سرمایه گذاری نئوکلاسیک�این نظریه بیش از 30 سال پیش توسعه یافت، زمانی که شرکت ها عمدتاً دارای سرمایه فیزیکی مانند اموال، کارخانه ها و تجهیزات بودند. بنابراین، آثار تجربی تقریباً به طور انحصاری بر سرمایه فیزیکی تمرکز دارند. با این حال، اجاره عملیاتی نیز به طور گسترده در بازارهای تولید واقعی و سرمایه استفاده می شود. در یک قرارداد اجاره عملیاتی معمولی، مالک دارایی (موجر) به یک وام گیرنده سرمایه (مستاجر) حق انحصاری استفاده از سرمایه را برای مدت زمان توافق شده در ازای پرداخت های دوره ای اعطا می کند و سرمایه در ساعت به موجر باز می گردد. پایان مدت اجاره ² ما از Eisfeldt و Rampini (2009) و Rampini و Viswanathan (2013) برای سرمایه‌گذاری هزینه‌های اجاره از قراردادهای اجاره عملیاتی پیروی می‌کنیم و به این مورد سرمایه‌گذاری شده به عنوان سرمایه اجاره‌ای اشاره می‌کنیم. سرمایه اجاره ای تقریباً 30 درصد از کل سرمایه فیزیکی مولد استفاده شده توسط شرکت های سهامی عام ایالات متحده را بر اساس معیار ما تشکیل می دهد و این نسبت در بین شرکت های کوچک و دارای محدودیت مالی حتی بیشتر است. بزرگی قابل توجه سرمایه اجاره ای در ساختار سرمایه شرکت ها نشان می دهد که در نظر گرفتن صریح سرمایه اجاره ای در سرمایه گذاری مهم است.�نظریه با اصطکاک مالی با این حال، قبل از تغییر قاعده حسابداری اجاره در ASC 842، اجاره عملیاتی به عنوان یک اقلام خارج از ترازنامه تلقی می شد و سرمایه اجاره شده را به عنوان منبع مهمی از سرمایه “اندازه گیری نشده” باقی می گذاشت. ^{بنابراین} ، محققان همیشه این سرمایه «اندازه‌گیری نشده» را در سرمایه‌گذاری کنار گذاشته‌اند�نظریه با اصطکاک مالی

آیا سرمایه اجاره ای نقشی در سرمایه گذاری دارد؟�نظریه با اصطکاک مالی؟ اگر چنین است، وقتی سرمایه اجاره ای و اصطکاک مالی مجاز است، محققان چگونه باید فرصت های سرمایه گذاری را جایگزین کنند؟ و این پروکسی ها چقدر خوب کار می کنند؟ برای پاسخ به این سوالات، سرمایه گذاری نئوکلاسیک را گسترش می دهیم�تئوری با اصطکاک های مالی است و به شرکت ها اجازه می دهد تصمیمات خرید در مقابل اجاره را اتخاذ کنند. ما نشان می دهیم که سرمایه اجاره ای برای سرمایه گذاری مهم است�تئوری با محدودیت های وثیقه، و سپس ایجاد یک اجاره نامه تعدیل شده توبین�برای نشان دادن اینکه این پروکسی جدید می تواند فرصت های سرمایه گذاری شرکت ها را بهتر به دست آورد.

در مدل سرمایه گذاری نئوکلاسیک بدون اصطکاک، حاشیه ای�برابر با توبین است�همانطور که در هایاشی (1982). علاوه بر این، مالکیت دارایی نامشخص است و نمی تواند بین سرمایه فیزیکی و سرمایه اجاره شده تمایز قائل شود. با این حال، همانطور که توسط هنسی و همکاران استدلال شده است. (2007)، اگر شرکت ها با اصطکاک مالی مواجه شوند، حاشیه ای هستند�دیگر با توبین برابری نمی کند�، شکاف شامل دو قسمت است. اولی اثر مازاد بر بدهی است. زیان سرریز ناشی از انباشت سرمایه به سهامداران را اندازه گیری می کند. دومی اثر جانبی بر وام‌های جدید است. در مدل ما، فرض می‌کنیم که شرکت‌ها همچنین می‌توانند سرمایه را با اصطکاک مالی اجاره کنند. هنگامی که شرکت ها سرمایه اجاره می کنند، مالکیت سرمایه اجاره شده همچنان به اجاره دهندگان تعلق دارد، که تملک مجدد را تسهیل می کند. بنابراین، ما از رامپینی و ویسواناتان (2013) پیروی می کنیم تا سرمایه اجاره ای را به عنوان بدهی با وثیقه بسیار مدل سازی کنیم و نشان دهیم که سرمایه اجاره ای به ویژه زمانی جذاب است که شرکت ها احتمال نکول بالایی داشته باشند. با این حال، اجاره پرهزینه است زیرا اجاره‌دهنده هزینه‌های نظارتی را متحمل می‌شود تا از مشکلات نمایندگی به دلیل جدایی مالکیت و کنترل جلوگیری کند. به طور شهودی، موجر باید تلاش بیشتری بکند تا تضمین کند که مستأجران از سرمایه اجاره‌ای مراقبت می‌کنند و این هزینه‌ها نیز در هزینه اجاره لحاظ می‌شود. ما سرمایه اجاره ای را در حاشیه قرار می دهیم�و توبین�در مدل ما علاوه بر این، نشان می‌دهیم که اثر اضافه و اثر وثیقه نیز باید با در نظر گرفتن سرمایه اجاره‌ای تعدیل شوند.

مدل ما چارچوب هنسی و همکاران را گسترش می دهد. (2007) و به صراحت تصمیمات خرید در مقابل اجاره شرکت ها را با اصطکاک مالی در نظر می گیرد. به‌ویژه، ما یک مدل زمان ادامه متشکل از تولیدکنندگان سرمایه، اجاره‌دهنده و تولیدکنندگان کالاهای مصرفی (اجاره‌گیر) تنظیم کردیم. تولیدکنندگان سرمایه رقابتی هستند و متحمل هزینه های تعدیل محدب می شوند. اجاره دهندگان سرمایه را از تولیدکنندگان سرمایه خریداری می کنند و سپس به مستأجرین حق انحصاری استفاده از سرمایه را برای مدت زمان توافق شده در ازای هزینه های اجاره می دهند. سپس در پایان مدت اجاره، سرمایه به موجر باز می گردد. تولیدکنندگان کالاهای مصرفی (اجاره‌گیران) می‌توانند سرمایه را از تولیدکنندگان سرمایه خریداری کنند یا سرمایه را از اجاره‌دهنده اجاره کنند، و مستاجر تصمیم‌های بهینه خرید در مقابل اجاره را با نظارت بر هزینه‌های سرمایه اجاره‌ای و محدودیت‌های وثیقه در وام‌های جدید اتخاذ می‌کند.

مدل ما به دو صورت به ادبیات کمک می کند. ابتدا، توبین را بازبینی می کنیم�با در نظر گرفتن سرمایه استیجاری و نام آن را توبین تعدیل شده با اجاره�. به طور خاص، مدل ما نشان می دهد که صورت و مخرج توبین است�که نسبت ارزش بازار سرمایه به ارزش دفتری آن است، باید در ارزش سرمایه اجاره ای لحاظ شود. به طور شهودی، از آنجا که سرمایه اجاره‌ای یک بدهی مالی با قابلیت وثیقه بالا است (Eisfeldt and Rampini, 2009, Rampini and Viswanathan, 2013) در شماره‌گذار ظاهر می‌شود. علاوه بر این، به دنبال تغییرات حسابداری اجاره فعلی در ASC 842، سرمایه اجاره شده نیز نشان دهنده دارایی های شرکت است. بنابراین، ارزش دفتری شرکت ها باید مجموع سرمایه فیزیکی و سرمایه اجاره ای باشد، به طوری که سرمایه اجاره شده باید در مخرج باشد. علاوه بر این، ما سرمایه اجاره ای را در حاشیه قرار می دهیم�و آن را حاشیه ای تعدیل شده با اجاره نامه می نامند�. سرمایه گذاری تعدیل شده با اجاره –�رابطه کمک مهمی به ادبیات است زیرا مقالات سرمایه مهم اجاره ای را نادیده گرفته اند. دوم، کار نظری ما چارچوب Eisfeldt و Rampini (2009) را گسترش می‌دهد تا امکان پیش‌فرض در حضور محدودیت‌های وثیقه را فراهم کند. ما همچنین نشان می‌دهیم که نکول انگیزه مهمی برای شرکت‌های مضطرب برای اجاره سرمایه به جای خرید مستقیم سرمایه است.

برای بررسی تجربی سرمایه گذاری تعدیل شده با اجاره –�در رابطه با اصطکاک‌های مالی، ما یک رگرسیون پانل بین نرخ سرمایه‌گذاری تعدیل‌شده با اجاره و توبین تعدیل‌شده بر اساس اجاره نامه اجرا می‌کنیم.�با کنترل هم برای اورهنگ تعدیل شده با اجاره و هم شاخص SA. علاوه بر این، ما اثرات ثابت در سطح سال و سطح شرکت را اضافه می‌کنیم تا اطمینان حاصل کنیم که نتایج پایه ما ناشی از شوک‌های چرخه تجاری رایج در ایالات متحده یا ویژگی‌های تغییرناپذیر زمانی شرکت‌های ایالات متحده نیست. نتایج حاصل از رگرسیون پانل حداقل مربعات معمولی (OLS) ما در نمونه های کامل با مفاهیم مدل ما سازگار است. ما توبین تعدیل شده با اجاره را نشان می دهیم�پروکسی بهتری برای فرصت های سرمایه گذاری نسبت به توبین است�و یک همبستگی مثبت معنادار بین نرخ سرمایه گذاری تعدیل شده با اجاره و توبین تعدیل شده با اجاره�، که با سرمایه گذاری ما مطابقت دارد�نظریه با اصطکاک مالی اگر شرکت‌ها بتوانند فرصت‌های سرمایه‌گذاری بیشتری را به واسطه توبین تعدیل‌شده با اجاره به دست آورند�، سپس آنها تمایل به افزایش مقیاس سرمایه گذاری خود دارند. یک همبستگی منفی بین نرخ سرمایه‌گذاری تعدیل‌شده با اجاره و اضافه‌آمدگی تعدیل‌شده با اجاره وجود دارد (به عنوان مثال، اثرات اضافه‌کردن تعدیل‌شده با اجاره)، که نشان می‌دهد شرکت‌ها احتمال بالایی از سرمایه‌گذاری پیش‌فرض را تجربه می‌کنند. علاوه بر این، نرخ سرمایه گذاری تعدیل شده با اجاره و شاخص SA (یعنی اثرات وثیقه تعدیل شده با اجاره) ضریب مثبت قابل توجهی را نشان می دهد، که نشان می دهد شرکت هایی که محدودیت های وثیقه الزام آور را برای استقراض آتی پیش بینی می کنند، امروز بیشتر سرمایه گذاری می کنند. نتایج تجربی نشان می دهد که توبین با اجاره تعدیل شده است�نرخ سرمایه گذاری تعدیل شده با اجاره را به خوبی با (بدون) دو اثر تعدیل شده اجاره (به عنوان مثال، اثرات اضافی تعدیل شده با اجاره و اثرات وثیقه تعدیل شده اجاره) توضیح می دهد. به طور خاص، درون�2مقدار 24.71٪ (22.55٪) است. رگرسیون سرمایه گذاری ادبیات، که سرمایه اجاره ای را مستثنی می کند، به طور معمول در داخل پایین تر ارائه می دهد�2ارزش، که 21.42٪ (19.54٪) است. بر این اساس، با توجه به درون�2اگر شرکت ها با اصطکاک مالی مواجه شوند، سرمایه گذاری�رابطه ای که سرمایه اجاره ای را با (بدون) دو اثر تعدیل شده اجاره ای در نظر می گیرد باعث نسبی درون می شود�215.36% (15.40%) افزایش یابد. بنابراین، مدلی با سرمایه اجاره‌ای می‌تواند داده‌ها را برای زمانی که نرخ سرمایه‌گذاری و توبین است، بهتر تطبیق دهد�برای سرمایه اجاره ای تعدیل می شوند، نوسان کمتری دارد و این کاهش باعث بهبود در داخل می شود.�2.

با این حال، رگرسیون OLS ما از دو مشکل شناخته شده رنج می برد. اول، شیب های توبین با اجاره نامه تنظیم شده�به دلیل خطاهای اندازه گیری سوگیری دارند. دوم، OLS درون�2فقط به این بستگی ندارد که توبین چقدر با اجاره نامه تنظیم شده است�نرخ‌های سرمایه‌گذاری تعدیل‌شده با اجاره را توضیح می‌دهد، اما همچنین در مورد اینکه Tobin با اجاره ما چقدر خوب است.�حاشیه واقعی و غیرقابل مشاهده اجاره ای تعدیل شده را توضیح می دهد�. برای رسیدگی به این مشکلات، مدل‌های سرمایه‌گذاری را با استفاده از Erickson et al. (2014) برآورد کننده تجمعی. این برآوردگر شیب های بی طرفانه و a�2آماری که میزان نزدیکی به Tobin با اجاره ما را اندازه می‌گیرد�به حاشیه واقعی و غیرقابل مشاهده اجاره تعدیل شده است�زمانی که سرمایه اجاره ای مجاز است توجه می کنیم که�2درون است�2از یک رگرسیون فرضی توبین تعدیل شده با اجاره ما�در حاشیه واقعی تعدیل شده با اجاره�. ⁴ متوجه می شویم که اگر سرمایه اجاره ای را در نظر بگیریم، پس�237.9٪ (29.3٪) با (بدون) دو اثر اجاره تعدیل شده (یعنی، اثرات اضافه اجاره تعدیل شده و اثرات وثیقه تعدیل شده اجاره) است. در مقابل، اگر فرض کنیم شرکت‌ها هرگز از سرمایه اجاره‌ای استفاده نمی‌کنند، پس�226.9٪ (27.4٪) با (بدون) دو اثر (یعنی اثرات اضافه و اثرات جانبی) است، که دلالت بر این دارد که توبین تعدیل شده با اجاره�به طور قابل توجهی به حاشیه واقعی تعدیل شده اجاره نزدیکتر است�. علاوه بر این،�2درون است�2از یک رگرسیون فرضی نرخ سرمایه گذاری تعدیل شده با اجاره بر روی حاشیه واقعی تعدیل شده با اجاره�زمانی که شرکت ها می توانند سرمایه را اجاره کنند. ⁵ نتایج تجربی ما بالاتر را نشان می دهد�2وقتی سرمایه اجاره ای را در نظر می گیریم. به طور خاص،�236.8% (24.0%) با (بدون) دو اثر تعدیل شده با اجاره است در حالی که ارزش�2که برای سرمایه اجاره ای تعدیل نمی کند، 32.5% (20.6%) با (بدون) دو اثر است. بنابراین، افزایش نسبی در�213.23٪ (16.5٪) است.

ما بیشتر سرمایه گذاری خود را مقایسه می کنیم –�ارتباط بین شرکت ها و صنایع در نمونه های فرعی ما. ابتدا، ما شرکت ها را هر ساله بر اساس سرمایه اجاره ای عقب افتاده شان به چهار گروه تقسیم می کنیم. نشانه های توبین تعدیل شده با اجاره�و دو اثر تعدیل شده با اجاره (یعنی اثرات اضافه تعدیل شده با اجاره و اثرات جانبی تعدیل شده با اجاره) با مدل ما سازگار است. نتایج تجربی نشان می دهد که در داخل�2زمانی که از پایین‌ترین به بالاترین گروه سرمایه اجاره‌ای حرکت می‌کنیم، تقریباً از 19٪ (18٪) به 29٪ (27٪) با (بدون) دو اثر تعدیل شده با اجاره در رگرسیون OLS، به طور چشمگیری افزایش می یابد. علاوه بر این، نتایج تصحیح سوگیری نشان می دهد که�2از 26% (15%) به 49% (28%) با (بدون) دو اثر تعدیل شده با اجاره افزایش می یابد. بنابراین، می‌توان نتیجه گرفت که توبین تعدیل شده با اجاره�زمانی که شرکت ها از مقدار زیادی سرمایه اجاره ای استفاده می کنند، یک نماینده برتر برای فرصت های سرمایه گذاری است. علاوه بر این،�2برای توبین های تنظیم شده با اجاره بسیار بالاتر است�در همه نمونه‌های فرعی، نشان می‌دهد که Tobin با اجاره تعدیل شده است�به حاشیه واقعی تعدیل شده با اجاره بسیار نزدیکتر است�. دوم، ما از تعاریف صنعت Fama و French 49 برای تشکیل چهار زیر گروه با سرمایه اجاره ای عقب افتاده برای هر سال استفاده می کنیم. رتبه های مشابهی را می توان برای داخل یافت�2، تعصب تصحیح شد�2و�2.

در نهایت، ما اثرات قوانین جدید حسابداری اجاره (ASC 842) در سال 2019 را بر سرمایه گذاری خود بررسی می کنیم.�رابطه با اصطکاک مالی به طور خاص، ما رگرسیون OLS و رگرسیون اصلاح‌شده با سوگیری را با استفاده از داده‌های شرکت‌های فهرست‌شده عمومی ایالات متحده از سال ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۱ در Compustat تکرار می‌کنیم. این قوانین جدید شرکت ها را ملزم می کند که سرمایه اجاره ای را از سال 2019 در ترازنامه خود گزارش دهند تا اندازه گیری سرمایه اجاره شده با خطاهای کمتری مواجه شود. نتایج ما نشان می دهد که در داخل�2،�2و�2می تواند به میزان قابل توجهی افزایش یابد. بنابراین، بر اساس این نتایج، نتیجه می گیریم که در نظر گرفتن سرمایه اجاره ای در سرمایه گذاری مهم است�نظریه با اصطکاک مالی

ادبیات مرتبط مقاله ما مبتنی بر ادبیاتی است که بر سرمایه گذاری تمرکز دارد�تئوری. مطالعه استاندارد نئوکلاسیک از هایاشی (1982) با فرض رقابت کامل و بازگشت ثابت به مقیاس تابع تولید آغاز شد. این مدل ارزش بازار یک واحد سرمایه اضافی (حاشیه ای) را نشان می دهد�) مربوط به سود سرمایه موجود بر اساس ارزش دفتری جاری (Tobin’s�). چون توبین�قابل مشاهده است، بنابراین می تواند مطالعات تجربی را هدایت کند. با این حال، نتایج آن راضی کننده نیست. به منظور بهبود عملکرد تجربی آن، محققان به خطاهای اندازه گیری، ارزیابی ناکارآمد حقوق صاحبان سهام و محدودیت های وثیقه توجه می کنند. اریکسون و وایتد (2000) استدلال می کنند که سوگیری رگرسیون OLS بر ضرایب برآورد شده تأثیر می گذارد. در مقابل، اگر از روش های GMM استفاده کنیم، می توان انتظار داشت که عملکرد تجربی به طور قابل توجهی بهبود یابد. با این حال، بسیاری از محققان استدلال می کنند که اندازه گیری برای توبین�حاوی خطاهای اندازه گیری است، به ویژه با توجه به ارزش حقوق صاحبان سهام، که شامل حباب ها و گزینه های رشد است که اندازه گیری آن را به ویژه دشوار می کند. بنابراین، فیلیپون (2009) بر اندازه گیری توبین تمرکز می کند�از طریق بازار اوراق قرضه به جای بازار سهام. علاوه بر این، برخی از محققانی که بازارهای سهام را مطالعه می کنند، استدلال می کنند که اجزای اضافی نادیده گرفته شده نیاز به توجه دارند. برای مثال، پیترز و تیلور (2017) بر سرمایه نامشهود تمرکز می کنند که در مجموع رشد قابل توجهی داشته است و نتایج تجربی نشان می دهد که اگر توبین�شامل سرمایه نامشهود است، سپس مدل می تواند داده ها را بهتر جا دهد. به همین ترتیب، سرمایه اجاره‌ای بخش بزرگی از ساختار سرمایه شرکت‌ها را به خود اختصاص می‌دهد و ما با وارد کردن سرمایه اجاره‌ای به سرمایه‌گذاری، ادبیاتی را ارائه می‌کنیم.�نظریه با اصطکاک مالی

مطالعه ما ارتباط نزدیکی با آنهایی دارد که نقش اصطکاک مالی را مطالعه می کنند. اصطکاک های مالی ملاحظات مهمی برای بازنگری در نظریه سرمایه گذاری نئوکلاسیک هستند. کائو و همکاران (2019) نشان می دهد که ارزش بازار باید در صورت وجود اصطکاک مالی تعدیل شود زیرا پیوندهای یک به یک بین سرمایه گذاری و توبین وجود دارد.�زنگ تفريح. با این حال، زمانی که شرکت ها با محدودیت های وثیقه الزام آور مواجه می شوند، شرکت ها انگیزه ای برای اجاره سرمایه دارند زیرا سرمایه اجاره شده می تواند ظرفیت بدهی را به دلیل مزایای بازپس گیری افزایش دهد (رامپینی و ویسواناتان، 2013). بنابراین، اجاره همچنین برای شرکت هایی که با محدودیت های وثیقه سرمایه گذاری می کنند، یک ملاحظات مهم است. اصطکاک مالی می تواند سرمایه گذاری شرکت ها را از طریق کانال های مختلف تحت تاثیر قرار دهد. آلمیدا و کامپلو (2007) بررسی می کنند که چگونه ملموس بودن دارایی و محدودیت های وثیقه بر رابطه سرمایه گذاری و جریان نقدی شرکت ها تأثیر می گذارد. همچنین، آلمیدا و همکاران. (2004) پشتیبانی تجربی قوی از رابطه مثبت معنادار بین حساسیت جریان نقدی و سرمایه گذاری زمانی که شرکت ها از نظر مالی محدود هستند، و همچنین یک رابطه ناچیز زمانی که شرکت ها از نظر مالی محدودیت ندارند، ارائه می دهند. علاوه بر این، دارایی های نقدی شرکت ها نیز با محدودیت های وثیقه مرتبط است (لیاندرس و پالازو، 2016). در مقاله ما، زمانی که لیزینگ شرکت‌ها توسط برآوردگران انباشته مرتبه بالاتر در نظر گرفته می‌شود، حساسیت‌های سرمایه‌گذاری-جریان نقدی کمتری پیدا می‌کنیم، زیرا سرمایه اجاره‌ای به شدت وثیقه است و محدودیت‌های وثیقه کاهش می‌یابد. علاوه بر این، دو و همکاران. (2021) نشان می دهد که اصطکاک مالی می تواند سرمایه گذاری را از طریق تخصیص نادرست سرمایه تحت تاثیر قرار دهد. هنسی و همکاران (2007) a�نظریه سرمایه گذاری تحت محدودیت های تامین مالی برای نشان دادن شکاف بین حاشیه ای�و توبین�اثرات جانبی و اثرات اضافه هستند. این مقاله بیشتر به مقاله ما مرتبط است، زیرا ما این ایده را از این مقاله به عاریت گرفته ایم، اما در انجام این کار سرمایه اجاره ای متحمل می شویم، همانطور که در Eisfeldt و Rampini (2009) نشان داده شده است. از آنجا که سرمایه اجاره ای می تواند محدودیت های وثیقه را کاهش دهد و بخش بزرگی از ساختار سرمایه شرکت ها را تشکیل می دهد، ما سرمایه گذاری را گسترش می دهیم.�تئوری با اصطکاک های مالی با در نظر گرفتن صریح سرمایه اجاره شده و همچنین نشان می دهد که نکول انگیزه مهمی برای یک شرکت آسیب دیده برای اجاره سرمایه است.

مقاله ما متعلق به ادبیات مالی شرکت است که بر سرمایه اجاره ای تمرکز دارد. سرمایه اجاره ای دارای مزایای بی شماری است. برای مثال، پرداخت های اجاره به صورت مالیات کامل قابل کسر است (میلر و آپتون، 1976، لولن و همکاران، 1976). یکی دیگر از مزایای مهم لیزینگ این است که می تواند ظرفیت بدهی شرکت ها را افزایش دهد و محدودیت های وثیقه را کاهش دهد (ایسفلد و رامپینی، 2009). در نتیجه، شرکت های دارای محدودیت مالی تمایل بیشتری به اجاره سرمایه دارند. مدل ما چارچوب Eisfeldt و Rampini (2009) را گسترش می دهد و پیش فرض را در حضور محدودیت های وثیقه معرفی می کند. لی و تسو (2019) دریافتند که لیزینگ می‌تواند باعث مخالفت مستاجر با نوسانات قیمت شود و همچنین می‌تواند به عنوان یک مکانیسم اشتراک ریسک عمل کند، که نشان می‌دهد مالکیت سرمایه اجاره‌ای به اجاره‌دهنده تعلق دارد تا مستاجر. علاوه بر این، هو و همکاران. (2022) نشان می دهد که لیزینگ می تواند به طور قابل توجهی تخصیص نادرست سرمایه ناشی از محدودیت اعتباری را کاهش دهد و مستند کند که سرمایه اجاره شده بخش بالایی از کل دارایی های فیزیکی در شرکت های سهامی عام ایالات متحده را تشکیل می دهد. لی و زو (2023) تاکید می کنند که لیزینگ می تواند تخصیص مجدد سرمایه را از طریق ورود و پذیرش فناوری تسهیل کند، یعنی یک حاشیه گسترده. لی و یو (2023) به صراحت یک تصمیم خرید در مقابل اجاره را در تنظیمات مدل شتاب دهنده مالی برنانکه-گرتلر-گیلکریست معرفی می کنند تا نشان دهند که اجاره به طور قابل توجهی مکانیسم شتاب دهنده مالی را کاهش می دهد. یکی دیگر از انگیزه های شرکت ها برای اجاره، هزینه های مبادله است. همانطور که در Gavazza (2011) و Li and You (2022) نشان داده شده است، لیزینگ می تواند برگشت پذیری پرهزینه شرکت ها را کاهش دهد. بنابراین، زمانی که بنگاه‌ها تصمیمی برای سرمایه‌گذاری می‌گیرند، در صورت انتظار شرایط بد اقتصادی در آینده، انگیزه‌ای برای اجاره سرمایه به جای خرید مستقیم سرمایه دارند. بر اساس این مزایای لیزینگ، سرمایه گذاری�نظریه با اصطکاک مالی باید برای در نظر گرفتن سرمایه اجاره ای گسترش یابد. مقاله ما همچنین با چندین مقاله مرتبط است که بر اهمیت شناسایی مجدد سرمایه اجاره ای به عنوان منبع مهم دارایی و بدهی تأکید می کند. هو و همکاران (2023a) نشان می دهد که چگونه نادیده گرفتن سرمایه استیجاری به عنوان یک منبع مهم از عامل ورودی در تابع تولید باعث ایجاد برآورد بیش از حد بهره وری می شود. هو و همکاران (2023b) تاکید می کند که لیزینگ یک منبع مهم اما اغلب نادیده گرفته شده تامین مالی خارجی است و کارایی تخصیص منابع مالی را تسهیل می کند.

مقاله ما همچنین به ساختار سرمایه بهینه شرکت ها مرتبط است، مفهومی که برای اولین بار در مقاله مشهور مودیلیانی و میلر (1958) مورد توجه قرار گرفت. نظریه MM به شرایطی اشاره کرد که در آن ساختار سرمایه نامربوط است. با این حال، آن شرایط در غیاب پیش‌فرض رضایت‌بخش نیستند. همانطور که توسط هریس و راویو (1990) استدلال شده است، ساختار سرمایه بهینه تصمیمات انحلال بهبود یافته را در مقابل هزینه های تحقیق بالاتر معامله می کند. بدهی بزرگتر احتمال نکول را بیشتر می کند و بنابراین تصمیم انحلال را بهبود می بخشد. علاوه بر این، ریسک نکول نیز می تواند بر بازده سهام تأثیر بگذارد (واسالو و زینگ، 2004). بنابراین، پیش فرض یک ملاحظات مهم برای شرکت ها برای تصمیم گیری در مورد ساختار سرمایه بهینه است. در مقاله خود، مزایای بازپس گیری سرمایه اجاره ای را معرفی می کنیم (ایسفلد و رامپینی، 2009، چو، 2020)، و استدلال می کنیم که نکول انگیزه اصلی برای اجاره سرمایه، به ویژه برای آن شرکت های مضطرب است.

بقیه مقاله ما به شرح زیر سازماندهی شده است. در بخش 2، ما حقایق مربوط به سرمایه اجاره شده را ارائه می کنیم تا نقش مهم سرمایه اجاره ای را در ساختار سرمایه شرکت ها نشان دهیم. در بخش 3، مدلی را توصیف می‌کنیم که در آن تولیدکنندگان کالاهای مصرفی در معرض محدودیت‌های وثیقه هستند و اجاره‌دهندگان با هزینه‌های نظارتی روبرو هستند. در بخش 4، شرط تعادل را استخراج می کنیم. در بخش 5، ما اندازه گیری های تجربی برای متغیرهای اصلی خود را مورد بحث قرار می دهیم. در بخش 6، ما شواهد تجربی برای سرمایه گذاری ارائه می دهیم.�ارتباط با سرمایه اجاره ای در نمونه های کامل و نمونه های فرعی. برای استحکام، ما بیشتر اثر قوانین جدید حسابداری اجاره را نشان می‌دهیم. بخش 7 این مقاله را به پایان می رساند.