شواهد زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد سرمایه‌گذاری خارجی به دلیل مزایای سرریز آن برای فناوری و بهره‌وری شرکت‌های محلی به نفع کشورهای میزبان است (مک‌دوگال، 1960؛ باکلی و همکاران، 2002؛ مایر و سینانی، 2009). این ادبیات عمدتاً بر روی سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی (یعنی سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی، سرمایه‌گذاری مستقیم شرکت‌های خارجی بر روی شرکت‌های داخلی) تمرکز کرده است و به طور مداوم سرریز FDI را در روابط عمودی بین شرکت‌های وابسته خارجی و تامین‌کنندگان داخلی (Javorcik و Spatareanu، 2011؛ ​​هاورانک و ایرسوا، 2011). از طریق فشار رقابتی و تلاش یکپارچه‌سازی، ورود شرکت‌های خارجی اغلب شرکت‌های وابسته محلی را مجبور می‌کند تا فناوری‌های خود را ارتقا دهند، در نتیجه شرکت‌ها تلاش و منابع بیشتری را صرف فعالیت‌های نوآورانه می‌کنند که منجر به خروجی نوآوری بالاتر می‌شود.

با وجود ادبیات بسیار زیاد در مورد خارجی بودن FDI، خارجی بودن شکل عمده دیگری از جریان سرمایه فرامرزی -سرمایه گذاری های انجام شده توسط سرمایه گذاران نهادی خارجی (FII)– به ندرت مورد مطالعه قرار می گیرد. اثرات خارجی FII تأثیر مالکیت نهادی خارجی است که فراتر از شرکت اساسی است که FII در آن سرمایه گذاری می کند و به شرکت های محلی تعلق می گیرد که سرمایه گذاران خارجی مستقیماً برای آنها غرامت دریافت نمی کنند. در حالی که سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی هنوز کانون استراتژیک بسیاری از اقتصادهای در حال توسعه است، FII توجه بیشتری را به خود جلب کرده است، زیرا کشورهای در حال توسعه بیشتر بازارهای سهام خود را به روی سرمایه‌گذاران خارجی باز می‌کنند و نقش FII اهمیت فزاینده‌ای دارد (چن و همکاران، 2021). ^{در مقایسه} با سرمایه گذاری مستقیم خارجی، FII عمدتاً از دو جنبه متفاوت است: 1) سرمایه گذاری مستقیم خارجی معمولاً اطلاعات بیشتری در مورد شرکت هایی که در آنها سرمایه گذاری می کنند به دلیل موقعیت های کنترل شرکتی خود دارند (گلدشتاین و رازین، 2006). از سوی دیگر، FII از طریق سرمایه گذاری در بازار ثانویه وارد بازار خارجی شده و از آن خارج می شود. حضور داخلی و دسترسی به اطلاعات آن به دلیل عدم کنترل مستقیم بسیار محدود است (کینگزلی و گراهام، 2017). به این ترتیب، در مقایسه با سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی که می‌تواند با آوردن فناوری پیشرفته مستقیماً از کشورهای توسعه‌یافته به بازارهای نوظهور منتفع شود، سود FII اغلب کمتر مستقیم است، عمدتاً از طریق نقش انضباطی که FII بر روی شرکت‌هایی که در آنها سرمایه‌گذاری می‌کنند بازی می‌کند (Guadalupe et. همکاران، 2012؛ بنا و همکاران، 2017). 2) در حالی که FDI به دلیل موقعیت های کنترلی خود ملزم به رعایت بسیاری از مقررات محلی است، FII بسیار راحت تر وارد بازار خارجی می شود و از آن خارج می شود. به دلیل انعطاف‌پذیری و نقدینگی آن، فرد اغلب FII را منبع سرمایه‌گذاری خارجی کمتر با ثبات می‌داند و بیشتر مستعد بی‌ثبات کردن اقتصاد است تا اینکه به نفع آن باشد (به عنوان مثال، سارنو و تیلور، 1999؛ تانگ و وی، 2011). با توجه به تفاوت‌های بین این دو شکل مالکیت خارجی، یک سوال طبیعی این است که آیا FII اثر سرریز مشابهی را در رابطه عمودی با تامین‌کنندگان داخلی وابسته خود نشان می‌دهد یا خیر. برای مثال، فرض کنید FII فعالیت‌های نوآورانه شرکت زیربنایی خود را ترویج می‌کند و انگیزه تامین‌کنندگان خود را برای نوآوری با قرار دادن آنها در معرض فناوری به‌روز افزایش می‌دهد. در این صورت، انتظار یک اثر سرریز مثبت وجود دارد. از طرف دیگر، فرض کنید FII ها افق سرمایه گذاری کوتاه مدتی دارند و فقط مایل به انجام حداقل تلاش هستند. در آن صورت، باید انتظار نفوذ محدود FII ها و عدم مزایای سرریز FII ها فراتر از شرکت های زیربنایی را داشت. روی هم رفته، وجود عوامل خارجی FII به یک سوال تجربی تبدیل می شود.

در این مقاله، ما تاثیر FII ها را بر نوآوری تامین کننده در چین بررسی می کنیم. ما بر خروجی نوآوری تمرکز می کنیم زیرا نوآوری اغلب به عنوان نیروی محرکه اصلی رشد بلندمدت شرکت در نظر گرفته می شود (سولو، 1957؛ پورتر، 1992؛ گو و همکاران، 2017). دولت چین اخیراً توجه فزاینده ای به ترویج نوآوری در چین داشته است و در آخرین برنامه پنج ساله خود، نوآوری را به عنوان کلید توسعه اقتصادی آینده مشخص کرده است. بازار چین یک محیط عالی برای بررسی اثرات خارجی FII است زیرا دسترسی به سرمایه گذاران نهادی خارجی برای بسیاری از شرکت های چینی بسیار محدود است: اولاً، اگرچه چین بازار سهام داخلی را به روی سرمایه گذاران نهادی خارجی واجد شرایط (QFIIs) باز کرده است، دولت چین همچنان این کار را انجام می دهد. موانع اساسی برای سرمایه گذاری خارجی با توجه به این محدودیت های دولت در کنترل سرمایه و مبادلات، مالکیت نهادی خارجی هنوز در بسیاری از شرکت های چینی رایج نیست.

علاوه بر این، مانند بسیاری از بازارهای در حال توسعه دیگر، بازار چین به دلیل چالش‌هایی مانند ریسک‌های سیاسی و عدم تقارن اطلاعاتی، عدم قطعیت‌های قابل‌توجهی را برای FIIs نشان می‌دهد. برای کاهش خطرات خود، FII ها عمدتاً اوراق بهادار شرکت های بزرگ و بورسی را خریداری می کنند (ایندرست، 2021)، و تنها بخش کوچکی از شرکت های بزرگ توجه FII ها را در چین به خود جلب می کنند (هوانگ و ژو، 2015؛ وانگ، 2014). در چنین شرایطی، درک اثر سرریز FII ها بسیار مهم می شود زیرا بسیاری از شرکت ها، به ویژه آنهایی که دسترسی مستقیم به FIIs ندارند، ممکن است در صورت وجود عوامل خارجی از کاهش هزینه های نوآوری بهره مند شوند. از این رو، این که آیا اثرات خارجی FII در چین، یکی از بزرگترین اقتصادهای نوظهور وجود دارد یا خیر، یک سوال از اهمیت عملی است.

با استفاده از نمونه‌ای از 1762 تامین‌کننده از سال 2009 تا 2018 در چین، با بررسی اینکه چگونه مالکیت نهادی خارجی شرکت مشتری بر نوآوری تامین‌کننده تاثیر می‌گذارد، تاثیر خارجی FII بر نوآوری تامین‌کننده را بررسی می‌کنیم. از آنجایی که شرکت مشتری، شرکت زیربنایی است که FII در آن سرمایه گذاری می کند، تأثیر خارجی FII تنها زمانی وجود دارد که یک اثر سرریز فراتر از شرکت مشتری به تامین کنندگان گسترش یابد. در مقاله خود، ابتدا مستند می کنیم که مالکیت نهادی خارجی مشتریان به طور مثبت با خروجی های نوآوری تامین کنندگان مرتبط است. این یافته با مشخصات نوآوری های مختلف قوی است، و زمانی که ما یک تنظیم تفاوت در تفاوت را با استفاده از برنامه اتصال سهام شانگهای/شنژن هنگ کنگ به عنوان یک شوک برون زا به مالکیت نهادی خارجی اعمال می کنیم. یافته‌های اولیه ما نشان می‌دهد که مشابه FDI، سرریزهای FII در امتداد رابطه عمودی وجود دارد و تامین‌کنندگان محلی از سرریزهای نوآوری ناشی از FII سود می‌برند.

ما همچنین نشان می‌دهیم که میزان تأثیرات خارجی FII با روابط تأمین‌کننده-مشتری و ویژگی‌های FII متفاوت است. خارجی بودن FII زمانی رخ می دهد که تأثیر FII ها در طول زنجیره تأمین گسترش یابد. به این ترتیب، زمانی که مشتریان نفوذ بیشتری بر تامین کنندگان دارند و FII ها می توانند فعالیت های نوآورانه را بهتر تسهیل کنند، باید انتظار داشت که اثرات خارجی قوی تر باشد. نتایج ما نشان می‌دهد که FII مشتری زمانی بیشتر بر نوآوری تأمین‌کننده تأثیر می‌گذارد که مشتری رابطه طولانی با تأمین‌کننده داشته باشد و زمانی که تأمین‌کننده به صنعت کالاهای بادوام تعلق دارد. ما همچنین متوجه می‌شویم که نتایج ما زمانی قوی‌تر است که مالکیت خارجی مستقل FII باشد، از منشأ قانونی عرفی یا کشوری نوآورتر باشد. این نتایج از این ایده حمایت می‌کند که وقتی سرمایه‌گذاران خارجی بتوانند نوآوری مشتری و انتقال نوآوری را تسهیل کنند، اثرات خارجی FII قوی‌تر می‌شوند.

مطالعه ما به چندین روش به ادبیات موجود کمک می کند. اول، مقاله ما به ادبیاتی مربوط می شود که نشان می دهد سرمایه گذاری خارجی اثر سرریز مثبتی بر اقتصاد داخلی دارد (مک دوگال، 1960؛ باکلی و همکاران، 2002). در حالی که به طور گسترده پذیرفته شده است که سرمایه گذاری های خارجی هم به صورت سرمایه گذاری مستقیم و هم به صورت مالکیت نهادی است، تنها اثرات خارجی FDI مورد توجه ادبیات قرار گرفته است، احتمالاً به دلیل موقعیت های کنترلی آنها و درگیری طولانی مدت با شرکت های زیربنایی. مقاله ما مستند می کند که اثرات خارجی مثبت FII می تواند نوآوری تامین کننده را ارتقا دهد. ما نشان می‌دهیم که تأثیر واقعی مالکیت نهادی خارجی می‌تواند در طول زنجیره تأمین گسترش یابد. این یافته از اهمیت عملی برخوردار است زیرا یافته های ما نشان می دهد که شرکت هایی که مستقیماً از مؤسسات خارجی سود نمی برند، همچنان می توانند به افزایش غیرمستقیم در نوآوری دست یابند.

دوم، ما به ادبیات عوامل تعیین کننده نوآوری اضافه می کنیم. حجم زیادی از ادبیات چگونگی ارتقای نوآوری را از دیدگاه‌های مختلف نظری و تجربی، مانند ساختارهای حمایتی و مالکیت سرمایه‌گذاری خطرپذیر (تیان و وانگ، 2014؛ چمنور و همکاران، 2014)، حاکمیت شرکتی (فریرا و همکاران، 2014) بررسی کرده‌اند. ، طرح های جبران خسارت (مانسو، 2011)، و رقابت در بازار محصول (تاکور و لو، 2016؛ بلوم و همکاران، 2013). ادبیات جدیدتر شروع به تشخیص نقش مهم سهامداران در نوآوری کرده است. آنها تأکید می کنند که ذینفعان اغلب دانش انسانی و سرمایه اجتماعی ارزشمندی را در افزایش بازده و موفقیت نوآوری ارائه می دهند (اسمیت و لورک، 2008؛ لئونیدو و همکاران، 2020). نقشی که سهامداران بازی می کنند اغلب در کشورهای خارج از ایالات متحده به دلیل کاهش مشارکت سهامداران و افزایش مداخله دولت مهمتر است. به عنوان مثال، برخی از مقالات اخیر در چین نشان داده اند که حفاظت از کارکنان (Tong et al., 2018)، تمرکز مشتری (Pan et al., 2020) و قابلیت ارتباط با سهامداران (Jiang et al., 2020) می تواند بر نوآوری تأثیر بگذارد. مطالعه ما ادبیات مربوط به عوامل تعیین کننده نوآوری در شرکت های چینی را از دیدگاه زنجیره تامین غنی می کند. یافته‌های ما مبنی بر اینکه FII مشتری می‌تواند بر نوآوری در طول زنجیره تامین تأثیر مثبت بگذارد، می‌تواند برای استارت‌آپ‌ها و شرکت‌های کوچک در چین که منابع محدودی دارند مرتبط باشد.

ادامه این مقاله به شرح زیر سازماندهی شده است. بخش 2 ادبیات مرتبط را مورد بحث قرار می دهد و فرضیه های ما را معرفی می کند. بخش 3 شرح نمونه، تعاریف متغیر و آمار توصیفی ما را ارائه می دهد. بخش 4 تجزیه و تحلیل تجربی ما را گزارش می کند و به مسائل درون زایی می پردازد، و بخش 5 چندین آزمایش اضافی را انجام می دهد. بخش 6 مقاله را به پایان می رساند.