شهرهای ایران در کنترل و مدیریت رشد شهری با چالش های جدی مواجه هستند (زمانی و عارفی، 1392). اگرچه نرخ رشد جمعیت ایران از دهه 1980 کاهش یافته است، پویایی جمعیتی و مشکلات مرتبط با دوره های قبل، راه حل های شهری قدرتمندی را برای سال های آینده می طلبد. به عنوان یک چیز، بازسازی مناطق آسیب دیده از جنگ در طول جنگ ایران و عراق جای تامل دارد. این جنگ هشت ساله و بلایای طبیعی (یعنی زلزله و سیل) پیامدهای گسترده ای از جابجایی اجباری جمعیت مناطق آسیب دیده به مناطق مختلف کشور تا تشدید بحران های هویتی مرتبط با تکمیل بازسازی داشته است. پروژه هایی که لزوماً با هنجارهای اجتماعی و فرهنگی ساکنان خود مطابقت ندارند.

از سوی دیگر، فرآیند مدیریت شهری بخش‌ای ایران همراه با ویژگی‌های جمعیتی آن باعث ایجاد مشکلات شهری متعددی از رشد قارچ گونه سکونتگاه‌های غیررسمی (فانی، 2006)، در داخل و اطراف شهرهای بزرگ تا کارهای عمومی غیراستاندارد تا مسائل رویه‌ای در توسعه شهرهای جدید شده است (زمانی). و عارفی، 2013) و از نگهداری معوق، زوال هسته شهری (آتش، 1993)، عدم سرمایه گذاری در زیرساخت ها (روندینلی و کاساردا، 1993) و افزایش جنگل زدایی تا مشکلات مزمن آلودگی در شهرهای بزرگ. مقامات ایرانی، تصمیم گیرندگان و مدیران ایرانی این و بسیاری از مسائل زیست محیطی، اجتماعی-فرهنگی، زیرساختی و فنی را تهدیدهای دلهره آور در نظر می گیرند. مصر، اندونزی، مالزی و ترکیه).

با توجه به اینکه شهرهای بزرگ در کشورهای در حال توسعه با چالش های جدی تری روبرو هستند، مقامات شهری به طور فزاینده ای به مدیریت شهری به عنوان یک راه حل و یک نقشه راه عملی برای رشد آینده توجه می کنند. به طور کلی، مدیریت شهری برای کمک به تصمیم گیران و مسئولان برای مقابله موثرتر با مشکلات پیش روی شهرهایشان برنامه ریزی می کند. این مقاله ابتدا مروری بر ادبیات مدیریت شهری ارائه می دهد و سپس چهار سوال کلیدی مدیریت شهری را ارائه می دهد. بخش سوم به ارزیابی انتقادی داده های جمع آوری شده در مورد مسائل مدیریت شهری در شهرهای ایران می پردازد. مقاله با سخنان پایانی به پایان می رسد.