حسین راغفر، کارشناس اقتصادی دو رقمی بودن نرخ بیکاری در ایران را با توجه به شرایط اقتصادی و معیشتی جامعه اندکی بالاتر از تحمل متعارف توصیف می‌کند و می گوید: «بررسی‌ها نشان می‌دهد جامعه ایران به دلیل هزینه‌های بالا و همچنین بحران های چند سال اخیر توان تحمل نرخ بالای بیکاری را جون سال‌های گذشته ندارد و لازم است دولتمردان در این حوزه تدابیری بیاندیشند .»

وی گفت: «تورم فزاینده در سال‌های ابتدایی دهه نود به قدرت خرید خانوار ایرانی به شدت آسیب زد و همین امر سبب شد امروز تاثیر نرخ بیکاری دو رقمی بر اقتصاد و اجتماع ایران بیش از گذشته باشد .»

او تدابیری برای حمایت از بنگاه‌های متوسط و کوچک و سیاستگذاری با هدف حمایت از اشتغال مولد را از محوری ترین نیازهای ایران در سال های پیش رو خواند و گفت: «رشد اقتصادی و خروج از رکود حتما باید به صورتی هدف گذاری شود که تعداد فرصت‌های شغلی و خالص اشتغال در کشور را افزایش دهد .»

بررسی‌ها نشان می‌دهد در ۴۷ سال گذشته تنها در یک سال، در میانه دهه هفتاد نرخ بیکاری در ایران به پایین تر از ۱۰ درصد رسیده و در تمامی نزدیک به ۵ دهه اخیر ایران با نرخ بیکاری بالاتر از ۱۰ درصد روبرو بوده است .

برآورودهای رسمی نشانگر بالاتر رفتن نرخ بیکاری از ۱۰ درصد را از سال ۱۳۴۸ به بعد نشان می‌دهد.

هر چند بالاترین نرخ بیکاری در ایران در همین دوره زمانی حدود ۱۵ درصد بوده است اما روند موجود نشانگر آن است که نرخ بیکاری ایران غالبا با تغییراتی اندک در محدوده ۱۰ تا ۱۲ درصد در نوسان بوده است .

این بدان معناست که سیاست‌های اشتغال زایی دولت‌ها غالبا با نتایجی یکسان مواجه بوده و دستاورد آن را می‌توان بیش از ایجاد اشتغال،«حفظ وضع موجود» ارزیابی کرد .

در سال های اخیر با توجه به فشار جمعیتی ، نرخ بیکاری افزایش چندانی نداشته که کارشناسان و تحلیلگران مهمترین دلیل این اتفاق را گسترش سریع دانشگاه‌ها و موسسات اموزش عالی و ناامیدی جوانان از پیدا کردن شغل و خروج موقتی از بازار کار می‌دانند . این مساله بدون تردید زمینه ساز ورود پرفشار نیروهای تحصیلکرده و سرخورده از یافتن کار در سال‌های آتی خواهد شد .