در ژوئن 2004، بیش از دو سال از آخرین بازدیدم از احمدآباد، بزرگترین شهر گجرات، هند، به شهر محصور شده بازگشتم. من نارش کاکا، ساکن محلی جاگاسث نی پل در خدیه را ملاقات کردم. پرسیدم، کاکا، اوضاع چطور بود؟ کاکا پاسخ داد: ” این کار طبق معمول بوده است “، ” هیچ چیز زیادی در کوت بعد از گودرا اتفاق نیفتاده است، به جز معدود مناطق معمولی مانند کالوپور و داریاپور.” بی‌نظمی در اظهارات کاکا آن چیزی نبود که من پیش‌بینی می‌کردم، به‌ویژه پس از کشتار گودرا و شورش‌های بعدی. شاید انتظار داشتم صدای خشمگینانه یک هندو را بشنوم که دیگری مسلمان را اهریمنی می کند، ناسیونالیسم هندو و اینکه چگونه گتویی کردن مسلمانان با موفقیت کامل شده است. اما هیچ کدام در دسترس نبود. درست مانند نام‌های بسیار و در عین حال متناقض کوت، نام شهر محصور شده و شهر دروازه‌ها – مکانی بسته و در عین حال باز، مردم آن نیز چنین به نظر می‌رسند. بعداً در طول روز، با Kasifbhai، یک تاجر مسلمان در Rani ki Hajiro و ساکن در Kalupur آشنا شدم. او نیز توصیفی بسیار معمولی از زندگی روزمره پس از گودهرا را بدون ذکر درگیری عمده یا جزئی با هندوها نقل کرد.

پس از ملاقات های روز اولم با نارشکاکا و کاسیف بهایی، شروع کردم به زیر سوال بردن روابط هندو و مسلمانان در این کشور، زندگی روزمره این جوامع مذهبی و ظرفیت آنها برای ایجاد فضایی مناسب برای خود در داخل شهر محصور شده احمدآباد، به ویژه پس از جنگ عظیم. خشونت جمعی در سال 2002 که هم در هند و هم در خارج از کشور به یک موضوع حساس تبدیل شد. من استدلال می‌کنم که اگرچه به نظر می‌رسد شهر محصور در امتداد خطوط مذهبی، به‌ویژه مناطق مسکونی، به شدت از هم جدا شده است. جوامع محلی در داخل شهر محصور شده در مورد این خطوط تقسیم به گونه ای مذاکره کردند که به رسمیت شناخته و پذیرفته شدند. خود پذیرش این خطوط تقسیم تضمین کرد که هرگونه تعامل، به ویژه آنهایی که خارج از مناطق مسکونی هستند، ممکن است به عنوان اعمال تخطی تلقی نشوند و در نتیجه اعمال خشونت و تنش جمعی را محدود کنند. بنابراین، زیست پذیری از طریق پذیرش این خطوط تقسیم ایجاد می شود که اعمال مذهبی متعدد را بدون امتیاز دادن به یکی بر دیگری در خود جای می دهد.

این مطالعه در پس‌زمینه کشتار گودرا در سال 2002 و شورش‌های ضد مسلمانان متعاقب آن در سراسر گجرات تنظیم شده است. ^{شورش‌های پس} از گودهرا گجرات شاید یکی از آشوب‌های مورد بحث عمومی در هند پس از استقلال بود که نه تنها به‌عنوان ظهور ناسیونالیسم هندو بلکه به‌عنوان تمایلی نگران‌کننده در میان اکثریت هندو برای «اهریمن‌سازی» مسلمانان و «به حاشیه راندن» تلقی می‌شد. و «جعبه‌نشینی» مسلمانان، هم از نظر فضایی و هم از نظر اجتماعی (دیده‌بان حقوق بشر، 2002، جافرلوت، 2003). در این زمینه، مقاله نگاهی دقیق به شهر حصاردار احمدآباد، که به‌طور محلی به‌عنوان « کوت» و «شهر دروازه‌ها » (دروازه‌ها) نیز شناخته می‌شود، و محله‌های آن می‌اندازد. کوت عموماً مستعد شورش و مکانی بسیار تقسیم شده و منظم است که هندوها و مسلمانان از زمان ساخت شهر توسط سلطان احمد شاه اول در اوایل قرن پانزدهم به طور جداگانه و تقریباً در جدایی کامل زندگی می کنند (گیلیون، 1968). .

این مقاله به دنبال بررسی فرآیندهای اجتماعی و فرهنگی است که از طریق آن، هم هندوها و هم مسلمانان، محله ها و فضاهای قابل زندگی را تولید و بازتولید می کنند. فرآیندهای ساخت محله‌ها و فضاهای زیست‌پذیر، به مفهوم فوکویی، فناوری تولید خود، ایجاد سیستمی از دلالت‌ها و فضاسازی خود و دیگری را بیان می‌کند (فوکو، 1994). و برای کشف داستان‌ها، تفاسیر، چه شخصی و چه اجتماعی که زیربنای این فضاها برای خود و دیگران است (مسی، 2000)، این مطالعه عمدتاً بر دو گروه اصلی ساکن در کوت متمرکز است – هندوها و مسلمانان در شرایط صلح و تضاد. این مقاله تلاش می‌کند تا این رابطه بین دین و زیست‌پذیری را بازگشایی کند، به‌ویژه اینکه چگونه دین در مورد تفاوت‌های مذهبی هنجاری مذاکره می‌کند که به نظر می‌رسد غیرقابل قیاس با پتانسیل بالای خشونت هستند و در عین حال فضاهای قابل زندگی را با هر دو جامعه که در کنار هم زندگی می‌کنند ایجاد می‌کند.