صنایع فرهنگی به طور محکم در دستور کار توسعه اقتصادی معاصر قرار گرفته اند. اما دستور کار خلاق و تجهیزات آن اغلب در زیر چتر بزرگی تصور می شود که گاهی اوقات ترکیب صنایع و مشاغلی را که بخش فرهنگی در شهرهای مختلف را تشکیل می دهند نادیده می گیرند. در این مقاله، ما به روشی نگاه می کنیم که در آن سرمایه فرهنگی به طور مشخص به مکان خاصی اختصاص دارد. با باز کردن آرایش شغلی و صنعتی بخش‌های هنری و فرهنگی در لس‌آنجلس و نیویورک، مطالعه می‌کنیم که چگونه سرمایه فرهنگی آنها تابعی از مزیت‌ها و نیازهای مهارتی منحصربه‌فرد هر شهر است و نه صرفاً محصول «هنر». ما متوجه شدیم که فرهنگیان در هر شهر در صنایع بسیار متفاوتی کار می کنند. ما در نظر می گیریم که چگونه ترکیب مهارت و صنعتی که هر شهر دارد، مسیرهای توسعه منحصر به فرد را نشان می دهد. به طور گسترده تر، ما حدس می زنیم که چگونه این تفاوت های ظریف ممکن است تمایز فرهنگی هر شهر را توضیح دهد.