طرد اجتماعی یک فرآیند پیچیده و چند بعدی است. این شامل فقدان یا محرومیت از منابع، حقوق، کالاها و خدمات و ناتوانی در مشارکت در روابط و فعالیت‌های عادی است که در دسترس اکثر افراد جامعه، چه در عرصه‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی یا سیاسی است. هم بر کیفیت زندگی افراد و هم بر عدالت و انسجام جامعه در کل تأثیر می گذارد. (ص 9)

طرد اجتماعی ناشی از روابط قدرت نابرابر در سطوح مختلف جامعه، مانند روابط بین فردی، بین گروهی، اجتماعی، ملی و جهانی است (تاکت، کریسپ، گراهام، هانا و گلدینگای، 2014).

تعلق به عنوان یک مفهوم اخیراً مورد توجه قرار گرفته است زیرا محققان تلاش می کنند به این مفهوم گریزان و نادرست از جغرافیای انسانی بپردازند (می و رایت، 2009؛ وود و ویت، 2011). همانطور که وود و ویت (2011، ص 1) توضیح می دهند، “تعلق یک وابستگی عاطفی پویا است که افراد را با دنیای مادی و اجتماعی که در آن ساکن هستند و تجربه می کنند مرتبط می کند.” اساساً یک مفهوم جهت‌گیری جغرافیایی، احساس تعلق می‌تواند به طور رسمی و غیررسمی در مقیاس‌ها یا حوزه‌های مختلف، مانند محله، اجتماع، زیر گروه یا ملت احساس شود (می و رایت، 2009).

در حالی که ایجاد یک محیط اجتماعی فراگیر که در آن افراد احساس تعلق می کنند ممکن است یک ایده آل نظری باشد، واقعیت کار در راستای این امر در جوامع شهری کاملاً پیچیده و مملو از تضادها است. در سطح زمین، جوامعی که در جهت پایداری اجتماعی کار می کنند، مانند نمونه هایی که در اینجا بررسی شد، با قرار دادن بازیگران مختلف جامعه، مانند مشاغل دارای گرایش جنسی و جمعیت های اخیر مهاجر، در فرآیندهای برنامه ریزی خود و مذاکره درباره موقعیت خود در داخل یا خارج از جامعه مسلط مواجه می شوند. چشم انداز.

زمینه برنامه‌ریزی مدت‌ها مورد بحث در مورد کاربری‌های زمین مورد بحث بوده است، مانند کسب‌وکارهای جنسی در محله‌های شهری (هیمن، 1990). کاربری‌های محلی ناخواسته (LULUs) (پوپر، 1981)، مانند مشاغل دارای گرایش جنسی، بیمارستان‌های سلامت روان، مراکز بازداشت، تأسیسات درمان سوء مصرف مواد، تأسیسات صنعتی، و تأسیسات مدیریت پسماند، با انواع غیردولتی‌ها مواجه شده‌اند. حیاط خلوت من (NIMBY) مداخلات هدایت شده از اعتصاب و اعتراض تا شکایات رسمی به دولت شهر و محدودیت های منطقه بندی کاربری زمین (کرافت و کلاری، 1991؛ رپر و بروکر، 1996؛ تاکاهاشی و عزیز، 1997). در حالی که اکثر آنها موافق هستند که بسیاری از این نوع LULU ها عملکردهای ضروری یا شاید اجتناب ناپذیر جامعه شهری را انجام می دهند، جوامع کمی آنها را در گوشه شهر خود با آغوش باز می پذیرند. چالش‌های LULU اغلب بر اساس مفروضات مزاحم و اثرات جانبی منفی مرتبط با نوع کسب‌وکار، کارگران یا مشتریانی است که آنها جذب می‌کنند و عموماً تصور می‌شود از خارج از جامعه آمده‌اند (هالستد، لولوف و مایرز، 1993). همچنین وجود چنین مکانی ممکن است در مورد هویت ساکنان و نظم اجتماعی جامعه بیان کند (Wilton, 1998). مقاومت، مقررات و طرد کسب‌وکارهای دارای گرایش جنسی ابزارهای تولید اجتماعی فضا هستند (پاپایانیس، 2000)، که یک جغرافیای اخلاقی غیرعادی را تقویت می‌کند (Hubbard, Boydell, Crofts, Prior, & Searle, 2013). برخی جوامع دریافته‌اند که اهداف اعلام‌شده برای محافظت از محله‌های آسیب‌پذیر در برابر «آفت‌زدگی» کسب‌وکارهای دارای گرایش جنسی، تلاش‌ها برای هموار کردن راه را برای اصیل‌سازی پنهان کرده است (هابارد، متیوز، اسکولار، و آگوستین، 2008؛ پاپایانیس، 2000).

فرآیندهای برنامه ریزی همچنین با مدیریت تنوع و ادغام گروه های به حاشیه رانده شده، مانند مهاجران اخیر، در محله های شهری دست و پنجه نرم کرده است (فینچر و آیوسون، 2008). موانع زبانی و فرهنگی موانع رایجی هستند که مهاجران اخیر را به طور فعال در زندگی اجتماعی و فرآیندهای برنامه ریزی وارد می کنند. علاوه بر این، در محیطی با منابع محدود، احتمال بیشتری وجود دارد که منابع موجود صرف گروه غالب شود. سپس نیازهای متفاوت مهاجران مانند ترجمه، تفسیر، اطلاع رسانی فرهنگی مرتبط و دعوت از فضاهای اجتماعی بیشتر به حاشیه می رود. بیگانه هراسی، نژادپرستی و طبقه گرایی اغلب قضاوت را در سطح جامعه محلی پنهان می کنند. اگرچه اهداف بیان شده جامعه برای پایداری اجتماعی ممکن است شامل شمول اجتماعی باشد، بسیاری از نمایندگان ساختار قدرت جامعه اعضای طبقه و نژاد هژمونیک هستند (دی، 1997؛ لوین، فانگ، و گاستیل، 2005). اغلب اعضای جامعه داوطلب آموزش ندیده، اگرچه شاید خوش نیت باشند، فاقد صلاحیت فرهنگی مربوطه برای انجام کار سخت گروه های مهاجر در برنامه ریزی جامعه در سطوحی فراتر از توکنیسم هستند (آرنشتاین، 1969).

طرد اجتماعی گروه‌های خاصی در جوامع شهری، مفهوم «حق شهر» را که توسط هانری لوفور (1991) سرچشمه می‌گیرد و از آن زمان توسط دیگرانی مانند دیوید هاروی (2003) مورد استناد قرار گرفت، مطرح می‌کند. حق بر شهر، حق شهرنشینان را برای تجسم مجدد و بازسازی شهر و در این فرآیند بازسازی خود و جامعه شهری توصیف می کند. با این قدرت برای ایجاد مکان‌های اجتماعی و فیزیکی شهری که ما در آن زندگی می‌کنیم، مبارزات دموکراسی، نمایندگی و قدرت سیاسی اغلب منجر به فرآیندهای حاشیه‌نشینی اجتماعی-فضایی، به‌ویژه گروه‌های جمعیتی اقلیت می‌شود (فینچر و ایوسون، 2008). منظر شهری پس از آن تبدیل به یکی از جداسازی های عملکردی و بی عدالتی فضایی می شود. نمایش روابط نابرابر قدرت در سراسر جغرافیایی منجر به حاکمیت فضایی نابرابر می شود.

به این ترتیب، حک کردن مفاهیم حس مکان بسیار ذهنی و پر ارزش است. مفاهیم حس مکان در جوامع شهری محصول افرادی است که در فضا ساکن و در تعامل هستند. با این حال، دیدگاه‌های مربوط به حس مثبت ارزش‌های مکانی می‌تواند در طول زمان تغییر کند و از بین برود، تغییر کند یا دوباره تفسیر شود (Norton & Hannon, 2004, p.358). چیزی که یک فرد به عنوان یک حس مثبت و سالم از مکان ارزش قائل است، مانند مکانی که در آن جوانان می توانند با تأثیرات مثبت با خیال راحت رشد کنند، می تواند با ارزش های فردی دیگر، مانند آزادی بیان، در تضاد باشد. علاوه بر این، ارزش یک مکان می تواند با تغییر کاربری زمین تغییر کند. اگر یک بسته خاص زمانی یک میدان قهوه ای آلوده بود، که سپس به یک پارک اجتماعی تبدیل می شود، حس مکان و ارزش آن فضا می تواند در چشم افراد یا حتی جامعه به عنوان یک کل تغییر کند (Norton & Hannon, 2004). ، ص 358).

با تمرکز بر توسعه شهرهای پایدار و علاقه اخیر به ایجاد جوامع پایدار اجتماعی، این چالش های طولانی مدت در زمینه های برنامه ریزی شهری در این زمینه جدید مورد بررسی مجدد قرار می گیرند. ایجاد یک جامعه پایدار اجتماعی به چه معناست؟ نظریه اخیر در مورد پایداری اجتماعی از شمول اجتماعی و پرورش حس تعلق حمایت می کند (دمپسی و همکاران، 2011). سؤالاتی باقی می ماند که این مفاهیم ساده انگارانه را به چالش می کشد، مانند: چه کسی به یک محله پایدار اجتماعی تعلق دارد؟ این تجزیه و تحلیل سه مطالعه موردی را بررسی می‌کند تا چالش‌های ذاتی شمول اجتماعی و پرورش حس تعلق در جوامع شهری، به ویژه با توجه به مشاغل دارای گرایش جنسی و مهاجران اخیر را بررسی کند.