بسیاری از ادبیات پیرامون مفاهیم «طبقه خلاق» و «شهر خلاق» هنرمندان را به عنوان یک گروه خلاق اصلی مفهوم‌سازی کرده است (بورن و یانگ، 2013a، فلوریدا، 2002، فلوریدا، 2007، مارکوزن، 2006). به طور مشکل ساز، ادبیات تمایل دارد هنرمندان را در رابطه با «شهر خلاق» و سیاست شهری خلاق در دوگانگی قرار دهد (مارکوسن، 2006). یا به عنوان قهرمانان غیرانتقادی سیاست شهری خلاق تلقی می‌شوند، زیرا این امر باعث تقویت وجهه فرهنگ در شهر و در نتیجه فرصت‌ها، بودجه و بازارهای آنها می‌شود، یا در مخالفت رادیکال با آن قرار می‌گیرند، زیرا به عنوان افراد و گروه‌ها از سیاست حمایت می‌کنند. مقاومت در برابر نحوه تخصیص فرهنگ در نولیبرالیزه کردن سیاست شهری. با این حال، همانطور که مارکوزن (2006: 1936) استدلال می‌کند، «هیچ‌کدام از این پرتره‌های سبک‌شده نقش هنرمندان را در مبارزات بر سر فرم شهری و رفاه اجتماعی بررسی نمی‌کنند. هنرمندان به‌عنوان بازیگران سیاسی بیش از آنچه که هر یک از این دوگانگی‌ها نشان می‌دهند، خودآگاه، منتقد و کنشگر هستند.

به منظور باز کردن این دوگانگی تا نقد دقیق‌تر، این مقاله نگرش نمونه‌ای از هنرمندان را نسبت به سیاست شهر خلاق در استکهلم، سوئد بررسی می‌کند. استکهلم شاهد رشد پذیرش دیدگاه‌های ابزاری از فرهنگ، هنر و خلاقیت به عنوان بخشی از سیاست شهری نولیبرالیزه شده خود بوده است (Loit, 2014, Rutherford, 2008, Stahre, 2004) و هنرمندان قطعاً آگاهی و مخالفت خود را با آن نشان داده‌اند. بهره برداری از فرهنگ در این زمینه (ر.ک. هاروی، 2012، نووی و کلمب، 2013). با این حال، ما پیشنهاد می‌کنیم که بسیاری از تحلیل‌های ارزشمند درباره نحوه سازمان‌دهی تولیدکنندگان فرهنگی در برابر سیاست‌های فرهنگی شهری، خطر کلیشه‌سازی بیشتر طیف واکنش‌های هنرمندان را به‌ویژه در زمینه‌های مختلف به همراه دارد. به عنوان یک تحرک سیاسی پیچیده و جهانی (مک کان و وارد، 2011)، “تز شهر خلاق” در زمینه های برنامه ریزی محلی به روش های متنوعی که هنوز نسبتا ناشناخته هستند (Borén & Young, 2013b) تعبیه می شود و بر نیاز به مطالعاتی تأکید می کند که به صورت محلی بررسی می شود. ماهیت احتمالی پاسخ‌ها و سازماندهی هنرمندان (نووی و کلمب، 2013). به‌ویژه به دنبال تحلیل دقیق‌تر کرچبرگ و کاگان (2012) ما طیفی از نگرش‌ها و پاسخ‌ها را در میان هنرمندان استکهلم به‌عنوان «موارد حیاتی» بررسی می‌کنیم (Eckstein, 1992) که دوگانگی مشتاق/ مخالف را محو می‌کند تا درک پیچیده‌تری از رابطه هنرمندان با شهر خلاق

به‌طور گسترده‌تر، این مقاله به دنبال ارتقای این ایده است که پیامدهای اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی مهمی برای شهرها در شکل‌دهی درک پایه‌ای از اینکه خلاقیت در واقع چیست، از دیدگاه‌های گروه‌های تولیدکننده مختلف و آنچه می‌توان از تولیدکنندگان خلاق انواع مختلف انتظار داشت، وجود دارد. انواع علاوه بر این، به دنبال نقدهای اخیر در ادبیات (Borén and Young, 2013a, Borén and Young, 2013b, Evans, 2009, Peck, 2005, Peck, 2012, Scott, 2014) زمان آن فراتر از نقد شهر خلاق است. پایان نامه، به ویژه راهکارهای سریع سیاست گذاری الهام گرفته شده از فلوریدا که در دهه گذشته یا بیشتر بر شهرهای سراسر جهان تأثیر گذاشته است، و در عوض به شیوه ای پایه ای تر و سازنده تر بحث می کنند که چگونه هنر و فرهنگ ممکن است به بهترین نحو به خوبی کمک کند. بودن از شهرها و ساکنان آنها، بدون اینکه صرفاً در اهداف سیاست شهری الهام گرفته از نئولیبرال قرار گیرد. بنابراین، ما همچنین احتمالات باز بودن و گفت‌وگو را بررسی می‌کنیم که وقتی برنامه‌ریزی و سیاست منطقی و از بالا به پایین پشت سر گذاشته می‌شود و شیوه‌های جدید حکمرانی باز می‌شود، به وجود می‌آیند (لنگ، 2011، متزگر، 2011). به دنبال گیبسون و کلاکر (2005)، چه نوع «فضاهای مفهومی جدید» ممکن است تعامل، به جای مخالفت، تولیدکنندگان خلاق و سیاست گذاران را تسهیل کند؟