جهانی شدن، بحران فراصنعتی و ظهور ایدئولوژی نئولیبرال در سیاست‌های شهری، همگی بسیاری از شهرها را به تعریف و اجرای استراتژی‌های توسعه کارآفرینی سوق داده است (هاروی، 1989). شهرها با تعریف مجدد اهداف استراتژیک خود در بازار رقابتی، به کارآفرینان توسعه خود تبدیل شده اند. هدف آنها جذب سرمایه و سرمایه گذاران برای توسعه پروژه های شهری در مقیاس بزرگ است، در حالی که آگاهانه با بدهی های مالی چنین سرمایه گذاری های نامطمئنی روبرو هستند. همانطور که اندی پرت نشان می دهد، مفهوم گریزان شهر خلاق چیزی بیش از یک ساختار جدید از استراتژی های شهری نئولیبرال به سبک قدیمی نیست (پرات، 2011). یک گام بالاتر از استراتژی‌های توسعه بازآفرینی مبتنی بر فرهنگ، مانترا «شهر خلاق» نقش یک «طبقه خلاق» را در توسعه اقتصادی محلی و نیاز آن به یک محیط شهری «خنک و بد بو» را تصدیق می‌کند (فلوریدا، 2002، فلوریدا، 2003). با نگاهی به تئوری‌های اعیانی‌سازی مبتنی بر مصرف، چشم‌انداز برند «شهر خلاق» مظهر سبک زندگی شهری، با جذابیت جهانی و هنری متمایز، در توسعه املاک و مستغلات و بازسازی شهری است. هدف این مقاله بحث در مورد ارزش، مزایا و محدودیت‌های این دیدگاه نیست، زیرا محققان از استدلال‌های متقاعدکننده به نفع و علیه آن استفاده کرده و نتایجی را ارائه کرده‌اند (به نام چند مورد: اتکینسون و ایستوپ، 2009، کیل و بودرو. ، 2010، مارتین-برلوت و همکاران، 2010، پک، 2005، ترمبلی و ترمبلی، 2010). در این مقاله، ما پیشنهاد می‌کنیم که بر جنبه دیگری از شعار «شهر خلاق» تمرکز کنیم: «اقتصاد خلاق» و ارتقای صنایع خلاق به‌عنوان مشارکت‌کنندگان اصلی اقتصادی در آینده. ما در مورد سیاست های “شهر خلاق” اقتصاد خلاق به عنوان نوشدارویی برای احیای شهری و توسعه اقتصادی بحث خواهیم کرد. تجزیه و تحلیل واقعیت کار در یک بخش اقتصادی که با بی ثباتی، عدم اطمینان و کارآفرینی مشخص می شود، تضادهای ذاتی در چنین سیاست هایی را آشکار خواهد کرد.

استراتژی های احیای شهری تا چه اندازه مانع توسعه اقتصاد خلاق می شود؟ به دنبال A. Pratt که به بررسی تضادهای فرهنگی شهر خلاق می پردازد، در اینجا به تضادهای شهری شهر خلاق نگاه می کنیم. بحث ما بر اساس بررسی تحقیقات موجود است که روندها و شیوه های فعلی در منطقه پاریس را تأیید می کند. مشارکت ما در بحث شهر خلاق، پایداری دستور کار شهر خلاق را زیر سوال می‌برد، جایی که کار خلاقانه متزلزل است، و رویکردهای جایگزین برای تحقیق و سیاست‌های سیاسی پیشنهاد می‌کند. برنامه شهر خلاق تا چه اندازه می تواند برای ارزیابی مجدد پارادایم های شهری معاصر اعمال شود؟ یک درک جایگزین از این مدل این است که شهر خلاق را شهری برای خلاقان بدانیم. سپس باید یک طبقه جدید پراکاریات را در نظر بگیریم که در چارچوب عدم قطعیت، کمبود و اخلاق کارآفرینی قرار دارد و به جایگاه و حقوق این گروه در یک شهر نگاه کنیم.