در طول رشد سریع اقتصادی چین، شهرها گسترش یافتند و منطقه در حال ساخت به طور چشمگیری افزایش یافت. در دوره 30 ساله از 1989 تا 2019، مساحت در دست ساخت از 12460 کیلومتر مربع به 60310 کیلومتر مربع افزایش یافت که در این دوره سه دهه تقریباً چهار برابر شد. جنبش شهرسازی در مقیاس بزرگ با فرآیند تخریب مرتبط با حذف واحدهای مسکونی قدیمی و نامرغوب همراه شد. این تخریب در مقیاس بزرگ در شهرهای ایالات متحده و اروپا که سرعت گسترش شهری بسیار کندتری داشتند، مشابه نیست. داده‌های بررسی مالی خانوار چین (CHFS) نشان می‌دهد که 19.0 درصد از خانوارهای شهری چین تا سال 2019 تخریب را تجربه کرده‌اند. در ابتدا، پاسخ به تخریب منفی بود زیرا غرامت کافی نبود (He, 2006; Ou & Zhu, 2006; Wang, 2005)، اما با تعدیل غرامت برای سطوح بالاتر، پاسخ به برنامه تخریب مطلوب تر بود (ژو، 2022).

جبران خسارت تخریب در طول زمان تغییر کرد و دو تغییر از اهمیت ویژه ای برخوردار بود. در سال 2001 شورای ایالتی “مقررات” را اصلاح کرد و مبنای جبران خسارت را از ضرر اقتصادی به خانوار تخریب خانوار شهری (UHD) ناشی از تخریب، به ارزش بازار خانه ای که تخریب می شود تغییر داد (بای و لیو، 2010). در سال 2011، “مقررات مربوط به مصادره و جبران منازل در زمین های دولتی” که توسط شورای دولتی ابلاغ شد، همچنین قدرت تخریب اجباری سازمان اداری را لغو کرد و حق خانوارهای UHD را مبنی بر بهبود شرایط زندگی آنها اعلام کرد. و استانداردهای زندگی آنها نباید آسیب ببیند. از آن زمان، حقوق قانونی خانوارهای UHD با نظم بخشیدن به مراحل تخریب و شفافیت استانداردهای خسارت تخریب محافظت می شود.

تأثیر فوری مقررات جدید افزایش میزان غرامت برای تخریب بود (ژو، 2022). طبق داده‌های نظرسنجی مالی خانوار چین، هم ارزش غرامت پولی و هم منطقه غرامت مسکن دریافتی توسط خانوارهای UHD از سال 2011 به طور قابل توجهی افزایش یافته ^است . در سراسر کشور از سال 2013 تا 2017 به 6 تریلیون یوان رسید. به عنوان مثال، برنامه عملیاتی سه ساله برای تبدیل شهرک حلبی در استان هونان از سال 2015 تا 2017، سرمایه گذاری را پس از کسر زیرساخت به 574.93 میلیارد یوان و جبران خسارت افزایش داد. هر خانوار UHD 293 هزار یوان بود. به طور کلی، غرامت برای تخریب از طریق تبدیل شهرک حلبی ممکن است بزرگترین پرداخت انتقالی در تاریخ چین به غیر از سیستم بازنشستگی باشد، و پرداخت انتقال برای هر خانوار نیز ممکن است بزرگترین باشد. ³

مقدار بسیار زیاد غرامت برای تخریب وضعیتی را ایجاد کرد که در آن رشد ثروت برای خانوارهای UHD از خانواده های غیر UHD فراتر رفت (Li & Xiao, 2020; Li, Xiao, & Cai, 2019) و همچنین برانگیخت. نگرانی اجتماعی مبنی بر اینکه تخریب نابرابری ثروت را تشدید خواهد کرد. با این حال، اینکه آیا تخریب نابرابری ثروت را تشدید می کند یا خیر، به ثروت اولیه خانوارهای UHD بستگی دارد. اگر گروه های کم ثروت بیشتر احتمال دارد که تخریب را تجربه کنند، جبران خسارت تخریب پتانسیل کاهش نابرابری ثروت را دارد. بنابراین، ما می‌پرسیم که تخریب چگونه بر نابرابری ثروت تأثیر می‌گذارد.

تأثیر تخریب بر درآمد یا نابرابری ثروت به دو عامل بستگی دارد: اول، درآمد یا گروه ثروت خاصی که خانوارهای تحت تخریب به آن تعلق دارند، و دوم، تأثیر تبعی تخریب بر درآمد یا ثروت خانوار. با توجه به تعدیل در سیاست‌های نوسازی شهری و سیاست‌های جبران خسارت تخریب، تغییرات در ترکیب جمعیتی خانوارهای تحت تخریب و تأثیر ناشی از آن بر ثروت خانوار قابل تصور است. در نتیجه، در حال حاضر هیچ اتفاق نظری در مورد تأثیر تخریب بر نابرابری وجود ندارد (هی، 2006؛ لی و شیائو، 2020؛ شی، جین، و ژو، 2011؛ ​​سو، گائو، و چانگ، 2019؛ یانگ و زنگ، 2021؛ ژو، 2022). قبل از سال 2011، به دلیل ضرر ذاتی خانوارهای تخریب شده در مذاکرات با دولت، جبران خسارت تخریب به طور قابل توجهی ناکافی بود. او (2006) تاکید کرد که تخریب عمدتاً گروه های کم درآمد و متوسط ​​را در این دوره هدف قرار داده است. همزمان، از آنجایی که غرامت تخریب به زیر ارزش بازار املاک تخریب شده کاهش یافت، این فرآیند منجر به انتقال ثروت از اقشار کمتر مرفه شد و نابرابری کلی را تشدید کرد. پس از اصلاح سیاست در سال 2011، قدرت تخریب های اجباری که توسط سازمان های اداری در دست بود لغو شد و غرامت برای خانوارهای آسیب دیده افزایش یافت. یانگ و زنگ (2021) افزایش قابل توجهی در درآمد خانوار پس از تخریب را تشخیص دادند، در نتیجه اختلاف درآمد بین خانوارهای تخریب شده و جمعیت کلی را تقویت کردند. با این حال، این مطالعه به گروه‌های درآمدی خاص خانوارهایی که در حال تخریب هستند، نپرداخت و درک جامعی از تأثیر تخریب بر نابرابری کلی درآمد را غیرممکن کرد. با توجه به تأثیر تخریب بر ثروت خانوار، ادبیات خاصی افزایش در ثروت خانوار پس از تخریب را مطرح می‌کند (لی و شیائو، 2020). علاوه بر این، شواهد تجربی در مورد مصرف خانوار با این تصور که تخریب به افزایش ثروت خانوار کمک می کند، همسو می شود (چای، 2014؛ لیو، هو، و چن، 2021). این مقاله بر اساس داده‌های مربوط به دوره‌ای که دگرگونی شهرک در مقیاس بزرگ رخ داد، تأثیر تخریب بر نابرابری ثروت را تحلیل می‌کند. مقاله ما از داده‌های پیمایش فردی به جای تجزیه و تحلیل مناطق شهرک حلبی که توسط داده‌های منطقه فضایی تعریف شده‌اند، استفاده می‌کند. بخش تجزیه و تحلیل مکانیسم، لایه‌های ثروت خانوارهایی را که در معرض تخریب قرار گرفته‌اند و تأثیر ناشی از آن بر ثروت خانوار را تشریح می‌کند، در نتیجه توضیح عمیقی از تأثیر تخریب در مقیاس بزرگ بر نابرابری ثروت ارائه می‌دهد. علاوه بر این، این مقاله تخریب را در ادبیات تغییر نابرابری ثروت معرفی می کند. در ادبیات موجود، توضیحات مربوط به تغییرات در نابرابری ثروت شامل نقش قیمت مسکن (Kuhn, Schularick, & Steins, 2020; Garbinti, Goupille-Lebret, & Piketty, 2021), بازگشت سرمایه (Fagereng, Guiso, Malacrino, و پیستافری، 2020، پیکتی، 2014)فناوری تولید (Kaymak & Poschke، 2016)، سیاست پولی (Berisha & Meszaros، 2020)، سیاست مالیاتی و سیستم های بازنشستگی (Jakobsen, Jakobsen, Kleven, & Zucman, 2020؛ Kaymak & Poschke, 2016), انتقال بین نسلی (Fagereng, Mogstad) ، و رونینگ، 2021)، سرمایه انسانی (Bhattacharya، Qiao، و Wang، 2016)، ترجیحات فردی (Tobacman، 2009) و کارآفرینی (Cagetti & Nardi، 2006). این مطالعه پیشگام معرفی ملاحظات تخریب در تغییرات در گفتمان نابرابری ثروت است، در نتیجه چشم انداز تحقیقات تجربی مرتبط را غنی می کند.

در حال حاضر، برنامه تخریب شهرک های حلبی در مقیاس بزرگ به پایان رسیده است، اما برنامه جدیدی برای “نوسازی جامعه قدیمی” آغاز شده است. برنامه نوسازی جامعه قدیمی و برنامه تخریب شهرک های حلبی هر دو سیاست پرداخت انتقالی در مقیاس بزرگ دولت برای تحقق هدف رفاه مشترک هستند. جوامع قدیمی در چین به جوامع مسکونی گفته می شود که قبل از سال 2000 ساخته شده اند و در حال خراب شدن هستند و امکانات خدمات اجتماعی ناکافی دارند. نوسازی جوامع قدیمی با بودجه دولت انجام می شود و شامل نوسازی سازه های ساختمانی، بهبود جاده های ترافیکی و ساخت تاسیسات اجتماعی است. همچنین شامل تخریب خانه های قدیمی است که ساختار اصلی آنها آسیب دیده است و کیفیت آنها از طریق تعمیر و نوسازی قابل بهبود نیست. نوسازی جوامع قدیمی اکنون به سیاست اصلی توسعه شهری در چین تبدیل شده است. در سال 2020، فرمان شماره 23 شورای ایالتی [2020] خواستار ترویج جامع نوسازی جوامع قدیمی است و این الزام را مطرح می کند که جوامع قدیمی که قبل از سال 2000 ساخته شده اند باید تا پایان پانزدهمین دوره چهاردهم تا حد امکان نوسازی شوند. دوره برنامه سالانه مشابه تغییر شهرک حلبی، برنامه نوسازی جامعه قدیمی نیز شامل جمعیت زیادی و سرمایه گذاری قابل توجهی است. بر اساس داده‌های وزارت مسکن و شهرسازی – روستایی، تعداد پروژه‌های نوسازی جامعه قدیمی در سراسر کشور طی چرخه 2020 تا سپتامبر 2023 به نزدیک به دویست هزار پروژه رسیده است. داده های وزارت دارایی نشان می دهد که تخصیص سالانه دولت مرکزی برای برنامه نوسازی جامعه قدیمی از سال 2020 تا 2022 30 میلیارد یوان است. به عنوان یک سیاست پرداخت انتقالی دولت، برنامه نوسازی جامعه قدیمی در واقع کارکرد برنامه تخریب شهرک های حلبی را به عهده می گیرد و احتمالاً بر ثروت خانوار و نابرابری ثروت تأثیر می گذارد. بنابراین، از طریق مطالعه اثر توزیع مجدد ثروت برنامه تخریب، مقاله ما پایه و اساس مطالعه توزیع مجدد ثروت را تحت ابتکار جدید ایجاد می کند که اکنون سیاست اصلی توسعه شهری در چین است.

مقاله ما از داده‌های خرد برای مطالعه تأثیر پرداخت‌های انتقالی به افراد به عنوان پاسخی به تخریب و تأثیر آن نقل و انتقالات بر نابرابری ثروت استفاده می‌کند. مقاله سه هدف دارد. ابتدا بررسی نقش تخریب در تغییر نابرابری ثروت در شهرها. دوم، ارائه تجزیه و تحلیل عمیق از مکانیسم ها. سوم، ایجاد شالوده برای مطالعه توزیع مجدد ثروت تحت برنامه جدید “نوسازی جامعه قدیمی” و هماهنگ کردن ارتقای سیاست های پرداخت انتقالی برای تحقق هدف رفاه مشترک. یافته های اصلی این مقاله به شرح زیر است. اول، تخریب به کاهش نابرابری ثروت در شهرهایی با سطوح بالای نابرابری اولیه ثروت کمک می کند و نابرابری ثروت را در شهرهایی با سطوح پایین نابرابری اولیه ثروت تشدید می کند. دوم، در شهرهایی که با نابرابری اولیه ثروت و تخریب برای ساخت‌وساز زیرساخت مشخص می‌شوند، معمولاً در مناطق حومه‌ای مانند شهرک‌های حلبی، گروه‌های کم ثروت ساکن در این مناطق بیشتر مستعد تخریب هستند و در نتیجه ثروت افزایش می‌یابد. برعکس، در شهرهایی با نابرابری اولیه ثروت پایین‌تر، جایی که تخریب‌ها بر نوسازی شهری در نواحی مرکزی ساکنان گروه‌های ثروتمندتر متمرکز هستند، فرآیند تخریب منجر به افزایش ثروت برای خانوارهای مرفه می‌شود. در مجموع، تخریب نابرابری ثروت را زمانی کاهش می‌دهد که نقل و انتقالات به نفع گروه‌های کم ثروت باشد، در حالی که در شهرهایی که انتقال‌ها به نفع گروه‌های ثروتمند بالاست، نابرابری ثروت درون شهری را تشدید می‌کند، به‌ویژه در مناطقی که در ابتدا نابرابری‌های ثروت کمتری دارند.