فراتر از نمادگرایی نشانه‌های معماری، برای اینکه فعالیت‌های فرهنگی بخش مهمی از اقتصاد نوآورانه و جذابیت شهری باشند، تولیدکنندگان فرهنگی برای ایجاد، بهره‌برداری، دگرگونی و ارائه بسیاری از کالاهای فرهنگی مورد نیاز هستند. انتظار می رود این کالاها یا به مصرف کنندگان فرهنگی عرضه شوند یا بر سایر بخش های اقتصاد تأثیر بگذارند. مجموعه رو به رشدی از ادبیات، که از ایده فلوریدا در مورد “طبقه خلاق” و به ویژه “هسته فوق خلاق” آن (فلوریدا، 2002) سرچشمه می گیرد، بر ظهور احتمالی این دسته بندی های اجتماعی به عنوان بخشی از یک گروه بزرگتر تمرکز می کند و تبدیل به یک گروه بزرگتر می شود. پیشروترین، موفق ترین و در نهایت بازیگران اجتماعی مسلط در شهرها.

بحث در مورد اعیانی‌سازی و اصیل‌سازی‌ها، که پیش از آن درباره «شهرهای خلاق» پیش می‌رود، دیدگاه‌های دوسوگرایانه‌تری را درباره نقش تولیدکنندگان فرهنگی آشکار کرده است. برای برخی، مانند زوکین (1982) یا لی (1996) تولیدکنندگان فرهنگی نه تنها مبتکران شهری هستند که فرآیند اعیانی‌سازی را آغاز می‌کنند، بلکه آنها نیز اجزای ضروری برای بازتعریف نمایه نواحی اصیل‌کننده هستند. آنها برای جذب جمعیت وسیع تری از متخصصان شهری که به تازگی به محله های مرکزی پررونق فرهنگی جذب شده اند، عمل می کنند. برای دیگران، مانند اسمیت (1996)، اگر تولیدکنندگان فرهنگی با جستجوی فضاهای مناسب با قیمت مناسب برای فعالیت‌های خود، فرآیند اصیل‌سازی را آغاز کنند، تا حد زیادی قربانی موفقیت خود می‌شوند. بیشتر آنها متعاقباً به دلیل افزایش سریع قیمت املاک و مستغلات ناشی از تقاضای فزاینده خانوارهای ثروتمندتر که توسط حضور و فعالیت تولیدکنندگان فرهنگی جذب می‌شوند، از این مناطق بیرون رانده می‌شوند.

هدف این مقاله با استفاده از مورد پاریس، وضعیت شهری تولیدکنندگان فرهنگی و تغییرات مؤثر بر آن است. بخش اول مشکلات دسته بندی تجربی تولیدکنندگان فرهنگی به عنوان یک گروه اجتماعی را مورد بحث قرار می دهد. بخش دوم به بررسی درجه مرکزیت شهری تولیدکنندگان فرهنگی در سطح ملی و کلان شهری می پردازد. بخش سوم، رابطه فضایی آنها را با مقوله‌های اجتماعی دیگر و انواع مختلف فضاهایی که در آن حرکت کرده‌اند، تحلیل می‌کند. بخش چهارم پارادوکس یک مقوله اجتماعی حرفه ای را مورد بحث قرار می دهد که هم محوری ترین و در عین حال کم درآمدترین طبقه بندی در بین همه رده های حرفه ای است. در نهایت، بخش پنجم، به عنوان یک نتیجه‌گیری باز، استدلال‌هایی را هم به نفع و هم مخالف این فرضیه بیان می‌کند که وضعیت فعلی تولیدکنندگان فرهنگی نشان‌دهنده مرحله‌ای از مدل اصیل‌سازی جانشینی است، و شکنندگی اقتصادی مداوم تولیدکنندگان فرهنگی را مورد بحث قرار می‌دهد.