این مقاله به بررسی فرآیندهای اخیر نوسازی شهری و تامین مسکن در لندن می‌پردازد که توسط عوامل بازار رهبری می‌شود و بر اساس طرح لندن در سال 2004 شکل گرفته است . در مقابل پس‌زمینه سیاست‌های مسکن و بازسازی در لندن در سه دهه گذشته، این بحث تحول اجتماعی-اقتصادی و فیزیکی برموندزی در داخل لندن را به عنوان موردی از «اعیان‌سازی بدون جابجایی» از طریق تبدیل سهام ساختمان‌های صنعتی و تجاری تحلیل می‌کند. به مسکن، همراه با اعیانی سازی نوساز یا داخلی . تاکید طرح لندن بر تراکم‌سازی، و قرار دادن مجدد دولت محلی از موضع مخالف به کارآفرینی در رابطه با توسعه خصوصی، به ارتقای شرایط برای چنین تغییرات فیزیکی و اجتماعی-اقتصادی کمک کرده است که کمتر با جابجایی افراد پایین‌تر مشخص می‌شود. جمعیت درآمدی نسبت به الگوهای تفکیک خرد در فضاهای مسکن و مصرف. در این زمینه، برموندزی نسخه‌ای از «جمعیت‌های» درآمد مختلط و تصدی مختلط را ارائه می‌کند که در سیاست‌های فعلی شهری و مسکن قرار دارند.
◄ از طریق بررسی تعامل عوامل بازار و سیاست شهری، این مقاله در نظر می‌گیرد که چگونه سیاست‌های مسکن و بازسازی بر یک محله مورد مطالعه در لندن تأثیر گذاشته است. ◄ مفهوم «اصالت‌سازی بدون جابجایی» را به‌عنوان راهی برای درک زمینه‌هایی ارائه می‌کند که در آن مهاجرت ساکنان با درآمد بالاتر منجر به مهاجرت قابل توجهی از ساکنان بلندمدت نشده است. با این حال، علیرغم اینکه مطالعه موردی به نظر می‌رسد که ایده‌آل‌های جامعه مختلط سیاست شهری اخیر را تجسم می‌دهد، تفکیک در سطح خرد فضاهای مصرف و امکانات رفاهی نشان می‌دهد که ترکیب درآمد و تصدی از ترکیب اجتماعی در تجارب روزمره ساکنان متمایز است.
توسعه لندن در دهه اول قرن بیست و یکم حکایت از حداقل دو شهر دارد. بر اساس اولین برنامه استراتژیک برای شهر-منطقه در بیش از 50 سال، و توسط یک دولت شهری جدید تحت رهبری کن لیوینگستون، شهردار فعال، لندن به سمت رشد از نظر اقتصادی و جمعیتی سوق داده شد: بر اساس وضعیت شهر در جهان. به عنوان موتور اقتصادی کشور، و به عنوان شهری که بار دیگر – پس از یک افول جمعیتی طولانی پس از جنگ – ساکنان جدید را جذب کرد. با این حال، این منطق دوگانه رشد از نظر تأثیرات ناهموار بود، زیرا جریان‌های سرمایه‌گذاری اقتصادی برخی فضاهای شهری را ارزش‌گذاری می‌کردند در حالی که برخی دیگر را به حاشیه می‌انداختند و نیاز به جذب جمعیت رو به رشد فشارهایی را در بخش‌های خاصی از شهر و جمعیت‌های محلی موجود ایجاد کرد. در الگویی آشنا از تاریخ فضایی توسعه لندن، فضاهای تحت تاثیر محرومیت و حباب های رفاه را می توان در مجاورت نزدیک یافت.
در بحثی که در ادامه می‌آید، برخی از این الگوهای قطبی‌سازی را که در لندن داخلی اجرا می‌شوند، بررسی می‌کنیم. تمرکز ما روی مسکن است. بخش اول بحث به اقتصاد سیاسی مسکن و نوسازی شهری در لندن می‌پردازد. سیاست مسکن در لندن که توسط “اصلاحات” دهه 1980 شکل گرفت که چشم انداز عرضه مسکن عمومی را در سراسر بریتانیا تغییر داد، با تلاش های دولت برای هدایت توسعه خصوصی به نفع عمومی مشخص شد. استراتژی‌های کنونی بازسازی شهری در لندن معمولاً به توسعه‌هایی که شامل ترکیبی از کاربری‌های تجاری و مسکونی است، متمرکز می‌شوند. در حالی که مسکن جدید در این مدل، بر اساس طرح لندن ، موظف است شامل بخشی از عرضه مقرون به صرفه باشد، جذب ارزش توسعه متکی به تامین مسکن است که عمدتاً برای جذب انواع جدید ساکنان (خانوارهای جوان‌تر و حرفه‌ای در کشور) ساخته و به بازار عرضه می‌شود. مالکیت شغلی یا اجاره خصوصی) به مناطقی که تجدید می شوند، و بنابراین استفاده، ترکیب و تصویر آنها را تغییر دهید.
ما این استراتژی‌های تجدید را از طریق یک مطالعه موردی مهم در نظر می‌گیریم: منطقه ساوتوارک در جنوب لندن، و محله برموندزی در لبه شمالی آن. در این زمینه محلی، تاریخچه سیاست شهری کارآفرینی در طول سه دهه قابل مشاهده است. منطقه ای از اسکله های سابق و صنایع فرآوری، برموندزی اکنون دارای فضاهایی برای خدمت به عملکردهای جهانی لندن است که در میان آنچه از جمعیت طبقه کارگر محلی باقی مانده است، پراکنده شده است. با در نظر گرفتن این منطقه کنار رودخانه از Southwark به عنوان یک مطالعه موردی، ما بررسی می کنیم که چگونه منطق فضایی و اقتصادی طرح لندن بر روی فضاهای محلی نقشه می رود. در محله‌ای شهری که تغییرات اجتماعی-اقتصادی و نوسازی فیزیکی قابل توجهی را تجربه می‌کند، ما یک الگوی متمایز از اعیانی‌سازی بدون جابجایی را شناسایی می‌کنیم که در آن، تولید انواع جدید سهام مسکن در واحدهای تبدیل‌شده یا نوساز، بازارهای مسکن موازی را برای بالا و پایین ایجاد می‌کند. ساکنان درآمد، و یک جامعه “مخلوط” طبقه بندی شده توسط تفکیک های خرد در فضای محلی.
در اقتصاد سیاسی مسکن و توسعه شهری، دو فرآیند در لندن طی دوره 2000-2010 برجسته است. در حالی که اولی مبتنی بر بازار و دومی مبتنی بر سیاست است، این دو ارتباط نزدیک دارند. اولین مورد نقش رشد سریع بازار مسکن در کل اقتصاد بریتانیا و به ویژه در لندن است. قیمت مسکن که در سه ماهه دوم سال 1996 از پایین ترین سطح خود شروع به رشد کرده بود، در سه ماهه سوم سال 2007 قبل از یک سری اصلاحات بی نتیجه به اوج خود رسید.
موردی که ما در اینجا انتخاب کرده‌ایم، برموندسی است، محله‌ای درونی لندن در کرانه جنوبی تیمز در منطقه ساوتوارک لندن (شکل 1).
این لبه شمالی ساوتوارک، شامل نواحی کنار رودخانه بانک‌ساید، برموندزی و روترهیت است و شاید شناخته‌شده‌ترین نمونه بازسازی فرهنگی در لندن – تیت مدرن در بانک‌ساید باشد که از طریق ترکیبی از بودجه عمومی و خصوصی در سال 2000 تأسیس شد و در هرتزوگ مستقر شد. و طراحی مجدد دو میرون از اولی
اصیل سازی Bermondsey در دهه 1980 در اسکله ها و انبارهای کنار رودخانه آغاز شد. بنابراین به شکل توصیف شده در گزارش کلاسیک گلس (1963)، که در آن سهام مسکونی در نواحی طبقه کارگر توسط درآمدهای طبقه متوسط به داخل شهر «بازیابی» می شود، نشد. در عوض، ساختمان‌های صنعتی سابق فضاهایی را برای الگوهای جدید زندگی شهری باز کردند (Zukin, 1988). تمدید برموندزی ریورساید نیز از الگوی اصیل سازی خارج شده و توسط یک دولت طراحی شده هدایت می شود.
اصیل سازی برموندزی ریورساید در دهه 1980 توسط یک استراتژی بازسازی مبتنی بر سرمایه گذاری انجام شد. منطقه اطراف خیابان Bermondsey بعدها و تا حدودی متفاوت شد. در سال 1972 به عنوان منطقه حفاظت شده تعیین شد، در سال 1991 و 1993 تا مرزهای فعلی خود گسترش یافت (شکل 2).
در دوران زوال برموندزی پس از صنعتی شدن، خیابان برموندزی که زمانی یک خیابان پرجنب‌وجوش و مرکزی برای دباغی چرم و فرآوری مواد غذایی بود، عمدتاً مکانی برای صنایع کوچک بود.
اصیل سازی برموندزی ناقص است و تعداد زیادی از جمعیت کم درآمد باقی مانده است. در زمان آخرین سرشماری در سال 2001، اکثر خانوارها در Bermondsey در مسکن اجاره ای اجتماعی زندگی می کردند و احتمال بیشتری داشت که این کار را نسبت به سایر نقاط در ساوتوارک یا در کل لندن انجام دهند. بازسازی برموندزی ریورساید و بعداً خیابان برموندزی، منطقه را از هسته قدیمی‌تر طبقه کارگر آن در The Blue، بیشتر در شرق، «مرکز مجدد» کرده است (شکل 2):
شما عادت داشتید از The Blue پایین بیایید و ببینید
از آنجایی که الگوی کارآفرینی LDDC برای بازآفرینی مبتنی بر بازار به شیوه‌ی متعارف نوسازی شهری تبدیل شده است، تنش‌ها در میان ساکنان طولانی‌مدت باقی می‌ماند که هنوز مزایای «کاهش پایین» بازسازی را احساس نکرده‌اند. جمعیت ساوتوارک در دو دهه گذشته – برای اولین بار در 40 سال گذشته – در حال افزایش بوده است و اکثریت ساکنان جدید از گروه‌های اجتماعی-اقتصادی بالاتر هستند (کارتر، 2008). بنابراین، سهم جمعیت ساکنان کم درآمد کاهش یافته است، اگرچه نه آنها
این داستان تغییر شهری در بخشی از لندن، تاریخ اخیر توسعه گسترده‌تر شهر را منعکس می‌کند، نه تنها در دهه 2000، بلکه از نظر روایتی از بازسازی و بازسازی که از دهه 1980 آشکار شده است. برموندزی یک منظره محلی است که در بسیاری از شهرهای فراصنعتی قابل تشخیص است، که در آن میراث صنعتی حفظ شده است تا یک سایت متمایز برای مصرف را تشکیل دهد. همانطور که لندن از یک اقتصاد تولیدی به یک اقتصاد خدماتی تغییر کرده است، Bermondsey نیز تغییر کرده است
