حدود نیمی از SMTH های شرکت کننده در این مطالعه بیمه را به عنوان یک اقدام کاهش ریسک خریداری کردند. این یافته با CPT طنین انداز می شود، که فرض می کند شرکت ها با استفاده از استراتژی های مختلف برای حفظ جریان و حفظ ثروت، در برابر تهدیدات احتمالی عملیات خود محافظت می کنند. انواع مختلف ریسک ها به طور متفاوتی بر تصمیم گیری های جذب بیمه تأثیر می گذارند (به Olya & Al-ansi، 2018 مراجعه کنید ). مدل رگرسیون نشان داد که ریسک‌های عملیاتی، فناوری، زیست‌محیطی و بهداشتی نگرانی‌هایی هستند که به طور قابل‌توجهی بر ثبت نام بیمه توسط SMTHS تأثیر می‌گذارند. هر چه مشاغل ریسک گریزتر در مورد این خطرات باشند، احتمال جذب بیمه بیشتر می شود ( اشنایدر، 2004 ).
اگرچه ریسک عملیاتی بیشتر به محیط کسب و کار داخلی مربوط می شود و به نوعی کنترل بر آن دلالت می کند، اما ارتباط پیش بینی کننده بالای آن برای تقاضای بیمه در میان شرکت های کوچک و متوسط به دلیل زیان های احتمالی است که برای کسب و کارها دارد ( Manaktola & Jauhari, 2007 ؛ Ritticainuwat & Chakraborty, 2008). ). به عنوان مثال، تخمین زده می شود که صنعت خدمات غذایی هر سال یک سوم درآمد کسب و کار را به دلیل سرقت و آتش سوزی از دست می دهد، همانطور که در کار گیسلی و اسماعیل (1998) یافت می شود . با توجه به ریسک فناوری، کلاهبرداری سایبری این تمایل را دارد که اعتبار انجام کسب و کار از طریق اینترنت را کاهش دهد یا حتی مانع پذیرش فناوری اطلاعات توسط مشاغل گردشگری شود ( Buhalis & Foerste, 2015 ). جرایم سایبری می تواند برای عملیات کسب و کار گردشگری بسیار مخرب باشد زیرا اینترنت در تسهیل بازاریابی و معاملات در صنعت تبدیل شده است. بنابراین، SMTHها از ضررهای احتمالی مرتبط با فناوری اطلاعات آگاه بودند. مشابه کار علیا و الآنسی (2018) ، خطر سلامت نیز به عنوان پیش بینی کننده قوی تقاضای بیمه توسط SMTHها مطرح شد. مسائل مربوط به حوادث ترافیکی جاده ای، محیط کار نامناسب و ایمنی به عنوان تهدیدهای اصلی در کشورهای با درآمد کم و متوسط کم منابع از جمله غنا در نظر گرفته می شود (نگاه کنید به NIC، 2018 ). به عنوان مثال، در مارس 2020، همه‌گیری جهانی کووید-19 بر بسیاری از مشاغل در غنا مانند سایر نقاط جهان تأثیر گذاشت، به ویژه در صنعت خدمات که منجر به اخراج چندین کارمند و انسداد مشاغل شد. سیاست های ملی در غنا از جمله طرح بیمه سلامت ملی (NHIS) و بیمه اجباری وسیله نقلیه ( Awunyo-Victor، 2012 ؛ NIC، 2018 ) که هر دو در جهت اطمینان از اینکه افراد دارای پوشش های بیمه ای برای بیماری و حوادث جاده ای هستند، تنظیم شده اند. تاثیر مثبت ریسک سلامت بر ثبت نام بیمه در SMTHها این مطالعه بیشتر ارتباط خطرات زیست محیطی (که خارج از محیط کسب و کار هستند) را در تقاضای بیمه رانندگی نشان داد. به عنوان مثال، سیل و طوفان تمایل به وقوع کم دارند، اما خسارات مرتبط با آن به اموال و زندگی می تواند بسیار زیاد باشد. به عنوان مثال، در سال 2015، شهر آکرا در معرض سیل قرار گرفت که منجر به صدها کشته و خسارات بی‌شماری اموال شد. رستوران‌ها، هتل‌ها، استراحتگاه‌ها و عملیات تور در میان سایر موارد تحت تأثیر قرار گرفتند. اگرچه در زمینه ارزیابی ریسک نسبت به محصولات و خدمات غذایی، علیا و الآنسی (2018) دریافتند که ریسک زیست محیطی یک پیش بینی کننده برجسته رفتار مصرف کننده در مورد جذب بیمه است.
این مطالعه همچنین نشان داد که اگر شرکت‌ها بتوانند تصور کنند که یک بیمه خسارات آتی را جبران می‌کند و به امنیت و تداوم کسب‌وکار کمک می‌کند، احتمال پذیرش بالاست. سودمندی درک شده از بیمه توسط SMTH ها می تواند نگرانی های آنها در مورد حق بیمه بالا را هنگام بازاریابی بیمه برای آنها جبران کند. با این حال، به عنوان یک عامل بازدارنده، حق بیمه بالا اغلب به عنوان محدودیت برای تقاضای بیمه ذکر شده است که توسط Gbireh (2013) گزارش شده است . این در این مطالعه با ادعای نزدیک به 72.7٪ از SMTHها که حق بیمه گران است، در نتیجه احتمال خرید بیمه کمتری داشتند، اثبات شد. علاوه بر این، NIC (2018) و Deloitte (2019) گزارش می دهند که عدم توانایی در خرید بیمه دلیل اصلی نفوذ کم آن در غنا و بیشتر آفریقا است. همچنین به نظر می رسد که SMTH ها در مورد به موقع بودن پرداخت خسارت توسط شرکت های بیمه نامطمئن بودند. Awunyo-Victor (2012) استدلال کرد که وقتی مشتریان در زمان وقوع فاجعه مشکلاتی را در ارائه مطالبات یا دسترسی به پرداخت‌ها درک می‌کنند، احتمال بیمه کردن دارایی‌هایشان را مختل می‌کند.
گیزبرت و همکاران (2011) و Gbireh (2013) معتقدند که بیمه هنوز برای بسیاری، به ویژه برای واحدهای تجاری در مقیاس کوچک، مفهومی گریزان است. SMTHها که متوجه شدند درک قراردادهای بیمه دشوار است، احتمال کمتری داشت که در آن مشترک شوند. بررسی سطح آگاهی مالکان SMTHها از بیمه نشان داد که آنها از نحوه عملکرد بیمه آگاهی کافی ندارند. برای مثال، واضح بود که تعداد بیشتری از اپراتورها (حدود 88.00%) مفهوم ادغام بیمه را درک نمی کردند. اپراتورهای SMTH از این واقعیت غافل بودند که حق بیمه آنها می تواند برای پرداخت خسارت برای سایر مشاغلی که ضرر می کنند استفاده شود. علاوه بر این، تعداد قابل توجهی (81.50٪) از پاسخ دهندگان بر این عقیده بودند که حق بیمه پس از عدم ارائه ادعا قابل استرداد است. سوء تفاهم در مورد بیمه و پرداخت خسارت می تواند منجر به نارضایتی و بی اعتمادی مشتریان شود و در نتیجه تأثیر منفی بر جذب داشته باشد ( Deloitte, 2019 ؛ NIC, 2018 ).
علاوه بر این، هنگامی که SMTH ها در برابر عدم قطعیت ها صرفه جویی می کنند و متقاعد می شوند که دوستان و بستگان در مواقع اضطراری پشتیبانی ارائه دهند، تقاضا برای بیمه را از بین می برد. اکثر SMTH ها نشان دادند که در برابر حوادث ناگوار پس انداز کردند، اما همچنین معتقد بودند که اعضای خانواده و دوستان در هنگام فاجعه حمایت خواهند کرد. به خصوص، در غنا، یک مکانیسم پس‌انداز محلی به نام «سوسو» یک روش پس‌انداز و وام بدون بهره است که به مشارکت‌کنندگان وام‌های برگشت سریع برای راه‌اندازی کسب‌وکار و احتمالاً برای جذب ضررهای ناشی از بلایا می‌دهد. تحقیقات نشان می‌دهد که SMTHها، به‌ویژه آنهایی که در آفریقا هستند، عمدتاً به پس‌اندازهای شخصی، خانواده و دوستان، و سایر مکانیسم‌های مالی خرد غیررسمی برای تأمین مالی عملیات تجاری خود وابسته هستند ( Ngoasong & Kimbu, 2016 ).
همچنین جالب توجه بود که نوع زیربخش، ماهیت مالکیت و موقعیت فرد در کسب و کار بر شانس جذب بیمه تأثیر می گذارد. SMTHها در خدمات اقامتی و حمل و نقل نسبت به سایر زیربخش ها بیشتر احتمال دارد که مشاغل خود را بیمه کنند. این از نظر زیربخش حمل و نقل تعجب آور نیست، زیرا مالکان وسایل نقلیه توسط قانون در غنا موظف هستند وسایل نقلیه خود را بیمه کنند که بدون آن اقدام قانونی انجام می شود (نگاه کنید به NIC، 2018 ). همچنین می‌توان گفت که سرمایه نسبتاً عظیم مورد نیاز برای سرمایه‌گذاری در بخش مسکن در مقایسه با صنعتگران و رستوران‌ها در غنا به این معنی است که بیمه معیاری برای محافظت از سرمایه‌گذاری در آن بخش است. علاوه بر این، این واقعیت که مشاغل خارجی و همچنین مشاغل داخلی و خارجی از شانس بیشتری برای بیمه کردن مشاغل خود نسبت به مشاغل داخلی برخوردار بودند نشان می دهد که این مشاغل نه تنها از نیاز به بیمه مطلع بودند، بلکه به احتمال زیاد آنها به خوبی آگاه بودند. منابع پولی لازم برای بیمه مستمر کسب و کار خود در برابر خطرات احتمالی را دارند. همچنین تعجب آور نبود که مالکان-مدیران احتمال بیشتری برای بیمه کردن نسبت به مدیران غیرمالک داشتند. این به این دلیل است که برخلاف مدیران غیرمالک، مالک-مدیران دارندگان سهام پیش فرض/ تامین کنندگان مالی تسهیلات خود هستند، بنابراین نیاز به اطمینان از اینکه کسب و کار آنها از ورشکستگی و بلایای دیگر از طریق انتقال ریسک محافظت می شود ( Manaktola & Jauhari, 2007 ؛ Ritticainuwat & Chakraborty) ، 2008 ).
