شهرها و طراحی شهری ارتباط تنگاتنگی با اهداف زیست پذیری دارند. ویژگی های فیزیکی و اجتماعی باید برای ارتقای کیفیت زندگی شهروندان همکاری کنند. در این راستا، فضاهای عمومی مشترک برای جامعه پذیری و کانون کل جوامع بسیار مهم هستند (الیس و رابرتز، 2016، هاگرتی و همکاران، 2001). 50 درصد از جمعیت جهان در مکان های شهری زندگی می کنند که انتظار می رود این رقم تا سال 2050 به 70 درصد افزایش یابد (گزارش سازمان ملل، 2015). این وضعیت نگران کننده یک چالش بی سابقه برای طراحان شهری، برنامه ریزان و معماران است. بر اساس گزارش هبیتات سوم سازمان ملل متحد در مورد مسکن و توسعه پایدار شهری (هبیتات III، 2016)، یکی از نتایج اولیه دستور کار جدید شهری برای دو دهه آینده در مورد برنامه ریزی و طراحی شهری، تاکید بر تامین مکان های عمومی از نظر پاسخگویی و فراگیر بودن علیرغم اینکه پارک های محله ای به عنوان فضاهای اجتماعی اساسی در برنامه ریزی شهری در نظر گرفته می شوند، اما پارک های محله در بافت مناطق مسکونی برنامه ریزی شده به طور کامل به نفع استفاده کنندگان مورد استفاده قرار نمی گیرند (عزمی و کریم، 2012، موزر، 2010، مولای و اوجانگ، 2016، مولای و همکاران. .، 2017، نویتنز و همکاران، 2012، پیترز و همکاران، 2010). چنین شرایطی فرصت اجتماعی شدن را از ساکنان سلب می کند، که یک نیاز حیاتی انسان در نظر گرفته می شود (الیس و رابرتز، 2016، کازمیرچاک، 2013). این مقاله به بررسی نظریه‌های مرتبط در مورد دلبستگی به مکان و تمایلات رفتاری می‌پردازد تا بفهمد چه چیزی ممکن است باعث عدم دلبستگی پارک در زمینه طراحی شهری شود.

موضوع پارک های کم بهره برداری دهه ها کانون بحث بوده است. در درک اینکه چه چیزی به مشکلات کمک می کند و چگونه می توان آنها را کاهش داد، بسیاری بر روی ویژگی های فیزیکی و اجتماعی پارک ها تمرکز می کنند. اینها شامل فاصله رفت و آمد بین محل کار و خانه است (کریستین، 2012، دلمل و همکاران، 2013، هاپکینز و ویلیامسون، 2014) که منجر به نیاز به استفاده ترکیبی فشرده، محله های درآمد مختلط از شبکه های اجتماعی قابل پیاده روی می شود (الکساندر و همکاران، 1977). ، گهل، 2011، نلسون، 2013). برخی نیز تأثیر جمعیت شناسی اجتماعی، اندازه پارک ها و امکانات را برجسته کرده اند (Averill et al., 1998, Cascetta and Cartenì, 2014, Cohen et al., 2012, Cohen et al., 2016, Droseltis and Vignoles, 2010, Giles-Corti و همکاران، 2005). دسترسی، مجاورت، مکان، نفوذپذیری، خوانایی، راحتی، کیفیت، سطح ازدحام، نگهداری، زیبایی شناسی، تراکم جمعیت و ایمنی درک شده در رابطه با فعالیت های اجتماعی و رضایت عمومی مورد بررسی قرار گرفته است (Jorgensen and Stedman, 2001, Kazmierczak, 2013). ؛ Lelévrier، 2013، Moulay and Ujang، 2016، Yeung، 1996)، و همچنین تنوع قومی (Lewicka، 2011a، Wilson and Baldassare، 1996). در حالی که بیشتر یافته‌ها برای طراحان شهری در ایجاد پارک‌ها و فضاهای عمومی از نظر بصری و فیزیکی مفیدتر سود می‌برند، تأثیر این ویژگی‌ها بر حس روانی و رفاه کاربران به اندازه کافی در ادبیات بررسی نشده است. معیارهای روانشناختی در ارزیابی پاسخگویی مکان ادغام نشده اند. نگرانی کمتری برای درک فرآیند ایجاد پیوند عاطفی بین افراد و مکان‌های خاص از جمله احساسات، معنا و رفتار صورت گرفته است (مانزو و دیوین رایت، 2014، مانزو و پرکینز، 2006، مک‌کان و گیفورد، 2014).

اگرچه روانشناسی محیطی تأثیر فزاینده ای بر طراحی شهری دارد (بیر، 1991)، ماهیت چند وجهی، چند رشته ای، چند بعدی و چند پارادایماتیک تحقیق دلبستگی به مکان، مانع اصلی برای پیوند روانشناسی محیطی و زمینه های طراحی شهری است. حتی در میان محققان آموزش دیده در روانشناسی محیطی و اجتماعی و همچنین روانشناسان و جغرافیدانان انسان گرا، از اصطلاحاتی مانند «نامشخص»، «آهسته»، «گیر»، «پیشرفت تجربی اندک» و «فقدان نظریه» برای توصیف تحقیقات در مورد دلبستگی مکانی (جولیانی، 2003، هرناندز و همکاران، 2007، یورگنسن و استدمن، 2006، لویکا، 2011a، اسکنل و گیفورد، 2010). در این راستا، این مقاله به بررسی ارتباط بین بهره‌برداری از پارک، فرآیند دلبستگی به مکان و چگونگی شکل‌دهی آن به تمایلات رفتاری کاربران پارک می‌پردازد. آشنایی طراحان با روانشناسی محیطی به شناخت رفتار افراد نسبت به ایجاد طرح های سازگار با نیازهای افراد کمک می کند. همچنین شرایط عالی را برای زندگی انسان فراهم می کند (Farkisch, Ahmadi, & Che-Ani, 2015). در عین حال، مهم ترین چالش برای محققان در استفاده از مفهوم چند بعدی دلبستگی به مکان، ادغام دیدگاه ها و رویکردهای مختلف است (Giuliani & Feldman, 1993).