فرهنگ پذیری به معنای جانشینی و تسلط منظم بر ارزش ها، باورها و جهان بینی یک گروه توسط گروه دیگر است. فرهنگ‌پذیری شامل گروه‌های مسلط که فرهنگ خود را بر گروه‌های ضعیف‌تر تحمیل می‌کنند، هر جا که دو یا چند گروه از پیش‌زمینه‌های مختلف به‌صورت فیزیکی یا دیگر همزیستی داشته باشند، وجود دارد. جهانی شدن روزافزون آثار و زبان‌های فرهنگی غربی نشان می‌دهد که غربی‌ها در انجام فرهنگ‌پذیری در مقیاس بزرگ موفق‌تر از سایر گروه‌های مسلط بوده‌اند. تحمیل ارزش‌های اروپامحور بر جوامع غیرغربی، هدف اصلی پروژه استعماری بود. این یکی از ویژگی های برجسته ابتکارات جهانی سازی معاصر است. برخی از تاثیرگذارترین تلاش ها در این زمینه در حوزه برنامه ریزی فضایی رخ داده است. بنابراین، تردیدی وجود ندارد که برنامه ریزی شهری مدرنیستی ابزار قدرتمند فرهنگ پذیری غربی است.

نیاز به درک این بعد از برنامه ریزی مدرنیستی اولین بار در دهه 1960 توسط ابولغود (1965) برجسته شد. در آن زمان، او این واقعیت را که محققان پدیده‌ای رایج مانند جایگزینی ساختارهای فیزیکی و فضایی بومی با گونه‌های غربی را نادیده گرفته بودند، محکوم کرد. ابولقود خاطرنشان کرد که «ما هیچ مطالعه موردی واقعی در مورد معرفی اشکال شهری غربی در کشورهای غیر غربی نداریم» (همان: 22). با این حال، فرآیندی که در آن ساختارهای فضایی غربی در جوامع غیر غربی معرفی شده و/یا معرفی شده‌اند، تنها مورد توجه دانشگاهی و سیاسی نیست. شاید بیش از هر چیز، تجلی تغییر فرهنگی باشد (نجو، 2002).

از آن زمان تاکنون، چند اثر کوشیده اند به ندای روشنگری ابولغود توجه کنند (به عنوان مثال، چوکور، 1993، نجو، 2002؛ سیمون، 1992؛ کینگ، 1980، 1976 را ببینید). این آثار از یک جهت خاص کمبود دارند. آنها تمرکز محدودی بر استراتژی هایی داشته اند که غربی ها و عوامل تمدن غربی برای تحمیل ساختارهای فضایی غربی بر جوامع غیر غربی به کار گرفته اند. در نتیجه، شکاف های زیادی در شناخت سایر جنبه های این پدیده وجود دارد. به عنوان مثال، اطلاعات کمی در مورد پیامدهای اجتماعی-اقتصادی اتخاذ ابزارها، اصول و شیوه های برنامه ریزی از کشورهای توسعه یافته در کشورهای کمتر توسعه یافته وجود دارد.

این مقاله از تکنیک‌های کیفی مبتنی بر داده‌های جمع‌آوری‌شده از منابع ثانویه برای کمک به تلاش‌های خطاب به پر کردن این شکاف‌ها استفاده می‌کند. به طور خاص، این انبوهی از داده‌های تاریخی و معاصر را برای شواهدی از تلاش‌ها برای جایگزینی سنت و فرهنگ بومی در یک مستعمره اروپایی قدیمی، یعنی کامرون، بررسی می‌کند. تمرکز به ویژه بر حوزه برنامه ریزی شهری است، جایی که ساختارها و شیوه های فضایی بومی توسط انواع غربی تحت عنوان برنامه ریزی مدرنیستی جایگزین شده اند. برنامه ریزی مدرنیستی به رویکردی به برنامه ریزی شهری اشاره دارد که در دوره صنعتی پس از ۱۸۵۰ در اروپای غربی و سایر کشورهای پیشرفته سرمایه داری توسعه یافت (UN, 2009: 47). این مقاله در بخش بعدی با بررسی مفهوم فرهنگ پذیری مطرح می شود. در مرحله بعد، موارد خاصی از استفاده از برنامه ریزی مدرنیستی را به عنوان ابزار فرهنگ پذیری غربی بررسی می کند. پس از این، مقاله پیامدهای توسعه اجتماعی-اقتصادی جایگزینی شیوه‌های برنامه‌ریزی شهری بومی با انواع غربی را تحلیل می‌کند.