جذب سرمایه های خارجی اغلب از طریق سه روش : وام سرمایه گذاری خارجی، پرتفولیو سرمایه گذاری خارجی، سرمایه گذاری مستقیم خارجی اتفاق می افتد.
۱٫ وام سرمایه گذاری خارجی FFI))
این متداول ترین نوع سرمایه‌گذاری خارجی در کشورها با منابع زیر زمینی است. وام از کشورهای بیگانه یا فاینانسینگ مستقیم اگرچه در صورت استفاده مناسب به عنوان ابزار سرمایه گذاری در جهت رشد می تواند موثر باشد. این گونه وام ها بیشتر به عنوان اورژانس و در شرایط خاص می بایست نگریسته شوند. تهیه منابع مالی برای نیازهای درازمدت و پروژه های زیرساختی به روی کردهای کم ریسک تر دیگری نیاز دارد.
۲٫ پرتقولیو سرمایه گذاری خارجی (FPI)
جذب چنین سرمایه ها رقابتی است که برنده آنها کشورهای هستند که زیرساختها و فرهنگ مالی متعالی تری دارند. سیستم های بورس قلب تپنده جذب این سرمایه هاست. چنین سرمایه هایی، ارزان ترین متد در راستای به مولد کشاندن پتانسیل های تولید است. بزرگترین مانع جذب چنین سرمایه گذاری، شرایط نامطمئن است که عموما ناشی از تلاتمهای سیاسی است.
۳٫سرمایه گذاری مستقیم خارجی ( FDI)
در این مدل، مشارکت خارجی ها نه تنها در فاینانسینگ بلکه در فرایند تولید یا خدمت بصورت مستقیم است. آنها به عنوان شریک، سهامدار، فراهم کننده و حتی خرید محصول نهایی نقش دارند. (FDI) ها، برای سیاست های رشدی و مقابله با رکود کنونی، بهترین نوع جذب سرمایه برای ایران است. داشتن قوانین کسب و کار و مالیاتی شفاف با استاندارهای مالی بین المللی، نیروهای متخصص و ارزان، و منابع انرژی و فرصتها برای مگا پروژهای مشترک مهمترین شاخص های جذب چنین سرمایه های هستند. اما مهمترین شاخص، متاسقانه، همان ثبات سیاسی است.
