ایمان نوربخش در پاسخ به این سوال که تجربه کارت‌های اعتباری از کجا در ایران شروع شده است؟ گفت: تجربه کارت‌های اعتباری در ایران، با توجه به اینکه این روش سال‌هاست که در سایر کشورهای دنیا به اجرا درآمده، پیاده شده و همه بانک‌ها هم از آن استفاده می‌کنند. مدت‌ها این بحث در نظام بانکی ایران مطرح بود که چرا بانک‌ها این خدمت را به مشتریان خود ارائه نمی‌دهند.

او افزود: بانک‌ها به دلایل مختلفی امکان ارائه این خدمت را برای مشتریان خود نداشتند. از جمله آن دلایل می‌توان به فراهم نبودن زیر‌ساخت‌ها اشاره کرد. به لحاظ قوانین و مقررات حقوقی و بانک به‌عنوان صادرکننده کارت، یا همان مشتری که از آن استفاده می‌کند، اینها چندان تعریف‌شده نبودند. همچنین یکسری مشکلات دیگر از جمله تعیین نرخ سود به صورت دستوری و موارد این‌چنینی.

‌این کارشناس مسایل بانکی در پاسخ به این سوال که کارت‌های اعتباری در دنیا به چه صورت عمل می‌کنند؟ گفت: تجربه شخصی خود را برای شما عنوان می‌کنم. زمانی که من در خارج از کشور دانشجو بودم، بدون اینکه هیچ‌گونه سابقه اعتباری داشته باشم یا حتی شاغل باشم، اولین کارت اعتباری که دریافت کردم، یک کارت اعتباری ۵۰۰دلاری بود. یعنی به مقدار ۵۰۰ دلار در ماه با این کارت اعتباری می‌توانستم خرج کنم و هر موقع که این ۵۰۰ دلار را خرج می‌کردم، تا یک ماه مهلت پرداخت آن را داشتم و اگر تا یک ماه پرداخت نمی‌کردم، بانک ما را به حداقل پرداخت موظف می‌کرد که به آن پرداخت حداقلی ماهانه (monthly minimum payment) می‌گویند.

او افزود: در این شرایط سودی به مانده بدهی تعلق می‌گیرد که شما باید هر ماه بخشی از سود و اصل آن را پرداخت کنید. به میزانی که شما از آن ۵۰۰ دلار پرداخت می‌کنید، باز می‌توانید استفاده مجدد از کارت اعتباری داشته باشید. این کارت قابل استفاده در همه فروشگاه‌ها و مراکز خرید برای هر نوع کالایی است. اگر در این مدت از این کارت درست استفاده کنید وقتی که ببینند شما به موقع پرداخت‌های خودتان را انجام می‌دهید، اعتبار شما را افزایش می‌دهند و مثلاً می‌گویند به جای ۵۰۰ دلار، می‌توانید هزار دلار خرج کنید.

نوربخش در ادامه بیان کرد: به همین ترتیب اعتبار کارت افزایش پیدا می‌کند. بعد از مدتی که شما با یک بانک این ارتباط را داشتید، چون سوابق پرداخت‌های شما ثبت می‌شود، بدون اینکه با بانک‌های دیگری تماس داشته باشید، آن بانک‌ها خودشان با شما تماس می‌گیرند و می‌گویند که مثلاً سوابق شما را چک کرده‌اند، دیده‌اند که در پرداخت‌های خود فرد منظمی هستید، بنابراین حاضر هستند که به شما یک کارت اعتباری جدید بدهند مثلاً با اعتبار هزار یا دو هزار دلار.

او افزود: حتی برای اینکه شما را تشویق به استفاده از کارت اعتباری آن بانک به‌خصوص کنند، مزایایی هم قائل می‌شوند. مثلاً می‌گویند اگر با کارت آنها بلیت هواپیما برای خود خریداری کنید، یا اینکه در مسافرت از این کارت استفاده کنید، آنها ‌درصدی از مخارج سفر را به کارت شما برمی‌گردانند. یا اینکه انواع جوایز را می‌دهند. یا بلیت مجانی برای استفاده از هواپیما می‌دهند. یعنی این مشوق‌ها را در اختیار شما قرار می‌دهند برای اینکه بیشتر و بیشتر از این کارت‌ها استفاده کنید. به دلیل اینکه، این منبع درآمد بسیار مناسبی برای بانک‌هاست. وقتی که از این کارت‌های اعتباری استفاده می‌کنید و آنها را قسط‌بندی می‌کنید، و نسبت به وام‌های عادی سود بالاتری را پرداخت می‌کنید، برای بانک‌ها خیلی جذاب است و درآمد خیلی خوبی برای آنهاست که شما از کارت‌های اعتباری آنها استفاده کنید.

نوربخش در ادامه عنوان کرد: ضمن اینکه بابت هر تراکنش یک کارمزد ناچیزی هم از فروشنده دریافت می‌کنند. بنابراین هر‌چقدر تعداد تراکنش‌های شما بیشتر باشد، صادر‌کننده کارت درآمد بیشتری خواهد داشت. این روالی است که در حال حاضر کارت‌های اعتباری در دنیا دارند.

‌او درباره شرایط ایران گفت: متاسفانه در کشور ما این روش و نحوه استفاده از کارت‌های اعتباری متداول نبوده است. این به چند دلیل است. اولاً برای کارت‌های اعتباری یک زیر‌ساخت مهمی که باید وجود داشته باشد، این است که در هر کشوری مراکزی به‌نام مرکز جمع‌آوری داده‌های اعتباری یا Credit Borough وجود دارد که این نهادها کارشان جمع‌آوری تمامی اطلاعات کارت‌های اعتباری است.

نوربخش در ادامه بیان کرد: هر فردی که کارت اعتباری دارد، مشخصات و تاریخچه نحوه استفاده وی از کارت‌های اعتباری در این مرکز ثبت و روزآوری می‌شود. مشخصاتی از قبیل اینکه فرد در چه تاریخی، از چه مبلغی استفاده کرده است. آیا پرداخت‌های او منظم بوده است. میزان اعتباری که داشته چقدر بوده است. آیا پیش آمده که تاخیر داشته یا نداشته باشد. بدهی این فرد به سیستم بانکی چه میزانی است. آیا سابقه چک برگشت‌خورده دارد. این اطلاعات به‌صورت یک پایگاه داده در این مراکز ذخیره می‌شود.

او افزود: بر این اساس، افراد امتیاز اعتباری می‌گیرند. همه بانک‌ها به این امتیاز اعتباری دسترسی دارند. از این طریق متوجه می‌شوند که یک مشتری معتبر است یا خیر؟ به‌خاطر همین هم هست که آنها به دنبال مشتری‌ها می‌آیند و تماس می‌گیرند و حتی آنها را تشویق می‌کنند که کارت‌های اعتباری را در اختیار آنها قرار بدهند.

‌این کارشناس مسایل بانکی گفت: این ساختار در کشور ما تا سال‌ها وجود نداشته است. در این چند سال اخیر شرکتی به نام شرکت رتبه‌بندی ایران تاسیس شده که به نوعی قرار است اطلاعات اعتباری افراد در این شرکت تثبیت شود که جایگاه قانونی هم دارد. جزو مصوباتی بوده که در مجلس تصویب شده است. الان هم بانک‌ها دارند با این شرکت کار می‌کنند.

او افزود: ولی مشکلی که در اینجا وجود دارد این است که همه بانک‌ها اطلاعات خودشان را به این شرکت نمی‌دهند. یعنی اطلاعات مشتریان ناقص است و شما مطمئن نیستید که وقتی درباره افراد استعلام می‌کنید، آیا این شامل همه بانک‌ها می‌شود یا خیر. کما اینکه می‌دانم بعضی از بانک‌ها اطلاعات خود را به این شرکت نمی‌دهند. مورد دیگر، بحث بهنگام بودن اطلاعات است. که این اطلاعات تا چه حد بهنگام و قابل استفاده هستند. چون این ساختار به صورت شفاف در کشور ما خیلی تعریف نشده است، این یکی از موانعی بوده که وجود داشته است.

نوربخش در ادامه بیان کرد: به‌خاطر همین تا الان ما کارت‌های اعتباری نداشته‌ایم. یک عامل دیگر که موجب شده کارت‌های اعتباری در بانک‌های ما مورد استفاده قرار نگیرد، این است که بانک مرکزی به‌عنوان نهاد ناظر‌، مقررات و دستورالعملی را که باید برای استفاده این کارت‌های اعتباری در اختیار بانک‌ها می‌گذاشت، تا‌کنون مسکوت گذاشته بود. درواقع تا الان چنین دستور‌العملی وجود نداشته است. آن چیزی که در حال حاضر تحت عنوان کارت‌های اعتباری ابلاغ شده، متاسفانه به نظر من به خاطر اشکالات و ابهاماتی که دارد، محقق نمی‌شود. پیش‌بینی بنده این است که عملاً بحث رونق کارت‌های اعتباری در جامعه با این روش پیش نخواهد آمد.

این کارشناس مسایل بانکی در پاسخ به این سوال که چه انگیزه‌ای برای بانک‌ها لازم است که بانک‌ها در این طرح وارد مشارکت شوند؟ گفت: نکته‌ای که وجود دارد این است که در کل سیستم بانکی ما، جای خدمات خرد Retail Banking به شدت خالی است. اکثر بانک‌های ما از این قسمت بازار کاملاً غافل هستند. در حالی که بحث بانکداری خرد یکی از سودآورترین خدمات بانکی در سراسر دنیا می‌تواند باشد. به نظر من اگر بخواهد انگیزه‌ای برای بانک‌ها به‌وجود بیاید که بتوانند به این سمت بروند، بانک مرکزی باید نگاه خود را از مقررات محصول‌محور (‌product based regulations) به سمت مقررات ریسک‌محور (‌risk based regulations) تغییر بدهد. به معنای اینکه بانک مرکزی نباید تک‌تک محصولات و خدمات بانکی را خودش تعریف و شرایط آن را تعیین کند، خودش بگوید که این خدمات به چه کسانی، با چه شرایط و چه قیمتی باید ارائه شود بلکه به جای آنکه مانع نوآوری و رقابت بانک‌ها بشود، باید نگاه خود را بیشتر به سمت کنترل ریسک بانک‌ها ببرد.

او افزود: مهم این است که برآیند و اعتبارسنجی بانک‌ها برای مشتریان درست تعریف شده باشد. اینکه ریسک مشتریان ‌سنجیده شود. در قبال ریسک‌هایی که تقبل می‌کنند، سرمایه کافی داشته باشند. اینها مواردی است که به نظر من باید بانک مرکزی روی آنها تمرکز داشته باشد و بگذارد بانک‌ها خودشان بروند و با نوآوری اقدام کنند و با یکدیگر به رقابت بپردازند. این رقابت‌ها در نهایت به نفع مشتری خواهد بود.

نوربخش در ادامه بیان کرد: برای اینکه بانک‌ها مشتریان معتبرتری را جذب کنند، قطعاً حاضر خواهند شد که با شرایط بهتری این کارت‌ها را در اختیار مشتریان خود قرار بدهند. و این به کل نظام بانکی کمک خواهد کرد. ولی این روش که بانک مرکزی آمده است و محصولی را تعریف کرده، شرایط آن را هم خودش تعیین کرده است، نه مورد استقبال بانک‌هاست و نه موجب رقابت بین بانک‌ها می‌شود؛ با توجه به شرایطی که بانک‌ها برای مشتریان گذاشته‌اند، برای مشتریان هم جذابیت نخواهد داشت.

‌او گفت: بنابراین اگر قرار باشد بانک‌ها این طرح را تقبل و اجرا کنند، ترجیح می‌دهند این کارت‌ها را ابتدا به مشتریان خود واگذار کنند. مشتریان خوش‌حساب بانک‌ها معمولاً شرکت‌های بزرگ هستند که این ارقام آنها را راضی نخواهد کرد. به همین دلیل مساله‌ای که مطرح می‌شود این است که، شاید خود بانک‌ها هم به این دلیل، تمایلی به اجرای این طرح نداشته باشند یا اینکه حتی مشتریان خاص آنها از این طرح استقبال نکنند.

او افزود: در حال حاضر بخش بزرگی از خدمات خرد بانکی غافل شده‌ است. اتفاقاً شاید آن مشتریان خرد، آن مشتریانی که در حد یک میلیون و دو میلیون تومان می‌توانند اعتبار بگیرند، خیلی وقت‌ها خوش‌حساب‌تر از مشتریانی باشند که وام‌های چند میلیارد‌تومانی می‌گیرند. اگر مشاهده کنید، در میان بانک‌ها مثلاً بانک مسکن کمترین مطالبات معوق را دارد. به دلیل اینکه وام‌هایی که به مردم می‌دهد، وام‌های کوچکی هستند. بانک مسکن این وام‌ها را به افرادی می‌دهد که حقوق مشخصی دارند. معلوم است که این افراد تا چه اندازه می‌توانند این اقساط را پرداخت کنند.

‌این کارشناس مسایل بانکی در ادامه بیان کرد: به علاوه اینکه چون این وام‌ها برای خرید مسکن است، انگیزه آنها برای پرداخت به موقع اقساط بیشتر می‌شود. این الگو را می‌شود در بحث کارت‌های اعتباری پیاده کرد. بنده اطمینان دارم که اگر بانک‌های ما بیایند و یک سیستم اعتبار‌سنجی درست داشته باشند، به دلیل اینکه بخش عظیمی از مردم ما قشر کارمند و حقوق‌بگیر هستند و درآمد مشخصی دارند، احتمال اینکه این افراد به موقع اقساط خود را بازپرداخت نکنند، خیلی کم است.

نوربخش گفت: راه وصول آن هم به گونه‌ای راحت‌تر خواهد بود. شاید با تلفن و نامه‌نگاری و پیگیری بشود راحت‌تر آن مبلغ را وصول کرد. وام چند میلیارد‌تومانی نیست که بابت آن به دادگاه برود و شکایت کند و دنبال به اجرا گذاشتن املاک شخص و امثال اینها باشد. منتها همه اینها باید با هم باشد.

او افزود: هم آن نظام اعتبار‌سنجی و هم پایگاه داده‌های مشتریان؛ مثلاً باید این اطمینان وجود داشته باشد که این کارت و اعتبار کوچکی که قرار است در اختیار یک مشتری قرار بگیرد، با توجه به سوابق او باشد. ببینید در چند بانک حساب دارد. آیا تا به حال از بانک‌های دیگری وام گرفته است؟ آیا اقساط آن را به موقع پرداخت کرده است؟ آن فرد مالک یا مستاجر است؟ چند سال است که در شغل خود فعالیت می‌کند؟ با همه این پارامترها می‌شود یک تخمین و سنجشی را انجام داد، که آیا این فرد، توانایی بازپرداخت این اعتبار را دارد یا خیر؟ در همه جای دنیا هم مدل‌های اعتبارسنجی همین‌گونه هستند.

او در پایان بیان کرد: براساس این موارد می‌آیند و اعتبار‌سنجی می‌کنند. بنابر‌این به نظر من اگر بانک‌ها به این سمت بروند، خیلی می‌تواند برای آنها درآمد‌زا باشد و در نهایت به نفع مشتریان هم خواهد بود که از خدمت جدیدی بهره ببرند.

 اقتصاد نیوز