در دهه‌های اخیر، درباره سیاست‌های شهری برای فرهنگ و خلاقیت بسیار نوشته شده است. با این حال، اطلاعات کمی در مورد چگونگی شکل گیری سیاست های عمومی در عمل در سطح محلی وجود دارد. مفاهیم و اشکال مختلف خلاقیت تا چه اندازه فعال و بسیج می شوند و به توسعه سیاست های شهری برای فرهنگ و خلاقیت کمک می کنند؟ ادبیات اخیر در مورد مطالعات شهری توجه را به شیوه‌های کنشگری خلاق جلب کرد که ابزاری‌سازی فرهنگ و خلاقیت را با رویکردهای نئولیبرالی توسعه شهری به چالش می‌کشد. این مقاله با شناخت پتانسیل کنشگری خلاق به‌عنوان یک عمل خلاق تأمل و کنش انتقادی، بر دیدگاهی که تاکنون کشف نشده است تمرکز می‌کند – کنشگری خلاقانه که در گفتگو و همکاری توسعه یافته است، و نه به‌عنوان یک عمل مخالف رادیکال، و برای تأثیرات فراتر از موقتی بودن اقدامات توسعه یافته از طریق تجزیه و تحلیل یک مطالعه موردی – Manobras no Porto (پورتو، پرتغال)، ما بررسی می کنیم که چگونه یک پروژه فعالیت خلاقانه می تواند به عنوان فضایی برای آزمایش فضاهای جدید حکمرانی درک شود . نتایج نشان می‌دهد که نه تنها کنشگری خلاق می‌تواند نقش مهمی در سیاست‌گذاری و مکان‌سازی شهری ایفا کند، بلکه سیاست‌ها و مکان (به‌عنوان زمینه و محتوا) نیز می‌توانند تأثیر تعیین‌کننده‌ای بر فعال‌سازی شیوه‌های کنشگری خلاق داشته باشند.
در دهه‌های اخیر، حجم وسیعی از ادبیات توجه خود را بر سیاست‌های شهری برای فرهنگ و خلاقیت، به‌ویژه با استفاده از مفهوم «شهر خلاق» متمرکز کرده‌اند (به ایوانز، 2009 مراجعه کنید). مروری بر این ادبیات به ما امکان می‌دهد تا برخی از روندهای کلی را برجسته کنیم (اغلب در همان مطالعه اتفاق می‌افتد): تعداد زیادی از این مطالعات بر مقاصد و برنامه‌های سیاسی تمرکز می‌کنند و یک موضع انتقادی اتخاذ می‌کنند (بورن و یانگ، 2013، جاکوب، 2014). . با این حال، بورن و یانگ بدون زیر سوال بردن اعتبار آن، استدلال می‌کنند که «تحقیقات آکادمیک فعلی در مورد «شهر خلاق» تا حدی به بن‌بست رسیده است» (2013، ص 1811). در امتداد همین خط استدلال، ادبیات اخیر توجه را به نیاز به بررسی رویکردهای جدید جلب می کند که کمتر بر روایت های توتالیتر و مقاصد تعریف شده یک جانبه متمرکز شده و بیشتر بر تنش ها و اختلالات متمرکز شده است و این که چگونه این رویکردها بر طراحی و توسعه سیاست ها تأثیر می گذارد. فرهنگ و خلاقیت (بورن و یانگ، 2013، گروداخ و سیلور، 2013، یاکوب، 2014). این به معنای شناخت پیچیدگی ناشی از انبوه دیدگاه ها و عملکردهای فرهنگی و خلاقانه است و اینکه ائتلاف ها و تنش های بین آنها بر توسعه سیاست های فرهنگی و خلاق تأثیر می گذارد.
«فعالیت خلاق» (که به آن کنشگری فرهنگی نیز می‌گویند) برای توصیف طیف متنوعی از شیوه‌های خلاق تأمل و کنش انتقادی علیه دیدگاه‌های مسلط، عمدتاً مربوط به فرآیند سرمایه‌داری و جهانی‌سازی استفاده شده است (Firat & Kuryel, 2010). اگرچه این مفهوم مورد توجه روزافزون مطالعات شهری قرار گرفته است (Buser, Bonura, Fannin, & Boyer, 2013) و تعداد فزاینده جنبش های انتقادی علیه ابزارسازی فرهنگ و خلاقیت توسط سیاست های شهری (Grodach and Silver, 2013, Peck, 2005)، ادبیات مرتبط با بحث های «فعالیت خلاق» و «شهر خلاق» مورد بررسی قرار نگرفته است.
با شناخت پتانسیل کنشگری خلاق در توسعه سیاست‌های شهری برای فرهنگ و خلاقیت، این مقاله بر روی رویکردی تمرکز می‌کند که در تحقیقات قبلی توجه چندانی به آن نشده است – کنشگری خلاق تجربه شده در گفتگو و همکاری و با پیامدهایی فراتر از موقتی بودن اقدامات. بر اساس یک مطالعه موردی – Manobras no Porto، پرتغال (MnP) – ما تجزیه و تحلیل می کنیم: 1) چگونه می توان مفاهیم مختلف خلاقیت را بسیج کرد و برای توسعه یک پروژه خلاقیت جمعی فعال کرد؟، و 2) چگونه ممکن است بر انواع مختلف عوامل شهری حکومت می کند و آنها را به سمت تولید نتایج در زمینه سیاست آموزی و توسعه شهری هدایت می کند؟
MnP نتیجه برنامه ارائه شده به یک برنامه منطقه ای بود که هدف آن حمایت از سازماندهی رویدادهای بزرگ مقیاس برای ترویج توسعه و بین المللی کردن خوشه صنایع خلاق در منطقه شمالی پرتغال بود. MnP با تلاش برای عمل برخلاف تصویر پیشنهاد شده توسط فراخوان برای پروژه ها (مانند نمایشگاه، طرح بین المللی)، و سیاست های شهری و فرهنگی نئولیبرال (به عنوان مثال، بازار محور، احیای فیزیکی)، قصد داشت از ابتکارات فعالیت خلاقانه حمایت کند. در، و در مرکز تاریخی پورتو – پرتغال. این پلتفرم پروژه به طور مداوم در طی دو سال (2011-2012) طبق مدلی از همکاری و شبکه‌سازی چند سطحی توسعه یافت. فعالیت های پروژه شامل حدود 7000 شرکت کننده مستقیم بود و 190 اقدام فعال خلاقانه ارائه شده توسط 209 عامل با انگیزه ها و دید متفاوت در شهر ایجاد کرد.
ما با مرور ادبیات حاکم بر سیاست های شهری مرتبط با فرهنگ و خلاقیت و نقشی که کنشگری خلاق می تواند بر توسعه شهری داشته باشد، شروع می کنیم. سپس روش تحقیق و چارچوب تحلیلی را تشریح می‌کنیم و مطالعه موردی را ارائه می‌کنیم و در ادامه به تحلیل چگونگی تصور فرصت عمل (زمینه و انگیزه‌ها)، نحوه اداره آن و نتایج و پیامدهای سرزمینی آن می‌پردازیم. این در نهایت ما را به تأمل در مورد نتایج و پیامدهای آنها برای سیاست گذاری و تحقیق سوق می دهد.
فرهنگ و خلاقیت تأثیرات مثبتی بر توسعه شهری دارد. در طول چند دهه گذشته، بسیاری از شهرهای اروپا استراتژی های عمومی را بر اساس این ایده توسعه داده اند. با این حال ، آنچه در ادبیات دانشگاهی مربوط به سیاست‌های فرهنگ و خلاقیت برجسته است، لحن انتقادی است. اینها «سیاست سریع» بوده اند (گروداچ و سیلور، 2013، پک، 2005). در معرض الزامات اقتصادی (اوکانر و شاو، 2014)، مصرف
کنشگری خلاق به عنوان ابزاری برای به چالش کشیدن رویکردهای نئولیبرالی مورد استفاده قرار گرفته است. این مفهوم را می‌توان به عنوان مجموعه‌ای از فعالیت‌های هنری و خلاقانه (مانند پارازیت‌های فرهنگی، هنر عمومی، اجرا، دلقک‌های شورشی) تعریف کرد که نه تنها تفاسیر غالب جهان را زیر سؤال می‌برد، بلکه به شناسایی جایگزین‌ها نیز می‌پردازد (Buser et al. .، 2013، دانکام، 2007، هاربای، 2011). کنشگری خلاق در میان فرهنگ و خلاقیت، کنشگری و سیاست قرار می گیرد و به چالش می کشد.
این مقاله مفهوم کنشگری خلاق را مجموعه‌ای از شیوه‌های خلاقانه (ابتکارات، کنش‌ها) تأمل و کنش انتقادی در برابر سازه‌های سلطه‌گرا یا مسلط مرتبط با سیاست‌های عمومی برای فرهنگ و خلاقیت می‌داند. با این حال، مشخص شده است که این تمرکز با یک محور کلی تر – سیاست شهری – و فعالان خلاق توانایی بسیج سایر شیوه های کنشگری (مدنی، شهری) را دارند (و گاهی اوقات اشتباه می شود). در این مقاله ما بر روی
CCDR-N، 3 مرجع منطقه ای برای توسعه شمال پرتغال، فراخوانی را برای پروژه هایی با هدف حمایت از توسعه صنایع فرهنگی و خلاق از طریق ترویج رویدادهای بزرگ باز کرد. این استراتژی عمومی منطقه ای عمدتاً برای اقتصاد مستقیم و غیرمستقیم در نظر گرفته شده بود
پروژه MnP مشارکت فزاینده ای را طی دو سال (2011-2012)، از طریق بسیج مستمر در مقیاس های مختلف و با استفاده از مکانیسم های مختلف، پیش بینی کرد. اگرچه مستمر، بسیج در دو دوره در هر یک از چرخه های MnP فشرده تر بود. از طریق فراخوان برای مشارکت که در زمستان راه اندازی شد، اقدامات طولانی تر و درگیری با قلمرو جمع آوری شد. MnP از طریق یک فراخوان باز، که در اوایل تابستان راه اندازی شد، از نمایندگان خواست تا توسعه دهند
از آنجایی که MnP آشکارا بستری برای اقدامات تجربی و شبکه بود، تیم هماهنگی، مذاکره را به عنوان ابزار اصلی کار مشترک تعریف کرد. این مورد در طول پروژه، البته نه به طور یکنواخت توسط همه عوامل، هم بین سطوح مختلف عمل (بین مروج، تیم هماهنگی و رهبران اقدامات فعالیت خلاقانه)، و هم بین بازیکنان در هر اقدامی که روی زمین انجام می‌شود، استفاده شد.
حرفه MnP به عنوان یک پلت فرم مذاکره در مراحل اولیه آشکار شد
MnP توانست تعداد قابل توجهی و تنوع بازیگران شهری را بسیج کند. در طول دو سال، 190 اقدام خلاقانه (درگیری و فراخوان باز) انجام شد و حدود 7000 نفر به طور مستقیم در آنها شرکت کردند. در مجموع 209 نماینده با انگیزه‌ها و دید متفاوت در شهر، با احساس چالش با پیشنهاد MnP، اقدامی را ارائه کردند (به عنوان مثال، هنرمندان و مشاغل خلاق، مؤسسات فرهنگی، مؤسسات آموزشی و پژوهشی). ساختمان ها، خیابان ها و میدان ها بودند
MnP پروژه ای از کنشگری خلاق بود که در آن خلاقان رهبران فعال سازی یک جنبش تجربی تأمل و کنش انتقادی، مرتبط با مدل های جدید بازآفرینی شهری، سیاست های فرهنگ و خلاقیت و مشارکت احتمالی فرهنگ و خلاقیت در توسعه شهری بودند. این پروژه عمدتاً محرکی برای «براندازی» شهری بود، به این معنا که شیوه‌ها و ایده‌های مربوط به خلاقیت را به چالش می‌کشید که به شهر و به‌ویژه همه کسانی که در آن شرکت کردند.
