کار اقناع و توجیه یک جنبه مهم اما اغلب پنهان سیاست فرهنگی شهری است. در توسعه ابتکارات جدید، مشروعیت اقدام، هر چند موقتی، به منظور تأمین مالی یا حمایت نهادی، و همچنین برای برقراری ارتباط و هماهنگی بین انواع ذینفعان درگیر حیاتی است. هر ایده ای از یک شهر خلاق «خوب» یا «عادلانه» – شهری که مؤثرتر، عادلانه تر، پایدارتر باشد. که از طریق آن چالش‌های مخالف در برابر ارتدوکس‌های سیاسی و دیدگاه‌های فرهنگی جایگزین ممکن است راه‌اندازی شود (داویدیو و رودریگز موراتو، 2017؛ اوکانر و شاو، 2014؛ پرت و هاتون، 2013) – باید توجیه شوند. توجیه شامل فرآیندهای ارزش گذاری می شود: نه صرفاً به معنای ارزیابی و اثبات یک معیار قابل سنجش از ارزش ، بلکه در مذاکره در مورد ارزش های رقیب . این مقاله چنین «کار توجیهی» (جاگد، 2011) را به‌گونه‌ای می‌داند که بر اساس آنچه که Boltanski و Thévenot (2006) به عنوان «نظم‌های ارزش» توصیف می‌کنند، با چندین اصل مختلف عدالت، ارزش و استدلال ساختار یافته است. این دیدگاه را در مورد پیشنهادهایی به کار می برد که فرهنگ در شهرها نیازمند یک سیاست صنعتی موقعیتی است که به منطق و پویایی درونی فرهنگ به عنوان یک سیستم تولید توجه کند. با تمرکز بر ساختار «شهر موسیقی» (بالیکو و واتسون، 2020) به عنوان یکی از نمونه‌های اخیر این پیشنهاد، «بسته‌های ابزار» واسطه‌هایی مانند نمایندگان محلی و مشاوران بین‌المللی را برجسته می‌کند، که از طریق آن توصیه‌های استراتژیک، شاخص‌ها و شواهد به عنوان بخشی در گردش است. از “مجموعه جهانی” فرهنگ و خلاقیت (پرینس، 2015). استدلال شده است که “شهر فرهنگی یا خلاق را نمی توان بدون موسیقی تصور کرد” (هومن، کلونان، و کاترمول، 2013: 87) – حداقل در شهرهای شمال و غرب جهانی با حضور صنعتی تثبیت شده (بیکر، 2019) . رویکردی خاص تولید محور با دیدگاه‌های موجود موسیقی در استراتژی‌سازی شهری تلاقی می‌کند، اما به دنبال فراتر رفتن از آن است. به نوبه خود، گفتمان توجیه بیشتر برای رسیدن به عقب حرکت می کند. این امر زمینه را برای مبارزات ارزشی گفتمانی در قالب نقد و سازش در مقیاس های محلی و فرامحلی فراهم می کند.

مقاله در سه مرحله پیش می رود. ابتدا شهر موسیقی را در ایده های فرهنگ و شهر خلاق را به عنوان یک سیستم تولیدی قرار می دهد که خواستار سیاست گذاری ترکیبی فرهنگی- صنعتی است. زمین موجود را بررسی می کند و این تجسم «جدید» را از سوابق تاریخی متمایز می کند، به سیاست فرهنگی «سنتی» (حفاظت از فرهنگ در برابر شکست بازار) و توسعه فرهنگی و اقتصادی محلی (موقعیت فرهنگ به عنوان منبع احیاکننده) نزدیک تر است. دوم، نقش کتاب‌های راهنما را به‌عنوان ابزارهای توجیه‌کننده که توسط ائتلاف‌های واسطه‌ای از بازیگران صنعت، نهادهای تجاری، مشاوران و استراتژیست‌های شهری محلی تألیف و ترویج می‌شوند و حاوی استدلال‌های متقاعدکننده‌ای هستند که می‌توانند در شهرها در سطح بین‌المللی حرکت کنند و مورد استفاده قرار گیرند، بررسی می‌کند. این منجر به اتخاذ رویکردی عمل‌گرایانه می‌شود که برگرفته از جامعه‌شناسی توجیه و نقد است، که در آن توسل به «خیر مشترک» ریشه در منافع خصوصی تعدادی از «شهرهای» مفهومی متمایز دارد. سوم، این مقاله یک تحلیل موضوعی اساسی از تسلط بر یک شهر موسیقی: عناصر کلیدی، استراتژی‌های مؤثر و چرا ارزش پیگیری دارد (تریل، هوگارث، کلمنت، و فرانسیس، 2015)، به عنوان نمونه‌ای از دستور کار سیاست جدید، توسعه می‌دهد. این سند با ارائه مجموعه‌ای از توجیهات گفتمانی که به دنبال «پرونده‌سازی» برای دیدگاه تولیدمحورتر است، می‌تواند بر حسب مصالحه‌ها و اختلافات مختلفی که این دستورات توجیهی وارد می‌کنند، تحلیل شود.