در سال 2017، دو قطعه «هنر» نه تنها در مورد ظاهر آثار، بلکه همچنین در مورد نحوه واکنش دولت به آن‌ها در سنگاپور علاقه بسیاری را برانگیخت. اولین مورد که توسط Or Beng Kooi در سال 2016 ایجاد شد، نصب اسباب‌بازی‌ها و مجسمه‌هایی بود که او در طول سال‌ها جمع‌آوری کرده بود و در یک فضای مشترک در یک بلوک مسکونی در شهرک مسکونی Yishun برپا شد. دومی که توسط دانشجوی هنر پریاگ ایتا دیا در سال 2017 تولید شد، شامل ورق طلا بود که روی پلکانی در یک بلوک مسکونی جالان بسار چسبانده شده بود. هر دو قطعه مورد اقبال عمومی قرار گرفتند، اولی به دلیل جذابیت کیچ و دومی برای روشن کردن یک محیط سودمند. با این حال، از آنجایی که هر دو اثر بدون مجوز دولت نصب شده بودند، به ترتیب در فوریه و مارس 2017 پاکسازی شدند. شورای شهر نی سون در کنار گذاشتن کار Or’s توضیح داد: “اقلام خطر آتش سوزی و ایمنی دارند و ما به ساکنان توصیه می کنیم اقلام خود را در عرشه های خالی یا نقاط تجمع اجتماعی نگهداری نکنند” (Zaccheus, 2017, p. B10). شورای شهر جالان بسار که آثار دیا را پاکسازی کرد، توصیه کرد که آثار هنری بر اساس آیین‌نامه املاک مشترک و فضاهای باز مجاز نیستند (تان، 2017).

دیا از دیدن برچیده شدن کارش پشیمان شد، اما به دنبال مجوز رسمی نشد. او توضیح داد: «مردم اکنون به این فضا می‌آیند، اکنون با دید دیگری به راه پله نگاه می‌کنند، راه پله را تحسین می‌کنند. به نوعی به فضا احترام می گذارند…. من به عنوان یک هنرمند تعجب می کنم که چرا همه چیز باید مجوز بگیرد. اگر من (به دنبال اجازه) بودم، انجام آن هیچ هیجانی نداشت. من در فرآیند هنرسازی خود به آن آدرنالین نیاز دارم» (به نقل از تان، 2017، ص A6). Dia و Or با تعریف دقیق گرافیتیست یا هنرمند خیابانی نیستند و ممکن است آثار آنها به جای گرافیتی یا هنر خیابانی به عنوان هنر عمومی غیرقانونی توصیف شود. ¹ با این وجود، نصب خود به خودی آثار آنها و برچیدن سریع آنها با چندین موضوع مهم در هنر عمومی در سنگاپور طنین انداز می شود. آنها شامل قانونی شدن هنر در فضاهای عمومی، نقش مقررات دولتی و واکنش هنرمندان به تحریم های دولتی است.

سنگاپور مدت‌هاست بر سرمایه‌گذاری‌های زیرساختی در قالب موزه‌ها و مناطق هنری و همچنین رویدادهای بین‌المللی برای پیشبرد دیدگاه فرهنگی خود متکی بوده است (چانگ، 2016؛ MITA، 2000). از اوایل دهه 2010، در کنار به رسمیت شناختن گروه‌های غیر اصلی، تغییری به سمت تامین منافع توده‌های مردم پدیدار شد. بسیاری از شهرها صحنه‌های خرده‌فرهنگی را به‌عنوان شاخص‌های خلاقیت دنیوی و خونسردی شهری انتخاب کرده‌اند. چنین استقبالی همچنین راه هایی را برای شمول اجتماعی گروه های حاشیه ای فراهم می کند. این مقاله به پدیده اخیر گرافیتی و هنر خیابانی در سنگاپور و اعتراف دولت از این هنرمندان به عنوان یک گروه خرده فرهنگی نوظهور می پردازد. مربوط به این مطالعه «هنر عمومی»، «هنر خیابانی» و «گرافیتی» است. در بخش بعدی، تمایز بین این اصطلاحات همراه با مفهوم سازی پذیرش خرده فرهنگی در شهرهای جهانی روشن خواهد شد. دلایل و روند در آغوش گرفتن نیز مورد بحث قرار گرفته است. در ادامه، روش‌های تحقیق تحقیق توضیح داده شده و دو سایت مورد خاص توجیه می‌شوند. بخش اصلی مقاله سپس به یک تفسیر تجربی دوگانه اختصاص می‌یابد: (الف) سیاست و انگیزه‌های دولتی در پذیرش هنر عمومی به طور کلی، و گرافیتی و هنر خیابانی به طور خاص. و (ب) واکنش هنرمندان به مقررات دولتی و جاه طلبی های جهانی. در حالی که برخی از هنرمندان مخالف هر شکلی از ادغام دولت هستند، برخی دیگر فرصت هایی را برای نمایش آثار خود در فضاهای عمومی استراتژی می کنند. نتیجه گیری راه های بیشتری برای درک بهتر تکامل خرده فرهنگ ها در زمینه های جهان شهری و جهانی شدن فرهنگی-اجتماعی ترسیم می کند.