انسجام اجتماعی به عنوان هنجارها و ارزش های مشترک (بکلی، 1995)، تعاملات و روابط مثبت بین افراد (دی وری، ون دیلن، گرونویگن، و اسپریوونبرگ، 2013)، و احساس پذیرفته شدن و تعلقات (فورست و کرنز، 2001) مفهوم سازی می شود. در تنظیمات محله اصطلاحات مختلفی مانند تماس اجتماعی، ارتباط اجتماعی، تعامل اجتماعی، حمایت اجتماعی و پیوندهای اجتماعی برای نشان دادن ارزش روابط افراد با دیگران در یک بافت محله به کار می رود و عباراتی مانند احساس تنهایی و عدم حمایت اجتماعی برای نشان دادن فقدان انسجام اجتماعی استفاده می شود (الندز، پیترز و دی وریس، 2018). انسجام اجتماعی نیز ارتباط تنگاتنگی با سرمایه اجتماعی دارد (ریوس، آیکن و زائترا، 2012). مطابق با عملکرد هارتیگ، میچل، دی وریس و فرومکین (2014)، اصطلاح انسجام اجتماعی در سراسر این مطالعه استفاده خواهد شد. به این دلیل است که انسجام اجتماعی تأکید بیشتری بر بافت محله دارد و احتمالاً تحت تأثیر ویژگی های فیزیکی محله مانند فضاهای سبز قرار می گیرد (هارتیگ و همکاران، 2014؛ ریوس و همکاران، 2012) در حالی که سرمایه اجتماعی بیشتر یک دارایی افراد (الاندز و همکاران، 2018).

تحقیقات نقش مثبت انسجام اجتماعی بر سلامت و رفاه انسان را اثبات کرده است (کاواچی و برکمن، 2000، 2001). به عنوان مثال، با توجه به اینکه انسجام اجتماعی به طور منفی با خشونت محله مرتبط است، افراد بیشتر به فعالیت بدنی می پردازند (فریرا و همکاران، 2007؛ سامپسون، راودنبوش، و ارلز، 1997). برخوردهای اجتماعی غیررسمی که در فضاهای عمومی صورت می‌گیرد به ساکنان شهر کمک می‌کند تا از کارهای روزمره خلاص شوند، تنش‌ها را کاهش دهند و انعطاف‌پذیری شخصی را تقویت کنند (Cattell, Dines, Gesler, & Curtis, 2008; Lee, Jordan, & Horsley, 2015). علاوه بر این، انسجام اجتماعی در میان همسایگان یک جنبه مهم برای رفاه افراد مسن است زیرا منجر به درجه بالاتری از حمایت اجتماعی می شود (Cramm, van Dijk, & Nieboer, 2013) و خطرات مرگ و میر را کاهش می دهد (Inoue, Yorifuji, Takao). ، دوی و کاواچی، 2013).

فضاهای سبز با تشویق مردم به بیرون رفتن و فراهم کردن فرصت‌ها و مکان‌هایی برای مردم برای دیگران و انجام فعالیت‌های اجتماعی به انسجام اجتماعی کمک می‌کنند (الاندز و همکاران، 2018؛ سوانویک، دانت، و وولی، 2003). تحقیقات قابل توجهی به بررسی نقش محیط فیزیکی فضاهای سبز در تسهیل انسجام اجتماعی پرداخته است. به عنوان مثال، وجود درختان پتانسیل بیشتری برای تشویق استفاده از فضاهای مشترک دارد و به تعاملات اجتماعی غیررسمی مثبت بین بازدیدکنندگان کمک می کند (Coley, Kuo, & Sullivan, 1997; Kuo, Sullivan, Coley, & Brunson, 1998؛ Kweon, Sullivan, & وایلی، 1998). در همین حال، عوامل محیطی ذهنی مانند سبزی درک شده (دی وریس و همکاران، 2013؛ سوگیاما، لسلی، گیلز-کورتی، و اوون، 2008) و درک ایمنی (Dinnie, Brown, & Morris, 2013؛ Hong, Sallis, et al. .، 2018) و همچنین دوز طبیعت مانند دفعات و مدت زمان بازدید از فضاهای سبز (Kaźmierczak، 2013؛ Mowen & Rung، 2016؛ Shanahan و همکاران، 2016) در ارتقای انسجام اجتماعی بسیار مهم هستند.

در حالی که مطالعات اثرات جنبه‌های مختلف فضاهای سبز بر انسجام اجتماعی را بررسی کرده‌اند، مسیرهای خاصی که از طریق آن عوامل بر انسجام اجتماعی تأثیر می‌گذارند به طور سیستماتیک سنتز نشده‌اند. علاوه بر این، ادبیات کنونی جنبه های مختلف فضای سبز را به عنوان عوامل مستقل انسجام اجتماعی در نظر گرفته است. هیچ مطالعه ای تاکنون امکان روابط متقابل بین این جنبه ها و اثرات مشترک آنها بر انسجام اجتماعی را بررسی نکرده است. برای پرداختن به شکاف‌های دانش، بررسی ادبیات حاضر با هدف شناسایی و خلاصه کردن جنبه‌های مختلف فضاهای سبز که بر انسجام اجتماعی تأثیر می‌گذارند، است. و (2) راه های بین این جنبه ها و انسجام اجتماعی را کشف کند. این مطالعه درک ما را از چگونگی عملکرد فضاهای سبز به عنوان سیستمی برای ارتقای انسجام اجتماعی ارتقا خواهد داد. مکانیسم های روشن بین روابط را می توان به عنوان ابزاری برای توسعه و تقویت انسجام اجتماعی استراتژی کرد. برنامه ریزان شهری می توانند بر روی مداخلات و پیکربندی فضاهای سبزی که انسجام اجتماعی را افزایش می دهد و با ارجاع به یافته ها به چالش های بهداشت عمومی شهرنشینی پاسخ می دهد، کار کنند.