از دهه 1990، تعدادی از کشورها مفهوم “ملت خلاق” را برای تجدید چارچوب سیاست فرهنگی خود پذیرفته اند. از استرالیا (1994) تا انگلستان (1997)، از نیوزلند (2000) تا اسکاتلند (2009)، این کشورها هویت فرهنگی خود را با برندسازی فرهنگ خود و گسترش چارچوب سیاست خود به گونه‌ای که اقتصاد خلاق را در بر می‌گیرد، ارتقاء داده‌اند: «در گذشته، سیاست‌های فرهنگی دولت‌ها در همه سطوح و در بسیاری از کشورها معطوف به هنرهای خلاقانه بود. در زمان های اخیر، ظهور به اصطلاح اقتصاد خلاق و رشد صنایع فرهنگی، تاکید سیاست را به سمت پتانسیل اقتصادی بخش هنر و فرهنگ سوق داده است. تحولات سریع در فناوری اطلاعات و ارتباطات به طور قابل توجهی به این تغییر کمک کرده است، زیرا ابزارهای جدیدی برای تولید، توزیع و مصرف کالاها و خدمات فرهنگی به جریان افتاده است. (تراسبی، 2010، ص 134).

رادبورن (1997، ص 271) عواملی را شناسایی کرده است که از این تغییر در سیاست فرهنگی حمایت می کنند: ارتقای وضعیت هنر و توسعه فرهنگی در اولویت های برنامه ریزی و سیاست دولت، افزایش در مطالعات و آمار تاثیرات اقتصادی، منطق جدید برای دولت. سرمایه‌گذاری فراتر از «خیر عمومی» سنتی، گنجاندن هنر و صنایع فرهنگی در مفهوم خلاقیت بزرگ‌تر، و همچنین تأکید بیشتر بر توسعه مخاطب، بازاریابی، تشویق حمایت‌ها و توسعه صادرات بین‌المللی است.

اقتصاد خلاق که توسط اقتصاد مبتنی بر دانش و اطلاعات پیش می رود، اکنون شامل معماری، هنر، ارتباطات، آشپزی، طراحی، سرگرمی، یادگیری مبتنی بر تجربه، مد، فیلم، ادبیات، رسانه، موسیقی، هنرهای نمایشی، عکاسی، گردشگری و ویدئو می شود. بازی ها (نیلسن، 2008، ص 17).

در همین دوره، مفهوم «شهرهای خلاق» در سطح محلی و منطقه‌ای به یک استراتژی توسعه اقتصادی جدید برای قرار دادن شهرها و مناطق در اقتصاد جهانی و تقویت گردشگری فرهنگی تبدیل شده است. هر دو مفهوم “ملت خلاق” و “شهرهای خلاق” چارچوب مفهومی یکسانی را در بر می گیرند، اما از آنجایی که روند “ملت خلاق” به آرامی در حال محو شدن است، مفهوم “شهرهای خلاق” همچنان در تعدادی از کشورها گسترش می یابد.

ما معتقدیم که تغییر از “ملت خلاق” به “شهرهای خلاق” نمونه خوبی از پویایی مرکز-پیرامون در سیاست فرهنگی است و برای توضیح این تغییر، تحلیلی از سیاست‌های فرهنگی کانادا و اسپانیا پیشنهاد می‌کنیم. در واقع، هر دو کشور یک فلسفه فدرال از مسئولیت مشترک در قبال فرهنگ در سطوح مرکزی (فدرال)، منطقه ای (جوامع زیرملی/ استانی/ خودمختار) و محلی (شهرداری) دارند. حتی اگر سیاست‌های فرهنگی اسپانیا و کانادا با توجه به بافت تاریخی مربوطه خود به طور متفاوتی تکامل یافته باشند، آنها نمونه‌های مناسبی از روابط پویا بین مرکز و پیرامون از نظر فرهنگی ارائه می‌دهند.

برای مطالعه جنبه های مختلف این روابط، اساساً بر سه حوزه تمرکز خواهیم کرد. اولی یک تحلیل نهادی است که به ما امکان می دهد جایگاه هر بازیگر را در شبکه سیاست های فرهنگی و همچنین تعاملات افقی و عمودی که آنها را در یک چشم انداز تاریخی به هم پیوند می دهد، تعیین کنیم. دوم، تحلیلی از تامین مالی عمومی فرهنگ است که به ما امکان می‌دهد تا تاثیر کمی سیاست‌های فرهنگی را در پویایی مرکز – پیرامون اندازه‌گیری کنیم. سوم، تحلیلی از رشد جنبش «شهرهای خلاق» است که رویکردی مقایسه‌ای را برای پویایی جوامع منطقه‌ای و محلی پیشنهاد می‌کند.

بر اساس چارچوب نظری توسعه یافته توسط Bonet (2010)، ما دیالکتیک بین سیاست‌های فرهنگی و پویایی مرکز – پیرامون را تحلیل خواهیم کرد: تنش بین مشروعیت‌سازی و کارایی از یک سو، و از سوی دیگر، ترکیب تمایز و استانداردسازی. در بخش دوم، تنش‌های بین اصول مشروعیت و کارآمدی در سیاست‌های فرهنگی را به گونه‌ای که خود را در پویایی مرکز – پیرامون نشان می‌دهند، بررسی خواهیم کرد. در اینجا، ما همچنین زمانی را به مطالعه اجرای مدل شورای هنری در کبک و کاتالونیا اختصاص خواهیم داد. در بخش سوم، عواملی مانند سیستم نهادی، بازار، بخش غیرانتفاعی و استراتژی‌های سیاسی را که بر گسترش مفهوم «شهرهای خلاق» تأثیر می‌گذارند، گسترش می‌دهیم که یک تغییر کلی از سیاست‌های فرهنگی به سمت فرعی را آشکار می‌کند. – سیاست های ملی، منطقه ای و محلی، قبل از اینکه در یک نکته کلی تر نتیجه گیری کنیم.