سیاست معاصر بهره برداری اقتصادی از شهر خلاق (بورن و یانگ، 2013، پک، 2005، پرات، 2011) با افزایش نارضایتی، انتقاد و رقابت از سوی هنرمندان و کارگران خلاق همراه است (Kirchberg & Kagan، 2013، ص 137). توجه رو به رشد معطوف به این انتقادات (لانگگر، 2015، مک لین، 2014) نشان داده است که ابهامات و اثرات منفی که اغلب توسط ذینفعان فرضی مداخلات خلاق تجربه می شود (گریگولیت، هان، و بروچی، 2013)، تنها یک نتیجه نیست. از «سیاست نئولیبرال» (Jakob, 2012, Sevin, 2014). در عوض، این ابهامات ممکن است توسط ابتکارات جامعه مدنی که سیاست شهری معاصر را به نفع ایده متفاوت و فراگیرتر از شهر خلاق به چالش می کشد، بازتولید شود (مک لین، 2014). برای مثال، رویکرد مشارکتی اتخاذ شده توسط بسیاری از این ابتکارات در واقع بسیار بحث برانگیز است (جونز، 2003) زیرا اغلب “در تضمین کیفیت اخلاقی مداخلات بی اثر است” (Sevin، 2014) و حتی می تواند مسئول “تقویت” باشد. به جای چالش برانگیز بودن نابرابری های اجتماعی و اقتصادی موجود (گریگولیت و همکاران، 2013، جاکوب، 2012، جونز، 2003). تعداد فزاینده و ناهمگونی از مطالعات تشخیص می دهند که کنشگری خلاق معاصر هم از نظر پتانسیل و هم از نظر تضادها غنی است (گریگولیت و همکاران، 2013) زیرا از طریق مبارزات مبهم (مک لین، 2014) و «معمولاً پراکنده» گسترش می یابد (هاروی، 2012: 111). ).

این عنصر متناقض کنشگری خلاق، نقطه عزیمت این مشارکت است. این مطالعه به بررسی معانی موقعیتی خلاقیت می پردازد، جایی که «معانی مستقر» به عنوان آن دسته از معانی درک می شود که در شیوه های روزمره بازتولید می شوند (دی سرتو، 2001) کنشگری خلاق. پیشنهاد می‌شود که این معانی موقعیت‌یافته، شرایط مناسبی برای توسعه جنبش‌های شهری هستند که برای هماهنگ کردن تعدادی از مبارزات و ابتکارات تک موضوعی و سیاسی بی‌اثر کار می‌کنند. یک تحلیل قوم نگارانه از یک مطالعه موردی از کنشگری خلاق برای کشف حوزه ابتکارات انتفاعی و غیرانتفاعی که در ایتالیا (Citroni، 2015) و جاهای دیگر (Sevin، 2014) در حال افزایش است در چارچوب “دعوت” روزافزون استفاده می شود. به طرفداری که با برچیده شدن مقررات رفاه اجتماعی همراه بوده است» ( همان ). بسیج محلی که تمرکز مطالعه موردی است بخشی از آن تلاش ها برای استفاده «خلاقانه» از این دعوت است (بورن و یانگ، 2013). کسانی که در بسیج محلی دخیل بودند تلاش کردند تا تصوری فراگیرتر از شهر خلاق ایجاد کنند و تصاحب نئولیبرالی آن را زیر سوال ببرند، در حالی که به طور همزمان در بازتولید آن سهیم بودند (مک لین، 2014). در نتیجه، ابتکارات بسیج آشکارا بحث برانگیز و مبهم به نظر می رسید (گریگولیت و همکاران، 2013).

در بخش بعدی، مطالعه موردی با بحث در مورد ارتباط آن با این موضوع ویژه در زمینه فعالیت خلاق معرفی شده است. در بخش دوم، چارچوب نظری با وام گرفتن از بینش‌های اخیر مطالعات جنبش و جامعه‌شناسی عمل‌گرایانه رژیم‌های تعامل ایجاد می‌شود. در بخش سه، این چارچوب از طریق کاربرد آن در سه ابتکار خاص که توسط بسیج محلی راه اندازی شده است، نشان داده شده است. تحلیل در این بخش به ویژه به فراخوان شماره ویژه برای توسعه “درکی چند وجهی از چگونگی تصور خلاقیت در محیط های مختلف شهری به عنوان عنصر کلیدی برای تجزیه و تحلیل کنش های سیاسی انجام شده توسط کارگران فرهنگی” مربوط می شود. ¹ به ویژه، در مطالعه موردی، کنش سیاسی بسیج نتوانست به جنبش بزرگتری از فعالان خلاق تبدیل شود. چارچوب تحلیل در این مطالعه تلاش می‌کند این (غیر) نتیجه را با نگاه کردن به چگونگی تصور و تمرین خلاقیت در محیط‌های روزمره که بسیج محلی در آن آشکار می‌شود، توضیح دهد. بخش پایانی یافته‌های اصلی مطالعه را با اشاره به بحث‌های گسترده‌تر در مورد فعالیت خلاقانه و سیاست شهری مورد بحث قرار می‌دهد.

از نظر روش‌شناسی، بسیج محلی مشاهده‌شده از طریق تحلیل گفتمان 38 مصاحبه، 19 بیانیه مطبوعاتی و 18 مداخله عمومی در کنفرانس‌های مطبوعاتی، ویدئوهای رسمی و مقالات روزنامه مورد مطالعه قرار گرفت. علاوه بر این، دو سال مشاهده مردم‌نگاری شرکت‌کننده در زندگی گروهی روزمره بسیج محلی انجام شد که شامل شرکت در 34 رویداد عمومی و 40 ساعت «سایه‌زنی» (Sclavi, 2005) زندگی عمومی روزانه رهبر بسیج بود.