سیاست‌ها و برنامه‌ها برای تقویت اقتصاد خلاق و فرهنگی شهری اکنون رویکردی دائمی و انتقادی برای شکل‌گیری صنعت، ایجاد شغل، و «تصور شهری» هستند (Breitbart, 2016, Färber, 2014, Markusen and Schrock, 2006, Pratt, 2010, Raco و گیلیام، 2012، ریکرز، 2012، اسکات، 2000، استیونسون، 2013، تیل، 2015). چنین “تولد مجدد فرهنگی” به ویژه مربوط به شهرهای درجه دوم است که همچنان از عدم سرمایه گذاری طولانی در نتیجه صنعتی زدایی رنج می برند (گرتلر، 2004، مک لئود، 2013، پاتون، 2010). بنابراین، در عصر پسا فوردیسم، ریاضت اقتصادی و سرمایه داری مالی شده، چنین سیاست هایی به دنبال ایجاد وابستگی های متقابل شغلی هستند. با رشد صنایع خلاق یک شهر، بخش خدمات «غیر خلاق» نیز رشد می‌کند (شاترز و همکاران، 2015، وانلو، 2015). فراتر از صنایع خلاق اصلی مشهور – رسانه های جدید، هنرهای نمایشی، فیلم، موسیقی، طراحی و غیره – که بیشترین علاقه آکادمیک را به خود جلب می کند (به عنوان مثال فلوریدا، 2014، لندری، 2012، اوکانر و شاو، 2014) یک تجربه تجربی گسترده وجود دارد. اقتصاد مبتنی بر بنگاه‌های خرد خرده‌بورژوایی جدید است که سلیقه، سبک و هنرهای خوب زندگی را می‌فروشند (بوردیو، 1984، هاروی، 1989، اسکات، 2017). نمونه‌ها عبارتند از آتلیه‌های بوتیک، محصولات و خدمات زیبایی خاص، فروشندگان مواد غذایی جهانی، کالاهای خانگی و اثاثیه سفارشی، و لذت‌های مضحک اقتصاد شبانه. این شرکت‌های خرد با زیبایی‌شناختی لذت‌های روزمره مصرف و هویت، فضاهای شهری «باحال»، «هیپستر» یا «نئوبوهمیایی» را ایجاد می‌کنند (Allon, 2013, Lloyd, 2010, Zukin, 2009). با این حال، این اقتصاد فرهنگی در حال ظهور اغلب یک فعالیت حاشیه ای است. آن بازیگرانی که کالاها و خدمات زیبایی‌شناسانه شهر را ایجاد می‌کنند – کارآفرینان فرهنگی (اسکات، 2012) – این کار را در تنش با معیشت نامطمئن، سرمایه اقتصادی ناکافی برای سرمایه‌گذاری، و بازده پایین انجام می‌دهند (گیل و پرت، 2008، کنگ، 2011، مک رابی، 2016، پاسکوینلی و شوهولم، 2015).

یکی از نمونه‌های اخیر یک نوآوری در سیاست برای تسهیل این اقتصاد فرهنگی شهری، برنامه‌های «پاپ‌آپ» است. اینجا جایی است که اموال تجاری خالی به طور موقت به کارآفرینان فرهنگی (یا برندهای جهانی) که رویدادها را ترتیب می دهند یا فروشگاه های کوتاه مدت، بارها، رستوران ها یا سینماها را باز می کنند، اجاره داده می شود (هاریس، 2015). خرده‌فروشی پاپ‌آپ اکنون در شهرهای آمریکای شمالی، اروپا، آسیا و استرالیا یافت می‌شود و بخشی از تغییر قابل توجه به سمت شهرنشینی‌های انعطاف‌پذیر است (ایوسون، 2013، مرکر، 2010). نمونه هایی از برنامه های خاص که از این پدیده پاپ آپ پشتیبانی می کنند عبارتند از Meanwhilespace ، Somewheretodo ، 3space در انگلستان. D: کندو در دیترویت، ایالات متحده آمریکا، و Renew در استرالیا. این سازمان‌ها کارآفرینان فرهنگی را با فضای شهری بلااستفاده از طریق اجاره‌های کوتاه‌مدت یا اجاره‌ای بدون اجاره تطبیق می‌دهند. برای نشان دادن این روند، به کارآفرینان فرهنگی که به دنبال فضای پاپ آپ هستند توصیه می شود:

محله‌های تثبیت‌شده را نادیده بگیرید و بر محله‌های باشکوه تمرکز کنید. این‌ها در حاشیه‌های جریان اصلی تجاری که به خوبی قاچاق می‌شوند، جوان، باحال و رو به رشد هستند. محله های نشاط آور جایی است که روندها تعیین می شود…. (اسپیلبرگ، 2016).

این مقاله توضیحی مقدماتی در مورد اینکه چگونه برنامه‌های پاپ‌آپ با زیبایی‌شناسی با استراتژی‌های بازسازی شهری ترکیب می‌شوند، ارائه می‌کند. از طریق کار برنامه‌های پاپ‌آپ، پیشنهاد می‌کنیم کارآفرینان فرهنگی بازیگرانی هستند که بازسازی فرهنگی را به مناطقی که اجاره زمین در حال کاهش است، جایی که عرضه بیش از حد اموال تجاری وجود دارد، بیاورند. ارائه اجاره رایگان ممکن است «غیراقتصادی» به نظر برسد، اما مالکان با میل خود در این برنامه‌ها شرکت می‌کنند، زیرا «زنگ»، «جو» و «تصویر» خلاقانه‌ای که توسط کارآفرینان فرهنگی ارائه می‌شود، پتانسیل افزایش اجاره زمین برای املاک آنها را دارد. برای صاحبان املاکی که هنوز شاهد بسته شدن شکاف اجاره (تفاوت بین اجاره‌های موجود و بالقوه بالاتر) نبوده‌اند، این برنامه‌های پاپ‌آپ در مقیاس کوچک بانکداری زمین را فعال می‌کنند و چشم‌انداز افزایش سرمایه را در آینده نوید می‌دهند.

برای انجام این کار، ما از کارل پولانی، 1957، پولانی، 1977 اجتماعی-اقتصادی استفاده می‌کنیم تا سیستم‌های مبادله‌ای را که این برنامه‌ها القاء می‌کنند و در خارج عمل می‌کنند، اما با سیستم بازار تلاقی می‌کنند، توضیح دهیم. چنین برنامه‌هایی را می‌توان به عنوان «شهرنشینی با بودجه کم» (Färber, 2014) درک کرد، زیرا آنها پروژه‌های بزرگ شهری یا رشوه برای جذب شرکت‌ها نیستند، و همچنین نیازی به سرمایه‌گذاری مالی در مقیاس بزرگ ندارند. در عوض، آنها با جابجایی جای خالی فضای تجاری شهری به سیستم‌های مبادله جدید کار می‌کنند، در حالی که منافع مالکان و کارآفرینان فرهنگی را با حداقل ریسک مالی برای هر دو طرف گرد هم می‌آورند. این نقطه ورود «کمبود بودجه» سپس سؤالات پولانی را باز می کند که چگونه «کالاهای ساختگی» زمین و نیروی کار به طور موقت در لبه های سیستم بازار کالا زدایی می شوند و چگونه روش های درهم تنیده یکپارچگی اقتصادی – متقابل، توزیع مجدد، و تبادل – بیایید به داربست «تعمیر جای خالی» پاپ آپ را به عنوان شکل اصلاح شده ای از مدیریت جای خالی ارائه دهید.

این بحث مقدماتی در مورد Renew Adelaide، استرالیا است. این می تواند به عنوان یک “مورد بحرانی” دیده شود، زیرا نمونه ای از نحوه عملکرد برنامه های “پاپ آپ”/”رفع جای خالی” است (Flyvbjerg, 2001, p. 78). داده‌های تجربی در دسترس عموم برگرفته از وب‌سایت Renew، نظرات رسانه‌ها و اسناد خط‌مشی این مقاله را نشان می‌دهد (حکیم، 1987، یین، 2013). این اتکا به اسناد، دامنه توضیحی و تحلیلی را محدود می کند. با این وجود، تأکید ما بر توصیف سیستم‌های مبادله‌ای است که توسط Renew ایجاد شده‌اند و از طریق پولانی اینها را به عنوان مشارکت اولیه در کار میدانی دقیق‌تر تفسیر می‌کنیم. نگرانی ما ارزیابی اثربخشی بلندمدت برنامه‌های خاص، ارائه گزارش‌هایی از شیوه‌های کارآفرینان فرهنگی، سیاست‌گذاران و مالکان، یا محدودیت‌های نهادی و اقتصادی «تعیین جای خالی» در شهرهای مختلف نیست. در عوض، سؤال راهنما ما این است: چگونه رویکردهای پولانی می‌توانند نحوه و چرایی عملکرد «تثبیت جای خالی» با استراتژی‌های اعیانی‌سازی را نشان دهند؟

چهار بخش وجود دارد. اولی مورد Renew Adelaide و زمینه برنامه‌های «تعفیف جای خالی» را معرفی می‌کند. سپس یک طرح مختصر از مدیریت مشاغل خالی تجاری از طریق پایان نامه شکاف اجاره اسمیت (1979) و اقتصاد اجتماعی پولانی معرفی می شود. بخش سوم چگونگی عملکرد Renew را از طریق ایجاد حالت‌های پولانیایی یکپارچگی اقتصادی توضیح می‌دهد. بخش چهارم چگونگی وابستگی پولانی با رویکردهای مجموعه شهری را مورد بحث قرار می دهد و به اهمیت این ادغام اصیل سازی فرهنگی و اقتصادی اشاره می کند.