سرمایه ملی حس بی نظیری از شهرنشینی را به وجود می آورد. هر کارکردی که انجام می دهد دارای نمادگرایی متناظر (Macedo & Tran, 2013) و معنای مطلوب سیاسی است (راپوپورت، 1993). آنها از نظر تاریخی به عنوان نشانه های تمدن (هال، 1998)، مراکز “قدرت سیاسی” (شاتکین، 2005، ص 577) و نمادهای هویت ملی (Macedo & Tran، 2013) در نظر گرفته شده اند. از منظر پست مدرن، شهرهای پایتخت به عنوان «تئاترهای نمادین برای ایدئولوژی ملی … [و] کاتالیزوری برای توسعه اقتصادی ملی» مفهوم سازی شده اند (کمپبل، 2000، ص 1). به دلیل نقش‌های فضایی-سیاسی منحصربه‌فردشان، جابه‌جایی توابع پایتخت به مکان‌های جدیدتر اغلب موضوع مناقشه بوده است. در حالی که موافقان ممکن است جابجایی پایتخت را به عنوان انگیزه ای برای توسعه منطقه ای ¹ بدانند (Macedo & Tran, 2013)، منتقدان اغلب در مورد پیامدهای عدالت مالی و اجتماعی نگران هستند (لی، چوی و پارک، 2005). علی‌رغم مخالفت‌ها، دولت‌ها و توسعه‌دهندگان املاک، به‌ویژه در کشورهای در حال توسعه، همچنان به یافتن راه‌هایی برای مشروعیت بخشیدن به جابجایی پایتخت‌ها حتی در شرایط حمایت عمومی محدود ادامه می‌دهند. در واقع، برای بسیاری از کشورهای در حال توسعه که در آن مردم عملاً هیچ قدرتی در تعیین برنامه توسعه ندارند و تصمیم‌گیری محلی به شدت توسط دولت مرکزی کنترل می‌شود (کروز، 2018)، مشروعیت‌های نمادین اغلب به تنها ابزار مشارکت عمومی تبدیل می‌شوند. ²

درک چگونگی وقوع این مشروعیت ها در زمینه پایتخت اداری جدید مصر (NAC) هدف اصلی این مقاله است. از زمان افتتاح آن در سال 2015، NAC به فرزند پوستر تمایل دولت مصر برای پایتختی در سطح جهانی، عاری از ازدحام و غیررسمی تبدیل شده است. با توجه به اوقات فراغت، گردشگری و سرمایه جهانی، استراتژی‌های تبلیغاتی پیرامون NAC، بیانگر لفاظی‌ها و سیاست‌هایی است که زیربنای پذیرش پروژه‌های توسعه شهری بزرگ توسعه‌یافته در شهرهایی مانند دبی، شانگهای و سنگاپور است (واتسون، 2014). این مقاله از تحلیل گفتمان انتقادی ( CDA ) – به ویژه چارچوب قانونی مشروعیت عمل اجتماعی ون لیوون (2007) – برای درک اینکه چگونه طرفداران NAC از متون و نمادها برای افزایش حمایت عمومی از پروژه استفاده کرده‌اند.

این مطالعه به طرق مختلف بر ادبیات مطالعات شهری موجود استوار است. اول، جابجایی های پایتخت را به عنوان اشکال منحصر به فرد تحرکات سیاست شهری ترسیم و مطالعه می کند. در حالی که آنها یک پدیده تکرار شونده باقی می‌مانند، جابجایی‌های شهر پایتخت در ادبیات مطالعات شهری “به خوبی درک نمی‌شوند… [و] اغلب به حاشیه رانده می‌شوند” (کمپبل، 2000، ص 1). ³ بر خلاف مفاهیمی مانند مناطق بهبود کسب و کار (مانند کوک، 2008؛ پیرو، 2012؛ وارد، 2006) و پروژه‌های توسعه بزرگ که بر ادبیات انتقال سیاست/تحرک تسلط داشته‌اند، تلاش بسیار کمی برای درک جابه‌جایی‌های پایتخت از یک منطقه انجام شده است. دیدگاه مشابه حتی تا کنون، تلاش بسیار کمی برای درک چگونگی مشروعیت بخشیدن به جابجایی پایتخت توسط نخبگان محلی صورت گرفته است.

درک استراتژی های مشروعیت بخشی در مورد NAC مرتبط است زیرا، مانند بسیاری از جابجایی های پایتخت دیگر، توسعه NAC به دلیل عدم مشارکت شهروندان مورد انتقاد قرار گرفته است. ارزیابی‌های قبلی (به عنوان مثال، Elmouelhi، 2019؛ Loewert & Steiner، 2019؛ Serag، 2017) پروژه‌ای را نشان داد که توسط بالاترین رده‌های بوروکراسی دولتی هدایت می‌شد که از زبان و ابزارهای بازاریابی شهری کارآفرین برای مشروعیت بخشیدن به NAC استفاده می‌کرد. با تمرکز بر NAC و راهبردهای مشروعیت آن، مقاله بر اساس دانش مک کان (2013) است که توجه بیشتری را می طلبد:

«به این موضوع پرداخته شود که چگونه موضع برون‌نگر نخبگان شهری در قبال سیاست‌ها توسط یک سیاست درون‌نگر متعادل و تقویت می‌شود که به دنبال ایجاد غرور و حمایت از سیاست‌های محلی با اطلاع‌رسانی مستمر به جمعیت محلی از نفوذ جهانی‌شان است» (مک کان، 2013، ص. 14).

دوم، این مقاله به ادبیات رو به رشدی کمک می کند که نظریه پردازی های مربوط به بازیگران و فرآیندهای پدیده های شهری را در جنوب جهانی به طور کلی ترویج می کند (به عنوان مثال، لایتنر و شپرد، 2015؛ روی، 2009؛ شپرد و همکاران، 2011) و به طور خاص آفریقا. . ⁴ راه هایی را نشان می دهد که در آن سیاست های درون نگر در زمینه هایی انجام می شود که در آن مردم تأثیر بسیار کمی بر دستور کار توسعه محلی و تصمیم گیری دارند.

بقیه مقاله سازماندهی شده به شرح زیر است. بخش دوم تلاش های گذشته برای انتقال پایتخت مصر را مورد بحث قرار می دهد و ویژگی های اصلی NAC را به تصویر می کشد. دو بخش بعدی مروری کوتاه بر ادبیات جابه‌جایی پایتخت‌ها ارائه می‌کند و آنها را به ترتیب در ادبیات کلی در مورد تقویت و تحرک سیاست قرار می‌دهد. بخش‌های پنجم و ششم چارچوب نظری و روش‌شناختی را بر اساس چارچوب مشروعیت بخشی به عمل اجتماعی CDA و ون لیوون (2007) ارائه می‌کنند و سپس برخی از ویژگی‌های گفتمانی استراتژی‌های مشروعیت را در مورد NAC با تمرکز بر لفاظی بازیگران و توسعه‌دهندگان دولتی تحلیل می‌کنند. و به ترتیب یافته های تجربی را گزارش می کند. بخش هفتم یافته های کلیدی را خلاصه می کند و مطالعه را به پایان می رساند.