شهرهای سراسر جهان در حال ساختن و برندسازی زندگی فرهنگی شهری به عنوان راهی برای توسعه اقتصادهای محلی و احیای مراکز شهری هستند. در طول دهه گذشته شهرها توسعه اقتصادی قابل توجهی و تلاش ها و منابع احیا را بر تقویت شخصیت “خلاق” خود متمرکز کرده اند (لندری (2000) را ببینید). محقق توسعه اقتصادی ریچارد فلوریدا تصویر بسیار تأثیرگذاری از شهرهای موفق قرن بیست و یکم را به عنوان مکان هایی که تحمل اجتماعی و امکانات طبیعی و فرهنگی کارگران تحصیل کرده و مشاغل اقتصادی جدید را جذب می کند، ترویج کرده است (فلوریدا، 2003، فلوریدا، 2005، فلوریدا، 2008). چنین طرح‌ها و برنامه‌های «توسعه محور فرهنگ» یا «توسعه فرهنگی» بسیاری از شهرهای ایالات متحده را به گسترش آژانس‌ها و برنامه‌های فرهنگی موجود و ایجاد آژانس‌های جدید سوق داده است. این آژانس‌ها و برنامه‌های فرهنگی به امکانات فرهنگی غیرانتفاعی مانند موزه‌ها و تئاترها خدمات می‌دهند، صنایع فرهنگی مانند تولید فیلم و موسیقی را هدف قرار می‌دهند و اخیراً شروع به تمرکز بر حمایت از نیروی کار هنری کرده‌اند. با این حال، شهرها کمتر برای شناخت و ارتقای سیستماتیک زندگی فرهنگی محله های شهری و ساکنان آن ها تلاش کرده اند.

کار ریچارد فلوریدا مبتنی بر تصور راهگشای جین جاکوبز (1961) از شهرهای سالم به عنوان مکان‌های حیاتی است که در آن خیابان‌ها، پارک‌ها، محله‌ها و مرکز شهر توسط جمعیت‌های مختلف برای اهداف مختلط در روز و شب استفاده می‌شود. متأسفانه، برنامه‌های سیاست‌گذاری و زیرساخت‌هایی که برای ساختن «شهرهای خلاق»، حمایت از «اقتصاد خلاق» و جذب کارگران «طبقه خلاق» تکامل یافته‌اند، به شهرها کمک نمی‌کنند تا دیدگاه جاکوبز را در مورد آنچه باعث زندگی یک شهر می‌شود، برآورده کنند. بسیاری از تحلیلگران، سیاست‌های توسعه‌یافته از ایده‌های فلوریدا را به‌عنوان تضعیف تنوع جمعیت‌ها و کاربری‌های شهری مورد انتقاد قرار داده‌اند، زیرا این ایده‌ها باعث اصالت‌سازی و ایجاد انگیزه در توسعه املاک و مستغلات شهری در مقایسه با سایر انواع توسعه اقتصادی و اجتماعی است که به نفع جمعیت شهری گسترده‌تر است (مثلاً نگاه کنید به پک (2005)). همچنین راه‌های مهمی وجود دارد که از طریق آنها سیاست‌های فرهنگی و زیرساخت‌های سیاست فرهنگی شهرهای امروزی کمتر پاسخگو، شفاف و دموکراتیک هستند تا بتوانند زندگی فرهنگی شهری متنوع و پایدار را پرورش دهند.

این مقاله به بررسی چهار ویژگی تعیین‌کننده سیاست فرهنگی شهر می‌پردازد و راه‌هایی را که این ویژگی‌ها بر توسعه فرهنگی و زندگی فرهنگی محله‌ها تأثیر می‌گذارند، ردیابی می‌کند (شکل 1 را ببینید).

این بحث همچنین نشان می‌دهد که وقتی سازمان‌های فرهنگی آگاهانه و فعالانه جوامع و نیازهای آنها را در توسعه فرهنگی وارد نمی‌کنند، سیاست‌ها و برنامه‌های آنها در واقع می‌تواند با سلامت فرهنگی محله‌های شهری در تضاد باشد و آن را تهدید کند. در نهایت، این امر نشاط فرهنگی یک شهر را تضعیف می کند و توانایی آن را برای جذب توسعه دهندگان، گردشگران، مشاغل بخش خلاق و نیروی کار تحصیل کرده ای که توسعه فرهنگی به معنای جذب آن است، کاهش می دهد.