افزایش قیمت مواد غذایی، سوخت و انرژی در سال 2008 پیامدهای عمیقی بر جغرافیای جهانی امنیت غذایی و تحقیقات مرتبط با آن داشته است. در واقع، یکی از مظاهر اصلی آن موجی از شورش بود که همانطور که هولت-گیمنز (2008) در آن زمان اشاره کرد، نه در مناطقی که غذا در دسترس نبود، “بلکه در جایی که غذای موجود برای فقرا بسیار گران بود” منفجر شد. ، در شهرها از آن زمان، شهر به عنوان یک زمینه تجربی برجسته برای محققان علاقه مند به درک علل بحران جهانی غذا و پرداختن به نیاز درک شده برای سیاست‌های امنیت غذایی مؤثرتر و یکپارچه‌تر ظاهر شده است (کاندل، 2014، مارسدن و مورلی، 2014). مرکز این چرخش شهری این است که به رسمیت شناخته شود که سیاست‌های غذایی شهرداری دارای پتانسیل رسیدگی به شکاف‌های ذاتی در زمینه حاکمیت مسلط است که به طور سنتی راه‌حل‌های مبتنی بر تولید و بازار را بر مداخله مبتنی بر دسترسی و دولت اولویت می‌دهد (Midgley، 2010). ، سونینو و همکاران، 2014).

مجموعه ای از ادبیات نوظهور بر اثربخشی سیاست های غذایی شهری و حکمرانی تمرکز دارد (به عنوان مثال، Deakin و همکاران، 2015، مندز، 2008 را ببینید). توجه ویژه به‌ویژه به مکانیسم‌ها و استراتژی‌های کلیدی مورد استفاده توسط دولت‌های شهری در مرحله اجرا – به‌ویژه شوراهای سیاست غذایی (بلی-پالمر، 2009، سونینو و اسپاید، 2014)، سیستم‌های برنامه‌ریزی توانمندتر (مورگان، 2015) و عمومی اختصاص یافته است. سیاست های تدارکات (مورگان و سونینو، 2010، سونینو، 2009 الف). هنوز چیزهای زیادی در مورد پویایی های فرهنگی که زمینه ایجاد و شکل دادن به زمینه حاکمیت غذای شهری را ایجاد کرده اند – یعنی ارزش ها و معانی که زیربنای اقدامات سیاست شهری است، نوشته نشده است. آیا تغییر مقیاس در حاکمیت غذا، عقب‌نشینی به سمت محلی‌گرایی است؟ یا محصول تغییرات گسترده تری در نحوه تفکر و احساس سیاستگذاران در مورد غذا است؟ اگر مورد دوم باشد، آیا این تغییرات پتانسیل دگرگونی را در مقیاس‌های بالاتر حاکمیتی نیز دارند؟

برای شروع به پرداختن به این سؤالات، این مقاله روایت‌های سیاست غذایی را که در 13 شهر در انگلستان، کانادا و ایالات متحده – کشورهایی که نقش پیشگامی در طراحی و اجرای استراتژی‌های غذایی شهرداری داشته‌اند – پدید آمده است، بررسی می‌کند. در مجموع، 19 سند مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. از این تعداد، 17 مورد توسط دولت های شهری بیرمنگام، برایتون اند هوو، بریستول، کاردیف، منچستر، دورهام، نیوکوی و سندول در بریتانیا تولید شده است. تورنتو در کانادا؛ و شیکاگو، لس آنجلس، سانفرانسیسکو و شهر نیویورک در ایالات متحده آمریکا. دو سند باقیمانده توسط شبکه‌های رسمی شهرها (به عنوان مثال، شبکه شهرهای غذای پایدار بریتانیا و شبکه‌های سیاست غذایی در ایالات متحده آمریکا) که متعهد به بهبود چشم‌انداز غذایی شهری خود هستند، تهیه شده‌اند.

تجزیه و تحلیل تطبیقی ​​عناصر گفتمانی مشترک که به این اسناد خط مشی شهرداری می پردازد، چهار ارزش فرهنگی اساسی و مرتبط را که در فضای جدید غذایی شهری جاسازی شده اند را آشکار می کند: تفکر سیستمی. حاکمیت غذای مشارکتی؛ یک رویکرد منعطف و متخلخل برای محلی سازی مجدد سیستم غذایی؛ و تاکید بر فرامحلی گرایی (جدول 1 را ببینید).

همانطور که مقاله نتیجه‌گیری می‌کند، این ارزش‌ها سوالات جدید و مهمی را در مورد ماهیت حکمرانی غذای شهری و ظرفیت آن برای ایجاد تحولات پایدار – در سیستم غذایی و فراتر از آن، ایجاد می‌کند.