شهرهای هوشمند در دهه گذشته محبوبیت فزاینده ای در محافل سیاست عمومی و دانشگاه پیدا کرده اند. با این حال، تعاریف و عناصر مشخصه این مفهوم تا حدودی ناسازگار مانده است. در ادبیات طیف وسیعی از موضوعات، از جمله فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT)، اتصال فراگیر، دانش و خلاقیت، داده های بزرگ و داده های باز، سرمایه اجتماعی، کسب و کار و کارآفرینی، جامعه هوشمند، پایداری زیست محیطی و غیره برای توصیف شهر هوشمند مورد استفاده قرار گرفت. گفتمان، معنای مفهوم را گیج می کند. شهرهای هوشمند اغلب به‌عنوان محصول برچسب‌گذاری شهری از بالا به پایین مشاهده می‌شوند (هلندز، 2008)، که عمدتاً توسط فروشندگان نخبه فناوری از طریق داستان‌گویی شرکتی تحت فشار قرار می‌گیرند (Söderström، Paasche، و Klauser، 2014)، که توسط جریان‌های سیاست جهانی جهش یافته است (González، 2011). . ویژگی‌های شهر هوشمند مبتنی بر فن‌آوری تعیین‌کننده (Kitchin, 2014) به سرعت با دولت‌ها در کشورها، ایالت‌ها و شهرهایی که با این شرکت‌های چندملیتی همکاری می‌کنند، گسترش یافته است. علاوه بر این، یک روایت شهر هوشمند جایگزین وجود دارد که آن را به عنوان یک مفهوم انسانی، با تمرکز بر نوآوری اجتماعی (Nam & Pardo, 2011؛ ​​Caragliu, del Bo, and Nijkamp 2011)، شهروندی هوشمند (Coe, Paquet, & Roy, 2001) ارائه می کند. سرمایه یادگیری و دانش (Yigitcanlar، O’Connor و Westerman، 2008) و همکاری بین سازمانی. آنچه در این بحث مروجین فناوری و اندیشکده های ضد نخبه گرایی گم می شود، مسائل و صداهای محلی است که می تواند به طور واقعی شهرهای هوشمند را با بازتاب فرهنگ، نیازها و آرزوهای منحصر به فرد منطقه ای تعریف کند. سوال اصلی این تحقیق این است که چه فرآیندها و چارچوب هایی برای اندازه گیری تعریف شهر هوشمند و اهداف درگیر با هویت های محلی و آرمان های طیفی از ذینفعان لازم است.

ماهیت نامشخص تعریف و رویکرد شهرهای هوشمند منجر به استفاده از اصطلاح “هوشمند” به جای چندین مفهوم توسعه شهری دیگر شده است، مانند – شهر دیجیتال (یوانوف و هازاپیس، 2009)، شهر فناوری (فورد، 2013)، سیمی. شهر (باتی، 2012)، شهر همه جا حاضر (آنتوپولوس و فیتسلیس، 2010)، شهر هوشمند، شهر اطلاعات (سایرامش، لی، و آنانیا، 2004)، شهر دانش (Yigitcanlar و همکاران، 2008)، جامعه هوشمند (موسسه کالیفرنیا برای جوامع هوشمند، 2001)، شهر خلاق (فلوریدا، 2005) و شهر پایدار. بعد تعریفی متفاوت این عبارات منجر به این تصور شده است که شهر هوشمند بخشی از بازی های زبانی معاصر پیرامون مدیریت و توسعه شهری است که متخصصان، مقامات بازاریابی، مشاوران و غیره را درگیر می کند. و چگونگی درک، مفهوم سازی و برنامه ریزی شهرها را مشخص کنید. هالندز (2008) با برجسته کردن انتقادی این مسائل هنجاری، مشاهده کرد، «نقشه‌بندی مشکل‌ساز برچسب «شهر هوشمند» بر روی یک سری از مفاهیم برنامه‌ریزی شهری به ظاهر مترقی، نه تنها مشکلات تعریفی ایجاد می‌کند، بلکه به فقدان ایدئولوژیک صحیح نیز اشاره می‌کند. اساس مفهوم/برچسب» (ص 304). مقاله ما به این شکاف تحقیقاتی می‌پردازد و یک رویکرد کمی قوی برای تعیین میزان ارتباط بین مفهوم شهر هوشمند و بستگان مفهومی آن در یک بافت شهری خاص ایجاد می‌کند.

این مقاله به دنبال تعریف مجدد رویکرد شهر هوشمند و ارزیابی رابطه این مفهوم با عبارات مشابه از طریق یک نظرسنجی از متخصصان توسعه شهری در هند است که در حال اجرای یک ماموریت عظیم 100 شهر هوشمند (SCM) هستند. هدف از این مأموریت، هدایت رشد اقتصادی و بهبود کیفیت زندگی مردم در شهرهای انتخاب شده با امکان توسعه محلی و استفاده از فناوری برای ایجاد راه حل های هوشمند برای شهروندان است (GoI، 2015). هر یک از این 100 شهر بین سال‌های 2016 تا 2020 مبلغ 140 میلیون دلار برای توسعه پروژه‌های زیرساختی هوشمند دریافت می‌کنند. این مطالعه اولین تحقیق مبتنی بر شواهد در نوع خود است که تلاش می‌کند مفهوم شهر هوشمند جهانی را با مسائل محلی در هند پیوند دهد تا تفسیری اقتباس شده محلی از شهر هوشمند ایجاد کند. این تحقیق جدا از شناسایی مناسب‌ترین تعریف شهر هوشمند، به بررسی آماری ارتباط درک شده بین شهر هوشمند و اقوام مفهومی آن مانند شهر دیجیتال، شهر سیم‌دار و شهر دانش می‌پردازد. نتایج بررسی ادراک متخصصان توسعه شهری هند، تناقضات بین رویکردهای رایج توصیف شهر هوشمند از بالا به پایین و آرزوهای محلی را با توجه به واقعیت‌های شهری موجود روشن می‌کند. چنین ارزیابی هایی از پیشرفت گفتمان نظری در اطراف شهر هوشمند برای منافع سیاست گذاران در هند و به طور کلی برای اقتصادهای نوظهور پشتیبانی می کند.