48000408 21 98+
info@toseabnieh.ir
شنبه تا پنجشنبه 8 تا 18
اخراج اجباری منظره ای آشنا در کشورهای در حال توسعه است. وجود فقر گسترده اغلب منجر به فرهنگ غصب غیرقانونی مسکن می شود که به نام چماق نشینی شناخته می شود. در سئول، مانند شهرهای بزرگ در بسیاری از کشورهای در حال توسعه دیگر، اخراج ها از دهه 1950 رایج تر شده است، رشدی که همزمان با تشکیل جوامع و محله های متحصن گسترده مشاهده شده است. در دهه 1980، بخش اعظم قلمرو ساکن در سئول توسعه یافت که باعث درگیری شدید اجتماعی شد. پس از آن دوره، که در اواسط دهه 1990 به پایان رسید، جامعه سکونت نشین عملا ناپدید شد. این مقاله قصد دارد تا تاریخچه سکونت نشینان سئول را که چنین تغییرات شگرفی را تجربه کرده است، سازماندهی و توصیف کند و این تغییرات را تعمیم دهد. برای این کار، نویسنده تغییرات در سیاست اسکان نشینی دولت شهری سئول را در چهار مرحله توصیف می کند و روش های توسعه جدید برای اقامتگاه های فرسوده در دهه گذشته را مستند می کند.
این مقاله توضیح خود را از طریق مفهوم نقش دوگانه دولت – حمایت انباشت و مشروعیت اجتماعی – چارچوب بندی می کند . بر اساس این مفهوم، دولت از سکونت نشینان برای تهیه مسکن ارزان برای نیروی کار شهری کم درآمد استفاده می کند، اما در عین حال از انباشت سرمایه از طریق توسعه اسکوات ها حمایت می کند. با توجه به این دو نقش متضاد، سیاستهای اسکات در اشکال مختلف مانند همدستی، اخراج، جابجایی، بهبود محلی و توسعه تجاری مجدد ظاهر میشوند که سئول قبلاً آن را تجربه کرده است.
با این حال، این مقاله در مورد اینکه آیا تجربه کره از ویژگی های کلی برای اعمال سایر کشورهای در حال توسعه است یا خیر، محفوظ است. لازم است از طریق پژوهش های مختلف مقایسه ای بین کشوری، بحث های پیشرفته تری در مورد شکل گیری و تغییر اسکوتر پیدا شود.
◄ چهار مرحله سیاست اسکوتر در سئول. ◄ همدستی، اخراج و جابجایی، بهبود محلی، و توسعه تجاری. ► دو نقش حالت متضاد پیدا شد. ◄ تامین مسکن ارزان برای نیروی کار شهری کم درآمد. ◄ حمایت از انباشت سرمایه از طریق توسعه اسکات.
اخراج 1 ، که به عنوان حذف غیر ارادی افراد از خانه یا زمین خود تعریف می شود، موضوعی است که تحت تأثیر قرار گرفته است.
واژه «دولت» فراتر از «حکومت» که به اداره اطلاق میشود، معنای نهاد حاکمیتی فراگیر با مسئولیت حفظ و توسعه نظام یک ملت را دارد. نقش دولت بر اساس طیف ایدئولوژیک متفاوت است. در شکلگیری و توسعه دولتهای رفاه غربی، بهویژه، تفاسیر مختلفی مانند تفسیر کارکردگرا یا تفسیر ساختارگرایانه پیشنهاد شده است (Kim and Seong, 1994, Koh, 1990). که در
سئول پایتخت سیاسی، اقتصادی و فرهنگی کره است. برای بیش از 600 سال، این شهر به عنوان پایتخت خدمت کرده است و تمام فراز و نشیب های تاریخ مدرن کره را تحمل کرده است. از دهه 1960، زمانی که کره توسعه سریع اقتصادی خود را آغاز کرد، سئول مرکز رشد بوده است و تغییراتی که سئول تجربه کرده بسیار چشمگیر بوده است. شرایط مسکن نیز به طور چشمگیری تغییر کرد، همانطور که در سه شکل زیر نشان داده شده است که توزیع اسکواتر را نشان می دهد (شکل 1).
نقشه اول نشان می دهد
با تعریف محل سکونت به عنوان اشغال زمین های دولتی بدون مجوز و استفاده غیرقانونی از زمین، ساکنان ساکن در سئول عملاً پس از سال 2000 ناپدید شدند. ممکن است انتظار می رفت که مسائل مربوط به اخراج اجباری نیز ناپدید شود.
با این حال، این مورد نبود. در دهه 2000، پروژه های توسعه مجدد جدیدی انجام شد
از منظر اقتصادی، کره تاریخ عجیبی داشته است، زندگی را به عنوان یک کشور فقیر و بی ثبات آغاز کرده و به سرعت به وضعیت “توسعه یافته” رسیده است. در طول رشد خود، آشفتگی های زیادی را در زمینه مسایل و سیاست های مسکن و توسعه شهری، از اخراج غیرمسئولانه تا جابجایی اجباری، به رسمیت شناختن حق تصدی، بهبود محلی، و انحلال سکونت گاه به بهای تمام شده، پشت سر گذاشته است. تامین مسکن استیجاری عمومی علاوه بر این، یک