کیفیت زندگی (QOL) به عنوان یک مفهوم پیچیده در زندگی بشر شناخته شده است. توسعه اخیر آن همچنین به بررسی این موضوع پرداخته است که چگونه سازمان فضایی شهری شهرها می تواند تفاوت ها در نتایج اجتماعی-اقتصادی و کیفیت زندگی را توضیح دهد (کاتلر و گلیزر، 1997، وموری و کوستانزا، 2006). اگرچه عوامل بسیاری بر کیفیت زندگی تأثیر می‌گذارند، اما این باور در میان سیاست‌گذاران شهری و منطقه‌ای وجود دارد که ویژگی محیط ساخته‌شده یکی از آنهاست. محققان استدلال می کنند که درک ماهیت رابطه بین کیفیت زندگی افراد و محیط روزمره آنها، سؤال اساسی است که در هسته توسعه پایدار نهفته است (Diener and Suh, 1997, Kahnemann and Sudgen, 2005). رابطه محیط ساخته شده و کیفیت زندگی عمدتاً به اهمیت اقتصادی یک ساختار فضایی در شهر می پردازد، علیرغم این واقعیت که بهبود کیفیت زندگی لزوماً با افزایش درآمد افراد مرتبط نیست (ایسترلین، 1995). ایده کلی این است که آرایش فضایی معینی از سیستم شهری می‌تواند منبع جدیدی از مزیت رقابتی ایجاد کند که برنامه‌ریزی و توسعه شهر را به شیوه‌ای پایدار آسان‌تر می‌کند، که به نوبه خود کیفیت زندگی ساکنان را به طور قابل توجهی بهبود می‌بخشد. غیرمعمول نیست که ادبیات تأکید کند که فرم شهری فشرده نوشداروی نهایی برای دستیابی به توسعه پایدار است. بر اساس این استدلال، طرفداران توسعه فشرده چارچوب های سیاستی پیشرفته ای دارند که به طور خاص بر اهمیت تشدید تراکم جمعیت و محیط ساخته شده تأکید می کند. به طور گسترده توافق شده است که توسعه فشرده از مفهوم پایداری اجتماعی-اقتصادی، برابری بین نسلی و عدالت اجتماعی اجتناب ناپذیر است (هاتون و هانتر، 1994).

با این حال، علیرغم علاقه زیاد به این موضوع، مطالعات تجربی هنوز در مورد تأثیر توسعه فشرده بر کیفیت زندگی به دلایل زیر به اجماع نرسیده‌اند. اولاً، روش‌های مختلفی در تبیین و آزمایش وجود عوامل فضایی وجود دارد. این بدان معناست که مطالعات مختلف از تعاریف، متغیرها و روش های اندازه گیری متفاوتی استفاده می کنند که تعمیم آن را دشوار می کند. ثانیاً عدم انجام مطالعات مشابه در کشورهای کمتر توسعه یافته این سوال را نیز مطرح کرده است که آیا الگوی فضایی سیستم شهری در شهرهای کشورهای در حال توسعه نیز تأثیرات مشابهی در تعیین کیفیت زندگی افراد دارد؟ تأثیر توسعه با تراکم بالا ممکن است متفاوت باشد زیرا شهرهای کشورهای در حال توسعه بیشتر با مشکلات مدیریت تأثیر توسعه فشرده شدید (به عنوان بعد کیفیت زندگی) به جای بعد فضایی (گسترش) یا انرژی مواجه هستند. به عنوان مثال، باندونگ تراکم جمعیت بیشتری نسبت به لس آنجلس یا سیدنی دارد، اما از نظر مصرف انرژی عملکرد بدتری دارد. این با درک عمومی در ادبیات که شهرهای با تراکم بالاتر انرژی کمتری مصرف می‌کنند در تضاد است (نیومن و کنورثی، 1999). کار بسیار کمی برای شناسایی تأثیر پارامترهای فرم شهری بر کیفیت زندگی با توجه به محیط متنی آن انجام شده است. در عوض، این بعد از فرم شهری معمولاً به عنوان بخشی جدایی ناپذیر در حمایت از توسعه فشرده بدیهی تلقی می شود. بنابراین، هدف این مقاله بررسی این است که آیا کیفیت زندگی با الگوی فضایی سیستم شهری در شهر مطابقت دارد یا خیر. به عبارت دیگر آیا بین سیاست های توسعه فشرده در کشورهای در حال توسعه و کیفیت زندگی شهری رابطه معناداری وجود دارد؟ پاسخ به این سوال می‌تواند به سیاست‌گذاران کمک کند تا سیاست‌های بهتری در راستای پایداری ایجاد کنند.