شهرنشینی در سرتاسر جهان سریع و مستمر بوده است که منجر به تشکیل زاغه ها عمدتاً در اقتصادهای در حال توسعه آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین شده است (Bredenoord et al., 2014). در نتیجه، زاغه های شهری به یک نگرانی عمده در جنوب جهانی، به ویژه در سه دهه اخیر تبدیل شده اند (Gülter & Basti, 2014). بردنورد و همکاران (2014) نشان می دهد که چگونه فرآیندهای شهرنشینی در جنوب جهانی بسیار سریع است، که مانع اصلی موفقیت هدف توسعه پایدار 11 برای فراگیر کردن شهرها و سکونتگاه های انسانی، ایمن، انعطاف پذیر و پایدار است. این وضعیت مستلزم برنامه ریزی و مدیریت بهتر شهرهای ما به عنوان یک موضوع فوری به سمت فضای شهری پایدار است (دسای و همکاران، 2015، فریزر و همکاران، 2017). تهیه مسکن مقرون به صرفه (AH) بحثی معاصر در ادبیات است (Bolay, 2006, Owusu et al., 2008, Patel et al., 2014, Roy, 2005, Roy et al., 2018, Srivastava and Singh, 1996). اکثر مطالعات مسکن به سمت دیدگاه عرضه‌محور گرایش دارند در حالی که دیدگاه‌های تقاضامحور را نادیده می‌گیرند، احتمالاً به دلیل سخت‌گیری‌های موجود در جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل داده‌ها (DeJonckheere & Vaughn، 2019). با وجود توجه تحقیقاتی و مداخلات سیاستی در مورد عرضه/تامین مسکن مقرون به صرفه برای مدت طولانی، مسکن فقرای شهری همچنان یک چالش جهانی است. پیشنهاد نیاز فوری به یک تغییر پارادایم در رویکردهای پژوهشی برای اطلاع رسانی سیاست‌های مؤثر (Ademiluyi، 2010، Akinwande و Hui، 2022، سازمان بهداشت جهانی، 2016).

برای متعادل کردن انحراف در ادبیات به سمت راه‌حل‌های عرضه‌محور، بررسی راه‌حل‌های مسکن از دیدگاه‌های تقاضامحور برای ارائه راه‌حل‌های نوآورانه برای چالش‌های رایج مسکن بسیار مهم است (Akinwande and Hui, 2022, Malik et al., 2020). راه‌حل‌های واقع‌بینانه برای چالش‌های مسکن غالب فقرای شهری باید ویژگی‌های اجتماعی-اقتصادی، سطح درآمد، فعالیت‌های مسکن، وضعیت مسکن، استراتژی‌های مسکن، و مداخلات پیش‌بینی‌شده مسکن را از دیگر ویژگی‌های فقرای شهری بررسی کند تا بتواند یک استراتژی عمل‌گرایانه برای ارائه مناسب AH فراهم کند. (Gür and Dülgeroğlu Yüksel, 2019, Malik et al., 2020). اگر ویژگی‌های فقیر شهری به اندازه کافی در نظر گرفته شود و در سیاست‌های تامین مسکن گنجانده شود، ممکن است بتوان عدم تطابق مکرر بین عرضه و تقاضای AH در سراسر جهان را در هماهنگی با آن ریشه‌کن کرد (Malik et al., 2020).

سؤال پژوهشی این پژوهش این است که: فقرای شهری با توجه به محدودیت‌های اجتماعی-اقتصادی خود از چه راهکارهایی برای تأمین مسکن مناسب برای خود و خانواده‌هایشان استفاده می‌کنند؟ داده‌های مورد استفاده برای پاسخ به سؤال تحقیق از مصاحبه‌های کیفی با 40 پاسخ‌دهنده نمونه‌گیری تصادفی در طبقه فقیر شهری، ساکنان 5 محله فقیر نشین بزرگ در ایالت لاگوس نیجریه به دست آمده است. این مطالعه با 8 پاسخ دهنده در Makoko در دولت محلی Yaba (LG)، Majidun در Ikorodu LG، Ojota در Ikeja LG، Alaba-rago/Alaba-international در Ojo LG و Abule-osun در مناطق Amuwo/Oriade LG در ایالت لاگوس مصاحبه کرد. این مکان‌ها با استفاده از نمونه‌گیری طبقه‌بندی‌شده برای محدود کردن سوگیری و اطمینان از استحکام داده‌ها انتخاب شدند، زیرا این 5 محله بزرگ‌ترین و برخی از برجسته‌ترین زاغه‌ها در لاگوس هستند – پرجمعیت‌ترین شهر آفریقا. مصاحبه‌ها بر وضعیت مسکن فقرای شهری، ویژگی‌های مسکن و پاسخ‌های آنها به چالش‌های مسکن، جستجوی استراتژی‌های مناسب AH در چارچوب امکانات اجتماعی-اقتصادی آنها متمرکز بود.