این مقاله دو موضوع بحث برانگیز را برای بحث ارائه می‌کند: نیاز به رویکردهای غیر تقلیل‌آمیز در بررسی‌های شهری و نیاز به گنجاندن صریح ذهنیت‌ها و حس‌گرایی در تحقیقات شهری. این بخش‌هایی از یک پروژه تحقیقاتی بزرگ بین‌المللی در مورد شدت شهری، اندازه‌گیری غیرقابل اندازه‌گیری ( Mn’M ) ، که در دانشگاه کیو، توکیو انجام شد، ارائه می‌کند. این امر جدلی است زیرا، در سنت دوسرتو، امیدوار است به “تئوری مجبور شود تا محدودیت های خود را بشناسد.” تاکید اصلی موضوعات سوبژکتیویته و شهوانی در موارد زیر است: (1) تلاش ما برای تعریف شدت/کیفیت شهری، (2) تکنیک های مختلف برای یافتن و شناسایی این کیفیت ها، و (3) راه های جذب، (باز) ارائه و به اشتراک گذاری آن انرژی های شهری ظریف که از تعریف آسان، در صورت وجود، فرار می کنند. گرفتن و بازنمایی شهری در اینجا به عنوان وظیفه نقشه برداری – از نوع غیر سنتی – در نظر گرفته می شود. بحث در مورد نقشه برداری ذهنیت ها و احساسات، بدنه اصلی مقاله را تشکیل می دهد. بخش اول جنبه‌های کلیدی پس‌زمینه نظری را تشریح می‌کند، سپس نمونه‌های ملموسی را ارائه می‌کند که قطعاتی از تعدادی از جلسات استخراج شده در توکیو، هنگ کنگ، بانکوک و سنگاپور را تشکیل می‌دهند. الگوی بخش دوم مقاله به منظور ارائه چشم‌اندازهایی برای تحقیقات بیشتر و شیوه‌های متفاوتی که توسط آن جلسات یا دریفت‌ها باز می‌شود، تغییر می‌کند . سبک در بخش دوم این مقاله از قالب بندی استاندارد مجله صرف نظر می کند تا مفاهیم را به جریان و آبشار، رانش و لکنت تبدیل کند. یک متن در مورد نقشه برداری به شکل یک نقشه است. چنین نگارشی – به عنوان – نقشه برداری با هدف تحریک خواندنی غیر از آنچه نویسنده در نظر گرفته شده است. سوال می پرسد و به پاسخ ها اشاره می کند. نقشه چیست؟ چرا نقشه؟ چگونه نقشه برداری کنیم؟ چگونه می توان چیزی را ترسیم کرد که حتی تعریف کردن آن دشوار است؟ یا به‌طور غیرمستقیم، نقشه‌ها می‌توانند ویژگی‌هایی مانند خاکی بودن زمین یا حسی بودن انسان را نشان دهند ؟
نقشه برداری یکی از تکنیک های سنتی نمایش در زمینه های عملی، صنعتی و تحقیقاتی است که در تولید فضا نقش دارد. از زمان پیدایش شهرها، انواع تکنیک های نقشه برداری برای نمایش شرایط گذشته و موجود و توسعه پیش بینی ها، ایده ها و چشم اندازهای آینده مورد استفاده قرار گرفته است. بنابراین، در شهرسازی و طراحی شهری، نقشه ها ابزارهای مفید و رایجی هستند که هم برای ثبت و انتقال آنچه در آنجا بود و چه چیزی وجود دارد و برای تصور آینده.
اندازه‌گیری غیرقابل اندازه‌گیری ( Mn’M ) یک پروژه تحقیقاتی بزرگ بود (که تنها بخش‌هایی از آن در این مقاله مورد بحث قرار گرفته است) که در دانشگاه کیو، توکیو در دوره 2011-2014 انجام شد. تمرکز اصلی Mn’M مطالعه دو جنبه از پدیده های شهری بود که در برابر کمی سازی آسان، در صورت وجود، مقاومت می کنند – فرهنگ و پایداری. تیم‌های تحقیقاتی از ده شهر در آسیا، اروپا و استرالیا دعوتی را پذیرفتند و برای به چالش کشیدن شکاف ناپایدار بین “قابل اندازه‌گیری” و “غیر قابل اندازه‌گیری” به نیروهای خود ملحق شدند.
همانطور که ساندرا میچل به شیوایی توضیح می دهد، تا همین اواخر، علوم قادر به پرداختن به پیچیدگی حوزه های تحقیقاتی خود نبودند، زیرا آنها، به ویژه قبل از نیمه دوم قرن بیستم، تبیین های تقلیل دهنده ای را اتخاذ کردند که برای ساده سازی بسیاری از پیچیدگی های طبیعت طراحی شده بود. آنها را درک کنید (میچل، 2012). علوم زیستی چنین محدودیت هایی را بسیار محدود کننده و ناپایدار می دانند. این مشکل در مطالعات محیط‌های ساخته شده، همانطور که شامل آنها می‌شود، آشکارتر است
این ایده‌ها الهام‌بخش دو پروژه Mn’M بودند که توسط co + labo radović ( http://colaboradovic.blogspot.com )، یک آزمایشگاه تحقیقاتی معماری و شهری دانشگاه Keio، توکیو، و شرکای دانشگاهی آن از توکیو، هنگ‌کنگ، بانکوک انجام شد. و سنگاپور (به قدردانی ها مراجعه کنید). این کار حول جلسات کار میدانی فشرده تنظیم شده بود، که طراحی و اخلاق آن بر اساس عملکرد موقعیت گرایان در زمینه استخراج بود . 1
پروژه ارائه شده در این مقاله خواستار (دوباره) معرفی پیچیدگی در بررسی پدیده های پیچیده شهری غیرقابل انکار است. به نام پیچیدگی، نتایج روش‌های تحقیقاتی غیرمتعارف انجام شده در آن پروژه خواستار توانمندسازی از پایین به بالا و باز کردن شیوه‌های نقشه‌برداری محدود انضباطی ما به روی انرژی‌ها و صداهای نوآورانه، خلاق، رادیکال و البته از نظر سیاسی نادرست است . شهری . چنین گسترشی شیوه های ریشه دار شده را به چالش می کشد
