اصلاحات و گشایش در چین از دهه 1980، نشاط اقتصادی آن را آزاد کرده است و این امکان را به آن می دهد تا با سرعت جهانی صنعتی شدن پیش بیاید (لیو و وان، 2023؛ شن و همکاران، 2022؛ وو، 2012). از سال 2016، دولت چین بر استراتژی توسعه ملی مبتنی بر نوآوری برای دستیابی به توسعه هوشمند و هماهنگ با نوآوری منطقه ای تاکید کرده است (چن و همکاران، 2017). استعداد به عنوان حامل دانش و فنون برای ارتقای نوآوری منطقه ای و رشد اقتصادی بسیار مهم است (لوکاس، 1988؛ رومر، 1990). در سال‌های اخیر، چین فعالانه درگیر جنگ استعدادهای جهانی برای جذب استعدادهای تحقیقاتی علمی پیشرفته، کارآفرینان و متخصصان ماهر بوده است، به این امید که روند فرار مغزها را معکوس کند (زوایگ و وانگ، 2013). تمرکز انواع مختلف استعدادها در شرق سواحل چین، مانند شهرهای درجه یک مانند پکن، شانگهای، گوانگژو و شنژن، به رشد اقتصادی محلی دامن زده است اما عدم تعادل نوآوری منطقه ای را تشدید کرده است (Gu et al., 2020, 2022; Lin). و همکاران، 2022). دولت های محلی برای جذب استعدادهای مهاجر و حفظ استعدادهای محلی تلاش کرده اند. آن‌ها از طریق صندوق‌های راه‌اندازی، یارانه‌های تامین‌شده توسط بودجه‌های محلی، و مزایای رفاه اجتماعی مانند آموزش و خدمات پزشکی مرتبط با هوکو محلی، حمایت می‌کنند.¹تحصیل. شهرهای توسعه‌یافته امیدوارند که ظرفیت بیشتری از استعدادها را برای استقرار، انباشت سرمایه انسانی و ارتقای بیشتر نوآوری و توسعه جذب کنند، در حالی که شهرهای کمتر توسعه‌یافته نیز با جذب استعدادهای بازگشتی و یارانه‌ای برای نوآوری و کارآفرینی استعدادها به دنبال فرصت‌های توسعه هستند.

مسکن عامل مهمی است که بر تصمیم گیری استعدادها در مورد اشتغال و انتخاب محل سکونت تأثیر می گذارد (Yang & Pan, 2020). افزایش سریع تقاضا برای خرید خانه، خواه ناشی از نیازهای واقعی باشد یا انگیزه‌های سوداگرانه، منجر به افزایش قیمت مسکن شهری شده و نگرانی‌های اجتماعی را در شهرهای بزرگ در سراسر جهان، مانند بی خانمانی گروه‌های محروم، جرم و جنایت و در نتیجه امکانات رفاهی شهری پایین‌تر ایجاد کرده است. Hsieh & Moretti، 2019؛ Ihlanfeldt & Mayock، 2010. چین از سال 2010 رشد قابل توجهی در قیمت مسکن داشته است، به ویژه در شهرهای سطح اول بسیار توسعه یافته، به دلیل افزایش تقاضا برای خرید مسکن به دلیل مهاجرت گسترده روستا به شهر و کاهش عرضه زمین (Cui & Gu, 2021). . این افزایش قیمت بر الگوهای اسکان استعدادهای مشتاق برای نقل مکان به “شهر رویایی” خود تأثیر گذاشته است، جایی که امکانات رفاهی، فرصت های شغلی و آینده شغلی بهتری در انتظار آنهاست (گو و همکاران، 2021). با این حال، افزایش قیمت مسکن یک عامل بازدارنده برای استعدادها ایجاد می کند که می تواند پیامدهای منفی بلندمدتی برای توسعه شهری داشته باشد (ژو و هوی، 2022). افزایش نسبت درآمد اختصاص یافته به اجاره، ناشی از افزایش نابرابری بین قیمت مسکن شهری و درآمد، محدودیت هایی را بر شرایط زندگی استعدادها تحمیل می کند و بر انتخاب مکان آنها تأثیر می گذارد (یین و سو، 2022). ^این پدیده نگرانی‌های آکادمیک را در مورد اینکه آیا قیمت‌های بالای مسکن مانع نوآوری محلی از طریق فشردگی استعدادها می‌شود، ایجاد کرده است.

اگرچه شواهد تحقیقاتی رابطه نزدیک بین قیمت مسکن یا تمرکز استعداد و نوآوری شهری را نشان می دهد (دیاموند، 2016؛ هلپمن، 1998؛ مک لاکلان و گونگ، 2022؛ موئل باوئر، 2000؛ ژانگ و همکاران، 2017)، مطالعات نسبتا کمی وجود داشته است. که هر سه عنصر را در یک چارچوب تحقیقاتی جامع ادغام می کند. برخلاف تأثیر قابل توجه تجمیع سرمایه انسانی در ایجاد نوآوری منطقه ای، ارتباط بین قیمت مسکن و نوآوری منطقه ای نامشخص باقی مانده است که منجر به بحث طولانی مدت در میان محققان می شود (به عنوان مثال، دافی و همکاران (2005)؛ لی و همکاران. لین و همکاران، 2021؛ یانگ و پان، 2020). دلیل این ابهام ریشه در مکانیزم پیچیده و چندوجهی دارد که از طریق آن قیمت مسکن به نوآوری مرتبط می شود. کلید حل این معما در درک نقشی است که استعداد در این رابطه ایفا می کند. دشوار نیست که بگوییم استعداد ممکن است به عنوان یک میانجی بالقوه در درک مسیرهایی عمل کند که قیمت مسکن از طریق آنها بر نوآوری منطقه ای تأثیر می گذارد. علاوه بر این، این اثر میانجی احتمالاً در شهرها متفاوت خواهد بود و ویژگی‌های متغیر زمان را نشان می‌دهد. متأسفانه نقش استعداد نسبتاً کمی مورد توجه قرار گرفته است که به عنوان نقطه شروع این تحقیق عمل می کند.

این مقاله با پشتیبانی از مجموعه داده‌های پانل در سطح شهر که دوره 2005 تا 2020 را پوشش می‌دهد، بر اساس مطالعات جاری با پیشنهاد یک چارچوب جامع است که قیمت مسکن، تمرکز استعداد و نوآوری را ادغام می‌کند. هدف این است که بفهمیم چگونه انتخاب مکان استعدادها تحت تأثیر قیمت مسکن قرار می گیرد و این به نوبه خود چگونه بر خروجی نوآورانه تأثیر می گذارد. یافته‌های ما نشان می‌دهد که تمرکز استعداد در هدایت نوآوری شهری حیاتی است. با این حال، افزایش قیمت مسکن از سال 2010، به ویژه در کلان شهرها، هزینه بقای استعدادها را افزایش داده است. ما تأثیر واسطه‌ای قیمت مسکن بر نوآوری را از طریق استعداد نشان می‌دهیم، و نشان می‌دهیم که استعدادها ممکن است نتوانند به طور کامل از قابلیت‌های نوآورانه خود استفاده کنند، در نتیجه نقش آنها را در ارتقای نوآوری شهری محدود می‌کنیم. در شهرهایی که تراکم جمعیتی بالایی دارند، قیمت مسکن سود نوآوری استعدادها را مصرف می‌کند. تأثیر مثبت تجمیع استعدادها بر قابلیت‌های نوآوری یک شهر به دلیل افزایش قیمت مسکن، روند کاهشی را نشان می‌دهد. یافته‌های ما از نظر سیاسی برای سیاست‌های زمین و املاک، تخصیص نیروی کار، و استراتژی‌های نوآوری مهم هستند.

ساختار باقی مانده این مقاله به شرح زیر است. ابتدا مروری بر ادبیات مربوطه پیشنهاد می کنیم. دوم، یک چارچوب تحقیق ارائه شده است که متغیرها و داده‌های مورد استفاده در تحقیقات تجربی بعدی را معرفی می‌کند و روش‌های مورد استفاده را تشریح می‌کند. بخش چهارم به ارائه یافته های تجربی می پردازد. در مرحله بعد، بینش های نظری اضافی را مورد بحث قرار می دهیم. بخش پایانی مقاله را به پایان می رساند.