث های سیاست گذاری در قرن بیست و یکم بوده است. تفسیر غالب آن آماده است، بسته بندی شده در یک بسته بندی «ریاضتی»، تعبیری که در لفاظی ریشه دار در نیمکره شمالی و واکنش بسیاری از دولت های ملی به شرایط اقتصادی اخیر گنجانده شده است. این مقاله استدلال می کند که این تنها یک تفسیر است، تفسیری محدود و بالقوه آسیب رسان برای اقتصاد فرهنگی. تفسیر دیگری در دسترس است که در مورد اقتصاد فرهنگی مناسب‌تر و احتمالاً مؤثرتر است. تفسیر اخیر به‌ویژه به اقتصاد فرهنگی مرتبط است، زیرا ماهیت موقعیت کنش اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی را تصدیق می‌کند. اصطلاح “محلی” این نگرانی را کمتر مشخص می کند، که با ایده محلی بودن بهتر نشان داده می شود ( Amin, Thrift, 1992 , Pratt, 1991 ): ترکیبی منحصر به فرد از شبکه های مختلف که “تفاوت” مکان ها را می سازند.

مفهوم تاب آوری یکی از مفاهیمی است که در زمان های اخیر محبوبیت پیدا کرده است. این در حال تبدیل شدن به یک اصطلاح هژمونیک است، بسیار شبیه پایداری در دهه 1990، یا در واقع صنایع خلاق در اوایل دهه 2000. مانند این اصطلاحات دیگر، تاب‌آوری به‌عنوان واژه‌ای که مرتبط و به‌روز به نظر می‌رسد، وارد واژگان رایج، به‌ویژه سیاست‌گذاری شده است. به عنوان کارمندان، سازمان‌ها و شهروندان از ما خواسته می‌شود که انعطاف‌پذیر باشیم و مرتباً آمادگی خود را برای انعطاف‌پذیری آزمایش و نشان دهیم. عملاً تداعی یک حالت وجودی است.

استفاده از این اصطلاح از فرآیندها به سازمان ها، ایالت ها و اقتصادها و به افراد گسترش یافته است. تفسیر نوظهور حالتی از توانایی مقاومت در برابر اعمال خارجی است که یکپارچگی یک موضوع را تهدید می کند ( بریستو، 2010 ، کریستوفرسون و همکاران، 2010 ، هادسون، 2009 ، پک، 2012 ، پایک و همکاران، 2010 ). به گونه‌ای که اگر کسی در حال آماده شدن برای انعطاف‌پذیری نباشد یا در حال آماده‌شدن نباشد، در حال شکست است ( Neocleous, 2013 ). به راحتی می توان تصور کرد که چگونه چنین فراخوانی می تواند به یک امر حکومتی و یک رژیم تبدیل شود. تفسیر قدیمی‌تر از تاب‌آوری به‌راحتی در قالب سیاست فرهنگی سنتی قابل مشاهده است. انعطاف‌پذیری در اینجا به عنوان حفاظت و بایگانی، سرمایه‌گذاری در آموزش عالی برای هنرمندان، آموزش برای مخاطبان، و هم برای تکنسین‌ها و هم برای محافظان تعبیر شد . آیا این تاب آوری است که تغییر کرده است یا نقشی که دولت ایفا می کند؟

این مقاله مفهوم انعطاف‌پذیری را دوباره بررسی می‌کند و تاکید می‌کند که حداقل دو مسیر دارد: رایج‌ترین کاربرد معاصر که به تفسیری فردگرایانه گرایش دارد. استفاده قدیمی تر به تفسیر جمعی تر اشاره دارد. بنابراین، ما به این احتمال اشاره می‌کنیم که استفاده از تاب‌آوری معمولاً برای مشروعیت بخشیدن به یک استراتژی نئولیبرالی کوچک کردن دولت به کار می‌رود. علاوه بر این، ما پیامدهای تاب آوری در اقتصاد فرهنگی را بررسی می کنیم. در اینجا ما به اهمیت درک موقعیتی از عملیات و فعالیت های اقدامات خاصی اشاره می کنیم که انعطاف پذیری را در برابر معانی مختلف باز می کند. یک استراتژی ممکن است به طرق مختلف هم در اقتصاد فرهنگی و هم در سایر بخش‌های اقتصاد و جامعه اجرا شود. این نتیجه‌گیری مقاله است، یعنی اینکه تاب‌آوری برای بخش فرهنگی یک معنی ندارد، و در برداشتن معنای چنین اصطلاحی، دقت و درک این بخش لازم است، چه رسد به اینکه چه اقدامی را تحریم می‌کند.

این مقاله دارای سه بخش است. اولی مفهوم دریافت شده از تاب آوری را که اتمیستی و بسته است (حالت A) ارائه می دهد و آن را با نسخه دیگری (حالت B) که اجتماعی و باز است، مقایسه می کند. بخش دوم برخی از ویژگی‌های مهم اقتصاد فرهنگی را بررسی می‌کند و نشان می‌دهد که چرا این اقتصاد به طور خاص نسبت به تعبیه‌های محلی حساس است. بخش سوم چارچوب‌های خط‌مشی مبتنی بر تاب‌آوری حالت A و حالت B را در تضاد قرار می‌دهد. این مقاله نتیجه می‌گیرد که شکلی از ظرفیت‌سازی محلی که برای ویژگی‌های اقتصاد فرهنگی و مکان اعمال می‌شود، استراتژی سازنده‌تری برای تاب‌آوری ارائه می‌دهد.

تاب آوری: دو مسیر

انعطاف‌پذیری در کاربرد کنونی‌اش قدرت خود را از مبهم بودن تعریف و کاربرد بالقوه جهانی و تعمیم‌یافته‌اش و ضرورت کاربرد آن به دست می‌آورد. واضح است که زمینه خاصی که این واژه در آن طنین بیشتری پیدا کرده است، در رکود اقتصادی پس از 2010 است و دولت بسته‌های ریاضتی را به دلیل هدایت مجدد منابع برای نجات بانک‌های ورشکسته اعمال کرد. با این حال، همانطور که کلاین (2007) و دیگران اشاره کرده اند، همچنین روشن است که نئولیبرال ها مشتاق “نگذارند یک رکود خوب از بین برود” و به دنبال کاهش هزینه های دولت در کنار و فراتر از آن بوده اند. ممکن است برای جایگزینی پول های قمار شده توسط بخش مالی که سیستم مالی را به چنین وضعیتی سوق داده است، ضروری تشخیص داده شود. مفهوم انعطاف پذیری برای تعدادی از تفاسیر از توانایی «پیشرفتن» پس از تهدید، شوک یا آسیب به سوژه باز است. به تمهیداتی که از احتمال تهدید جلوگیری می کند. یا توانایی بهبود سریع پس از آن رویداد. همه اینها سناریوی نظامی‌گرایانه‌ای را بازی می‌کنند که در جهان پس از 11 سپتامبر متداول بوده و در جهان پس از 2010 نیز ادامه یافته است.

این اولین روش تاب آوری (A) با رویکرد بسته مشخص می شود و دارای ویژگی هایی است که با کمتر کار می کند. برای ادامه فعالیت با منابع کمتر. تکنیک های به کار گرفته شده مربوط به حذف هزینه ها از واحد اصلی، عدم سرمایه گذاری ، وظایف برون سپاری و شرایط قراردادی برای کاهش هزینه ها و/یا ریسک بر روی آنها قرار می گیرد. روابط قراردادی و عرضه ممکن است برای کاهش بدهی ها به حداقل برسد: عرضه به موقع و قراردادهای کاری ساعت صفر رایج هستند. تعهدات اجتماعی برون سپاری و اجتماعی می شوند، هزینه ها به دولت یا جامعه منتقل می شود: نمونه هایی از آموزش و رفاه است. این تاکتیک‌ها نوعی انعطاف‌پذیری هستند: اگر پایه‌های هزینه کاهش یابد، اتکا و تعهد به حداقل، یا در مقیاس زمانی صفر برداشته شود، سازمان می‌تواند به عنوان یک مورد سخت‌تر دیده شود. این یک داستان آشنا است و باید ما را به این سوال وادار کند که چه نوع تاب آوری و برای چه کسی. واضح است که انعطاف ظاهری شرکت اصلی باعث ایجاد بی‌ثباتی در کارگران و پیمانکاران فرعی می‌شود. به همین ترتیب، اجتماعی شدن خطر و آموزش، بار را بر دوش دیگران قرار می دهد. علاوه بر این، چنین تاکتیک هایی یک پیمانکار قدرتمند را فرض می کند. در شرایط مختلف بازار کار، آموزش برون سپاری می تواند هسته اصلی را در معرض خطر قرار دهد.

تفسیر جایگزین، دیدگاهی باز است که مقاومت نمی کند، بلکه تغییر را پذیرفته و آن را به عنوان بخشی از هستی و هستی می پذیرد. این به مفهوم زندگی پایدار نزدیکتر است. فرآیندی از سازماندهی و سازگاری برای کار در هماهنگی با دیگران، محیط اطراف و جهان گسترده تر: فرآیندی که سازگاری و شکوفایی را ممکن می سازد. این روش دوم انعطاف‌پذیری (B) روشی است که یک سیستم را گسترده می‌کند، برخلاف دیدگاه اتمی. حفظ و پایداری از این منطق مربوط به مدیریت منابع در محدوده است، اما از طریق کار با و فراتر از مرزها. بر خلاف رویکرد اتمیستی «خط سخت»، این یک رویکرد ارگانیک است که به سمت جزر و مد منابع خم می شود. علاوه بر این، رویکرد پرورشی بلندمدتی است که سرمایه‌گذاری‌های کوچک در درازمدت می‌تواند منابع کارآمدتری داشته باشد، اگرچه در برخی مواقع بیشتر (یا کمتر) گران است. انعطاف پذیری در اینجا رشد و بقا به هر قیمتی نیست، بلکه تغییر ماهیت هدف و کار با منابع است. انعطاف پذیری کلیدواژه است، نه انعطاف ناپذیری. باز بودن و نه بسته بودن دیدگاه‌های حالت A رشد را به عنوان یک هنجار می‌دانند و انعطاف‌پذیری را روشی برای اطمینان از کسب و کار طبق معمول می‌دانند. تفاسیر حالت B رشد را در دو مفهوم اقتصادی و غیراقتصادی می بیند. یک هدف مناسب تر برای حالت B ممکن است “شکوفایی” به جای رشد باشد.

هر دو دیدگاه تاب‌آوری، منطق و شیوه‌های متفاوتی از حل مسئله را پیشنهاد می‌کنند. حالت A به دنبال انکار امور خارجی است. حفظ بر اساس توانایی حفظ یک مرز غیرقابل نفوذ است. علاوه بر این، در انزواگرایی خود، به دنبال جداسازی خود از زمینه است: زمان، مکان، و محیط‌های اجتماعی-اقتصادی-فرهنگی. جستجو برای یک راه حل درست وجود دارد که در همه موارد و در همه زمان ها اعمال شود. حالت B یک نقطه مقابل دوگانه را ارائه می دهد. ما استدلال خواهیم کرد که تفسیرهای باز از تاب آوری با فرهنگ پر رونق سازگارتر است. علاوه بر این، آنها بیشتر در اقتصاد فرهنگی کاربرد دارند. این دو نکته مهم را مطرح می کند. اول اینکه تاب آوری از یک سازمان، گروه یا فرد به سازمان دیگر نسبی است. این بیانگر قدرت و کنترل است و یک گروه دیگر را مجبور می کند که هزینه ها و ریسک ها را به قیمت خود متحمل شود. دوم اینکه متنی است. در شرایط مختلف بازار، تحت ترتیبات حاکمیت کلان واگرا ، موازنه قدرت تغییر می کند و باید محاسبات متفاوتی انجام شود.

در سال‌های اخیر، منطق رشد برای عده‌ای معدود، و تحقیر برای بسیاری، با فقدان کنترل‌های اجتماعی به دست آمده است و تحمل سیستمی بی‌عدالتی به عنوان صرفه‌جویی در هزینه‌ها، و اقدام ضروری برای کاهش هزینه‌های دولتی توجیه شده است. انتقال مثبت به خدمات مالی ( Wilkinson & Pickett, 2010 ). این مربوط به حالت A است؛ حالت B دارای شباهت هایی به یک سیستم حکومت داری دولتی است که با یک مدل رفاهی پیوند خورده است. علاوه بر این، حالت A با کنترل خروجی ها و ورودی ها، حالت B متمرکز است توسط مدیریت برای پیکربندی فرآیند.

شرایط اقتصادی اخیر برای همه بخش‌های اقتصاد و جامعه چالش‌برانگیز بوده است، اما در همه مکان‌ها، شمال-جنوب، شرق-غرب، و در سطح ملی و محلی به یک شکل تجربه نشده است ( پرات، 2009 ، پرات، 2012). ، پرت، هاتون، 2013 ). سوالی که این مقاله به دنبال پرداختن به آن است این است که اقتصادهای فرهنگی محلی در این بحث چگونه قرار گرفته اند و چه نوع پاسخی مناسب تر خواهد بود و به چه دلایلی. از نظر تاریخی، بسیاری از بحث‌های تاب‌آوری یا غیر آن در اقتصاد فرهنگی در چارچوب بودجه دولتی انجام شده است، جایی که فرهنگ حمایت‌شده عمومی ناگزیر باید سقوط کند و/یا فعالیت‌هایش را اجتماعی کند. این ریشه در یک مدل تقلیل اقتصادی مربوط به سازمان ها و بازارهای ایده آلی دارد که هیچ هدف اجتماعی و فرهنگی ندارند. بخش فرهنگی به عنوان اصل حیات خود به اهداف اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی توجه دارد. بر این اساس، عملکرد اقتصاد فرهنگی انعکاسی ساده از عرضه و تقاضا نیست. ویژگی های عملکرد آن یک الگوی پیچیده از انعطاف پذیری و پایداری شدید است. درسی که از آنها گرفته شده است، و بینش در مورد چگونگی حمایت بیشتر از آنها، کمتر در “پول بیشتر برای موفقیت و برندگان” نهفته است، بلکه برای گسترش وسعت و آزمایش کاری است که برای افزایش ریسک و سپس گسترش آن انجام می شود. بنابراین به طور کلی درآمد بیشتری ایجاد می کند. این امر در برخی موارد توسط رشد مورد استفاده قرار می گیرد، اما همچنین فرصتی را برای بسیاری دیگر برای سرمایه گذاری در تنوع باز می کند – کاهش ریسک و گسترش مجموعه ایده ها کلیدی برای پایداری و دوام بیشتر است. در مقابل، قمار در لیست کوتاهی از برندگان، بی‌ثباتی، ریسک و انعطاف‌پذیری کمتری ایجاد می‌کند.

همانطور که در بالا ذکر شد، باز کردن تصویری متفاوت و آینه ای از انعطاف پذیری یک چیز است. تطبیق و توضیح اقداماتی که در رویه‌های ذره‌ای گنجانده شده‌اند، چیز دیگری است. در اینجا، ما از درک روش‌های عادی (فوق‌العاده) برای اقتصاد فرهنگی بینش کسب می‌کنیم و یاد می‌گیریم. همانطور که اشاره شد، چنین شکل‌گیری‌های سیاستی باید ریشه در ویژگی‌های اقتصاد فرهنگی داشته باشند. بخش زیر به تشریح این ویژگی ها و تنوع آنها از توصیف هنجاری اقتصادها می پردازد.

تاب آوری موقعیت: اقتصاد فرهنگی

اقتصاد فرهنگی از طریق و در پیوندهای آن با مردم و محلات شکل می گیرد و بیان می شود. با این حال، بحث هنجاری اقتصاد فرهنگی اغلب در سطحی انتزاعی یا صرفاً در حالت ایده آلیستی باقی می ماند. این رویکردها باید به چالش کشیده شوند تا بتوان با شیوه های فرهنگی درگیر شد و دانش مرتبطی از آنها تولید کرد. در بیشتر جوامع به فرد صنعتگر یا هنرمند نقش ویژه یا قابل شناسایی داده می شود. هنگامی که هنرمند از طریق سنت رمانتیک غربی فیلتر می شود، به فردی منحصر به فرد با قدرت های ویژه ارتقا می یابد که «نقش حمایتی» سرمایه گذاران، عوامل، مخاطبان، آموزش و غیره را که برای حفظ یک عمل فرهنگی ضروری هستند، پنهان می کند. این اپتیک فرهنگی تأثیر زیادی بر سیاست فرهنگی و تحلیل عملکرد فرهنگی در کشورهای شمال جهانی داشته است. پیشگامان کار بر روی اقتصاد فرهنگی به قیمت سیستم حمایتی گسترده تر، بر هنرمندان «خط مقدم» تمرکز داشتند. پژوهش‌های اخیر در اقتصاد فرهنگی به دنبال ترمیم این نظارت بوده است ( بانکز، 2007 ، دو گی، 1997 ، پترسون، آناند، 2004 ، پرت، 2004 ). این اثر ضمن اذعان به نقش هنرمند، به دنبال آن است که تولید هنری و فرهنگی را در بافت قرار دهد و «نظام تولید» را به طور کامل قدردانی کند.

چنین شیوه تحلیلی برای کسانی که به مطالعه اقتصاد عادت دارند، در جایی که سنت قوی در کاوش در فرآیند توسعه یافته تولید و همچنین قیمت گذاری وجود دارد، بلافاصله آشنا است . بنابراین، مفهوم نظام تولید فرهنگی رایج شده است. این شامل پنج زمینه گسترده است: تصور، ساخت، توزیع، مصرف و بایگانی ( پرات، 1997 ، موسسه آمار یونسکو، 2009 ). این را می توان زنجیره ای از فعالیت ها دانست که همه کالاها و خدمات فرهنگی از طریق آن پیشرفت می کنند. سه نکته مهم دارد: اول اینکه اندیشه هنری و تجلی آن را زمینه سازی می کند. دوم، دوگانه گرایی تولید کننده و مصرف کننده را دوباره ادغام می کند. و سوم، مفهوم یک سیستم باز، تکراری و اکتشافی را به جای یک زنجیره بسته، خطی و یک طرفه ارائه می دهد. این مفهوم، افق جدیدی را برای سیاست فرهنگی گشوده است و مکان‌های بالقوه جدیدی را برای تعامل در کانون توجه قرار داده است.

اگر سیستم تولید فرهنگی «عمق» فرآیند بیشتری را نسبت به مدل‌های قبلی ارائه می‌دهد، همچنین به دنبال نشان دادن تفاوت است که به عنوان وسعت فرهنگی بیان می‌شود. مطالعات صورت‌ها و شیوه‌های مختلف هنری نشان داده‌اند که در حالی که برخی از اجتماعات تجربه و سازماندهی در سرتاسر حوزه اقتصاد فرهنگی وجود دارد، تفاوت‌های مهمی نیز وجود دارد که با فرم‌های فرهنگی خاص مشخص می‌شود (حتی اگر برخی از آنها – هم همگرایی و هم شکل‌های جدید – از طریق تغییر شکل می‌دهند. دیجیتالی سازی). علاوه بر این، تحلیل‌های سیستم‌های تولید فرهنگی ما را نسبت به فرآیندهایی حساس می‌کند، که اغلب با تحلیل‌هایی که منحصراً بر ورودی‌ها و بروندادها تمرکز دارند، پنهان می‌شوند.

بنابراین، مقیاس و دامنه دگرگونی هایی که می تواند در اقتصاد فرهنگی رخ دهد بسیار گسترده است و صرفاً محدود به نوآوری در شکل هنر، بازارهای جدید یا فناوری نیست. در واقع، یک حوزه مهم تحول، سازماندهی اقتصاد فرهنگی است. بخش بعدی این موضوع را تحت عنوان میانجیگری مورد بحث قرار می دهد.

همه فعالیت ها شامل اشکال هماهنگی بین بازیگران مختلف است. خیلی ساده اینها را می توان تحت چتر یک سازمان بزرگ یا به عنوان یک شبکه خارجی مدیریت کرد. آنها نقاط قوت و ضعف خود را دارند. با کنارگذاشتن یک کتابخانه قابل توجه در زمینه تاریخ اقتصادی و سیاست فرهنگی، می توان بیان کرد که شیوه غالب سازماندهی تولید فرهنگی در قرن بیستم. از سازمان بزرگی بود که معمولاً توسط ایالت اداره می شد. در 25 سال گذشته روند به سمت شکل شبکه بوده است. بدیهی است که سازمان های بزرگ به ویژه سازمان های فراملی همچنان نقش مهمی را ایفا می کنند.

مسئله اساسی این است که یک تولیدکننده/هنرمند فرهنگی به مجموعه ای از آژانس های دیگر نیاز دارد تا به مخاطبان دسترسی پیدا کند. اینها صرفاً تولید و حمل و نقل نیستند، بلکه شامل دانش هستند که معمولاً نوعی تمرین آموزشی فرهنگی است. تولید فرهنگی موفق و تولید فرهنگی پایدار متکی بر ایجاد واسطه‌های تاب‌آور برای گرد هم آوردن عوامل لازم است: تولید فرهنگی یک کار گروهی است. ما می‌توانیم دو جنبه از این موضوع را شناسایی کنیم زیرا ممکن است بر بحث‌های خط‌مشی تولید فرهنگی، به ویژه چالش‌های توسعه مقیاس و دامنه در تولید فرهنگی تأثیر بگذارند: میانجی‌گری شبکه‌ای و تعبیه‌شده.

مفاهیم هنجاری فرهنگ و تولید فرهنگی به نگرانی با مخاطبان/بازارها و هنرمندان یا صنعتگران تقسیم می شود . البته این یک شکل ساده اجتماعی و اقتصادی است که در نتیجه تولید انبوه و تغییرات تکنولوژیک دستخوش دگرگونی ساختاری قابل توجهی شده است. اینجا جای بحث در مورد این مسائل نیست. با این حال، اشاره به افزایش نقش میانجی بین تولیدکنندگان و مخاطبان آنها و تقسیم کار پیچیده ای که وجود دارد، مهم است. به ویژه، از آنجایی که سازمان‌های بزرگ فعالیت‌های خود را برون سپاری کرده‌اند، یکی از موارد خاص پخش صدا و سیما، این امر منجر به تغییر از بخش عمومی به بخش خصوصی شده است.

این بینش نقش رو به رشد سازمانی و فضایی میانجی ها را نشان داده است. از نظر سازمانی، خدمات تخصصی مانند بازاریابی و توزیع، خدمات حقوقی یا مدیریت همگی باید ارائه شوند. چنین خدماتی اغلب فراتر از محدوده تولیدکنندگان در مقیاس کوچک هستند و از این رو یک ضعف استراتژیک بالقوه را نشان می دهند. از نظر فضایی، این فعالیت‌ها لزوماً در یک ساختمان قرار نمی‌گیرند، بنابراین ظهور «خوشه‌های فرهنگی»: گروه‌بندی محصولات و خدمات فرهنگی مشابه در اطراف بازارهای مشترک (بازارهای تجاری و تجاری و همچنین بازارهای تجاری به مصرف‌کننده). توده بحرانی بسیاری از تولیدکنندگان مشترک مشابه، در موارد استثنایی می توانند بازار لازم را برای ارائه خدمات تخصصی که در غیر این صورت وجود ندارند، ایجاد کنند.

توده مهمی از تولیدکنندگان فرهنگی نیز برای حفظ نیروی کار ماهر مهم است. از آنجایی که بسیاری از کارهای فرهنگی از انواع پروژه ها هستند، با تولیدکنندگانی که به حساب خودشان کار می کنند یا در شرکت های پروژه محور (که عمر کوتاهی دارند) مگر اینکه جریان کار کافی وجود داشته باشد، امرار معاش دشوار است و انگیزه ایجاد می کند. عقب نشینی یا دور شدن است. همچنین برای تولیدکنندگانی که قادر به آزمایش و توسعه کارهای جدید و دریافت بازخوردهای آگاهانه و انتقادی از مخاطبان و سایر تولیدکنندگان هستند، یک «مخاطب» نیز مهم است. این یک گام ضروری برای افزایش تولید فرهنگی است.

تولیدات فرهنگی را می توان با بازتولید انبوه، یا بر اساس بازار داخلی یا بازارهای صادراتی، مقیاس بندی کرد. مزیت تاریخی شمال جهانی با مصرف کننده نسبتاً ثروتمندتر این است که این مرحله اولیه توسعه محصول اغلب به خوبی تأمین شده است. این به وضوح برای یک کشور در حال توسعه که سطح درآمد در آن پایین است یک چالش است. با این حال، ظهور یک طبقه متوسط ​​نسبتاً پردرآمد برای بسیاری از کشورهای جنوب جهانی این را تغییر می دهد. علاوه بر این، صرفاً مصرف‌کنندگان یا مخاطبان نیستند، بلکه نحوه ارتباط آنها با تولیدکنندگان مهم‌تر است. در بخش بالا به ضرورت‌های عملکردی برای «تکمیل» سیستم تولید اشاره کرده‌ایم و اینکه چگونه اینها می‌توانند یک چالش باشند. بعد دیگر مقیاس بندی از طریق سیستم های بین المللی است.

الگویی وجود دارد که ما می‌توانیم در تولید کالاهای اصلی (کشاورزی و مواد خام) و تولید با زنجیره‌های تولیدی که در سراسر جهان هستند مشاهده کنیم. در ارتباط با این فرآیند، تمایل به فیلتر کردن سیستماتیک فرآیندهای ارزش افزوده در بیشتر زنجیره‌های تولید وجود دارد. بنابراین، در مدل استعماری، فعالیت‌های استخراج در کشور میزبان و پردازش (فعالیت با ارزش افزوده بالا) در قلب استعمار انجام می‌شود. این به عدم تعادل درآمد و فرصت منجر شد. توسعه اخیر تولید جهانی الگوی ساختاری مشابهی دارد، البته به دلایل مختلف. کارخانه های تولیدی در اقتصادهای با دستمزد پایین و طراحی در اقتصادهای با دستمزد بالاتر قرار دارند . این الگوی سازمانی تمایل به تقویت یا ایجاد چرخه های منفی یا مثبت توسعه دارد. هنگامی که چنین الگویی برای چندین تولیدکننده بازتولید می شود، مکان های خاص بیش از حد نشان داده می شوند و تحت تسلط کارکردهای خاص قرار می گیرند: مثلاً تولید، یا طراحی. طراحانی که در مراکز تولید رشد می کنند معمولاً با انتخاب دور شدن مواجه می شوند. فرآیندی که ممکن است توسعه ناهموار را بیشتر تشدید کند. این چالش «ارتقا»، توسعه فعالیت‌های با ارزش افزوده بالاتر در کشور است.

اینها فرآیندهای جدیدی نیستند. آنها ویژگی های آشنای اقتصاد جهانی هستند. یک جنبه کمتر آشکار از همان سیستم، حاکمیت پیوندها، یا زنجیره‌ها یا بخشی از کالاهای تمام شده است. از یک سو، تصور رایج این است که یک سازمان بزرگ، و یک شرکت فراملی ، در حال حرکت در درون سازمان خود (که ممکن است از مرزهای ملی عبور کند). این فرآیند می تواند مشکلاتی را در قیمت گذاری انتقالی در شرکت های فراملی ایجاد کند. از سوی دیگر زنجیره های تولید نیازی به داشتن مالکیت یا در یک شرکت ندارند. تحقیقات شبکه تولید جهانی اشاره کرده است که کنترل استراتژیک را می توان با تسلط بر “نقاط نزدیک” در شبکه ها اعمال کرد ( Gereffi، Korzeniewicz، & Korzeniewicz، 1994 ). به این ترتیب خرده فروشان یا توزیع کنندگان ممکن است بتوانند قیمت گذاری کالا را کنترل یا تعیین کنند. سیستم‌های تولید فرهنگی دارای ویژگی‌های مشترک تولید کالا و سیستم‌های تولید هستند ( پرات، 2008a ). آنها به طرق مختلف در برابر سلطه سازمان های بزرگتر، و به ویژه توسط سازمان های معتبرتر آسیب پذیر هستند.

تنش قابل توجهی در تولید فرهنگی با چنین نظامی فراتر و فراتر از نابرابری های اقتصادی وجود دارد . موضوع ارزش فرهنگی و هویت است. برای بسیاری از محصولات فرهنگی، شناسایی مکان می تواند حیاتی و سازنده ارزش باشد. مفهوم تعیین منطقه ای محصولات، مفهومی آشناست که به دنبال به چالش کشیدن «بی مکان» تولید جهانی است. با این حال، قوانین آزادی عمل قابل‌توجهی را می‌دهند، به عنوان مثال، در مورد لباس، جایی که کمی بیشتر از موارد ظاهری در کشور Z، حتی زمانی که لباس در مکان‌های دیگر (کم‌هزینه و اعتبار پایین‌تر) تولید شده است، مانند کشورهای W. ، X و Y، ممکن است آن را قادر سازند تا روی برچسب “Made in Z” را اعلام کند (در جایی که Z دارای ارزش برتر است) ( ولر، 2008 ).

بنابراین، فرآیندهای فعلی تولید جهانی چالش‌های بیشتری را برای محصولات فرهنگی و مکان‌هایی که با آن‌ها شناسایی می‌شوند، یا جایی که مهارت‌های خاص توسعه یافته‌اند، ایجاد می‌کند. این امر اقتصادهای محلی متخصص یا در حال توسعه اقتصاد فرهنگی خود را با یک سری فرصت ها و چالش ها مواجه می کند.

خط مشی

طیف وسیعی از پاسخ‌های حاکمیتی به اقتصاد فرهنگی و همچنین تعدادی تغییر در شیوه‌های توجیه آنها (ایده‌گرایی، ماتریالیسم، اقتصاد رفاه ، و اقتصاد بازار آزاد) وجود دارد. دو گفتمان چارچوب‌بندی که در این بخش از آنها استفاده می‌کنیم بر دوراهی‌های مشابهی استوار است و همانطور که استدلال خواهیم کرد، ترجیحی برای پاسخ‌های سیاستی حالت B را نشان می‌دهند.

نتیجه گیری

هدف این مقاله زیر سوال بردن تفاسیر هنجاری تاب آوری است که در اقتصاد فرهنگی محلی اعمال می شود. ما مفهوم انعطاف‌پذیری را بررسی کرده‌ایم و نشان می‌دهیم که حداقل به دو صورت می‌توان آن را تفسیر کرد. ما اینها را به‌عنوان حالت A و B توصیف می‌کنیم. نقد حالت A تا حدی مبتنی بر شکل‌گیری جهانی و عمومی آن بود. این مقاله به تشریح ویژگی‌های سازماندهی و شیوه‌های اقتصاد فرهنگی پرداخته و به واگرایی از توصیف اقتصاد «عادی» اشاره می‌کند. سپس پیامدهای نامطلوب بالقوه و پیامدهای منحرف احتمالی را که نتیجه اتخاذ رویکردهای عمومی به ویژه اقتصاد فرهنگی است، برجسته کردیم. ما همچنین به عدم درک همزمان عوامل مکانی و زمانی در تشکیل «محلی» اشاره کردیم. بر این اساس، ما به این نتیجه رسیدیم که رویکردهای تاب آوری حالت B برای اقتصاد فرهنگی محلی مناسب تر خواهد بود. ما خصوصیات چنین رویکردهایی را ترسیم کردیم که از بحث‌های مربوط به ظرفیت‌سازی محلی، که به ویژه‌ای از تاریخ، مکان و شکل‌گیری اقتصاد فرهنگی بیان می‌شود، متکی است.

تمرکز هر راهبردی برای ظرفیت‌سازی محلی باید ساختن ساختارهای انعطاف‌پذیر و خودپایدار (حالت B) باشد که فعالان فرهنگی بتوانند در آن فعالیت کنند. به ویژه اکوسیستمی است که برای جریان های خارجی باز است، اما می تواند شریک برابر در تجارت باشد. باید ظرفیت کافی برای رشد و حفظ شکست در محیطی پرخطر داشته باشد. با ایجاد قدرت اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، چنین خوشه‌هایی از شرکت‌های اقتصاد فرهنگی می‌توانند به طور بالقوه به عنوان ضامن میراث فرهنگی محلی عمل کنند، یا حداقل به عنوان یک نقطه اهرم کلیدی برای تحقق چنین اهدافی عمل کنند.

وظیفه اصلی این مقاله ایجاد موارد و ویژگی ها و شکل استراتژی های ظرفیت سازی محلی در اقتصادهای فرهنگی محلی بوده است. بدیهی است که این استراتژی‌ها و سیاست‌ها باید متناسب با نیازهای محلی، نهادها، فرهنگ‌ها و صنایع فرهنگی خاص و همچنین آگاهی از اقتصاد فرهنگی جهانی باشند. یک چالش همیشگی تصمیم گیری در مورد مناسب ترین شکل عملیاتی کردن چنین سیاست هایی خواهد بود. برخی از حوزه ها آشکارا در اختیار دولت ملت است (مانند سیاست های اجتماعی و رفاهی). دیگران ممکن است با دولت محلی یا در جامعه مدنی باشند. لزومی ندارد که این فعالیت ها در بخش خاصی انجام شوند. در واقع، استدلال شده است که آژانس های بخش سوم ممکن است بتوانند این نقش واسطه فرهنگی را با موفقیت بیشتری ایفا کنند، زیرا آنها به محدودیت های دولتی یا اقتصادی محدود نیستند. علاوه بر این، اگر کسانی که در اقتصاد فرهنگی فعال بوده اند، آنها را اداره کنند، به احتمال زیاد اعتماد حیاتی مورد نیاز برای موفقیت را ایجاد خواهند کرد.

حوزه سیاست گذاری اقتصاد فرهنگی حوزه ای بدیع و پیچیده است. اول، منحصر به فرد بودن سازمانی و عدم تجربه قبلی برای بسیاری از بازیگران سیاست یک چالش واقعی است. دوم، محیط تجاری مسلط، هنجاری، مزایای ناخواسته‌ای را به فعالیت‌های بزرگ‌تر و از قبل تثبیت‌شده‌ای می‌دهد که به طور پیش‌فرض به نفع شمال جهانی است. بنابراین، ما استدلال کرده‌ایم که توسعه اقتصاد فرهنگی که پتانسیل زیادی برای آن وجود دارد، مستلزم سیاست‌گذاری متناسب با این چالش‌های منحصربه‌فرد و به‌ویژه شرکت‌های کوچک و خرد است تا بتوان به چنین پتانسیلی دست یافت.