در ژاپن، اصطلاح “بی خانمان” فقط به افرادی اطلاق می شود که مجبور هستند در خیابان بخوابند. تلاش‌ها برای رسیدگی به این مشکل عمدتاً در جهت سرکار گذاشتن افراد بی‌خانمان بوده است تا آنها را از خود حمایت کنند. با این حال، در سال‌های اخیر تعداد افرادی که از انواع ناامنی مسکن رنج می‌برند، به شدت افزایش یافته است و نگرانی‌های عمومی افزایش یافته و بررسی مشکلات مسکن متعاقب آن را گسترده‌تر کرده است. این مقاله به بررسی شرایط انواع افراد ناامن مسکن، بر اساس بررسی‌های «خشن‌خواب‌ها» و کسانی که شب را در کافی‌نت‌ها سپری می‌کنند، برخی از مسکن‌های مورد استفاده کارگران در زمینه‌های ناپایدار را تشریح می‌کند، عواملی که تا این زمان اکنون وسعت مشکل بی خانمانی را پنهان کرده است. در ادامه، نویسنده استراتژی جدید کمک به مسکن را که توسط بخش عمومی و سازمان‌های غیرانتفاعی (NPOs) در مواجهه با ماهیت متنوع بی‌خانمان‌ها ترویج می‌شود، معرفی می‌کند. سپس مقاله تلاش می‌کند تا نقشی را که NPOها در فرآیند جدید بازی می‌کنند، روشن کند.
◄ یک بحث جامع در مورد بی خانمانی و پاسخ های سیاستی به آن در سرزمین اصلی چین ، هنگ کنگ SAR، و ژاپن ارائه می کند. ◄ این بحث را در چارچوب وسیع‌تر طرد اجتماعی و ناامنی مسکن قرار می‌دهد. ► ارتباط اتخاذ تعاریف گسترده تر و استراتژی ها و سیاست های پیشگیرانه را برجسته می کند.
مفهوم بی خانمانی در کشورهای مختلف و در زمان های مختلف به طرق مختلف تفسیر شده است. بنابراین کلمه “بی خانمان” ممکن است معانی مختلفی داشته باشد. طبق دایره المعارف بی خانمانی (Levinson ed., 2004) بی خانمان به عنوان یک صفت شامل طیف وسیعی از افراد می شود، از افرادی که فاقد سرپناه (محافظت در برابر باران، گرما، خطر و غیره) هستند تا افرادی که به طور موقت در تسهیلات اقامتی اختصاص داده شده به طور موقت اسکان داده می شوند. به افرادی که در شرایط بسیار نامرغوب قرار دارند
همانطور که در بالا ذکر شد، بی خانمانی همانطور که به طور رسمی در ژاپن تعریف شده است به افرادی اطلاق می شود که می توان آنها را در حال خواب در فضای باز دید که به آنها “خواب خشن” گفته می شود. با این حال، اشکال خواب خشن در یک دسته قرار نمی گیرند. اول از همه، نمی توان به سادگی جمعیت را به کسانی تقسیم کرد که یا دارای مسکن هستند یا ندارند. به عنوان مثال، در یک نظرسنجی در اوزاکا در سال 1996 (انجمن تحقیقات ساختار اجتماعی، 1997)، در میان کارگران روزمزد در کاماگاساکی، منطقه معروف یوسبای اوزاکا (نگاه کنید به
با در نظر گرفتن این موضوع، باید به وجود و ویژگی های کاکورگا توجه کرد . اینها به چند دسته تقسیم می شوند. اولی انواع مختلفی از “مسکن های مرتبط با شغل” را توصیف می کند، از جمله خوابگاه های شرکتی، آپارتمان های اجاره ای، یا موقعیت های کاری زندگی می کنند. دومی “مسکن های ارزان” مانند هتل های کپسولی و خوابگاه های ارزان را توصیف می کند. آخرین مورد “بیمارستان ها یا امکانات رفاهی” را توصیف می کند، از جمله مراکز حمایت از بی خانمان ها، خوابگاه های ویژه فوق الذکر، که
اقدامات رسمی کمک‌رسانی به افراد بی‌خانمان در خیابان، بر ورود به تسهیلاتی به نام «مراکز حمایتی مستقل از بی‌خانمان‌ها» متمرکز است که ورود مجدد به بازار کار را تشویق می‌کند. در شهرهای بزرگ مانند توکیو و اوزاکا، دولت‌های محلی برنامه‌های گام به گامی را طراحی کرده‌اند که مردم را از خیابان‌ها و پناهگاه‌های موقت اضطراری هدایت می‌کند (“مراکز اضطراری” در توکیو، “مراکز ارزیابی” در اوزاکا) در اصل، 1 ماه. مرحله بعدی شامل
موفقیت «برنامه اول مسکن» را که دولت شهری توکیو در سال 2004 معرفی کرد، نمی‌توان جدا از اقدامات NPO که آن را ترویج می‌کرد مشاهده کرد. (تبصره 7: یک NPO و یک بهزیستی در جنبه های حمایتی مسکن این برنامه مشارکت داشتند. چهار انجمن بهزیستی، دو NPO، یک انجمن و یک بنیاد در برنامه های حمایتی معیشتی شرکت کردند. از بین این سازمان ها، دو NPO به عنوان بسیار شناخته شده اند. تاثیرگذار در بی خانمان ها
البته نقش NPO ها به کمک مسکن محدود نمی شود. تصویب قانون بی خانمان ها در سال 2002 خود به دلیل فشار NPO ها در مناطق مختلف بود. خاستگاه NPO های دخیل در موضوع بی خانمان ها متعدد و متنوع است، اما به طور کلی می توان آنها را به دو گروه تقسیم کرد: گروه های شهروندانی که با مشکلات بی خانمان ها سروکار دارند و گروه های تخصصی تخصصی مانند مددکاران رفاه اجتماعی. گروه قبلی را می توان بین آن دسته از گروه هایی که برای الف معامله کرده اند تقسیم کرد
