6 . ترتیبات حکمرانی در شهرهای آلمان I: ذینفعان

طبق قانون اساسی، شهرداری های آلمان مسئول برنامه ریزی کاربری زمین در حوزه قضایی خود هستند. قبل از تصویب طرح ( بخش 1 VII قانون ساختمان فدرال) توسط شورای شهر (که توسط شورای شهر به عنوان پارلمان محلی انتخاب می شود) برنامه های منطقه بندی الزام آور قانونی برای توسعه مناطق سبز باید نسبتاً همه منافع عمومی و خصوصی مربوطه را با یکدیگر و در میان یکدیگر ارزیابی کنند. جمعیت). در نتیجه، تعداد زیادی از سهامداران و عموم مردم باید در آن شرکت کنند و طیف وسیعی از مسائل، از جمله اثرات منفی بالقوه بر محله، مسائل زیست محیطی و منافع شهرداری های مجاور اشمیت (2009) در نظر گرفته شوند . اگرچه تعیین توسعه آتی به عهده خود شهرداری‌ها و تبدیل آن به طرح‌های کاربری اراضی به عهده شورای شهر است، اما هماهنگی پیچیده سیاسی منافع مقدم بر تصویب برنامه‌ها است. هنگامی که به توسعه میدان سبز در حاشیه مربوط می شود، قدرت تصمیم گیری در مورد آن به ترتیبات حاکمیتی پیچیده بستگی دارد که در آن نهادهای برنامه ریزی منطقه ای ، دوستداران محیط زیست و انجمن های محله ممکن است حمایت یا مخالفت را بسیج کنند. بنابراین، تعیین میزان موفقیت شهرها در اجرای توسعه‌های سبز بزرگ، هم به حاکمیت شهری و هم به حاکمیت منطقه‌ای بستگی دارد ( Monstadt & Meilinger, 2020 ).

برخلاف ائتلاف‌های رشد سنتی یا رژیم‌های شهری که در متون علمی مورد بحث قرار می‌گیرند، که اغلب حول پروژه‌های توسعه مجدد درون شهری با هدف ارتقای رشد کسب‌وکار یا بهبود فضای سرمایه‌گذاری یک شهر شکل می‌گیرند، عرصه حکمرانی در شهرهای آلمان و نیاز شدید آن‌ها به حل مشکلات آنها بحران‌های حاد مسکن توسط مجموعه‌ای از نیروهای متناقض ابداع می‌شوند ( برترام و آلتروک، 2021 ؛ مارگ و همکاران، 2013 ؛ vhw، 2018 ). در برخی از مناطق مترو، مقامات منطقه‌ای که توسط شهرداری‌ها تشکیل شده‌اند، به‌شدت بر جایی تأثیر می‌گذارند که توسعه‌هایی با تأثیر قابل‌توجه بر محیط‌زیست و استفاده از زیرساخت‌های پرهزینه ممکن است واقع شوند. اگر شهرداری‌های حومه شهرها بتوانند سایر شهرداری‌ها را متقاعد کنند که این توسعه‌ها فاقد امکان‌سنجی اقتصادی هستند یا از نظر زیست‌محیطی ناپایدار هستند، گاهی اوقات حتی می‌توانند جلوی پیشرفت‌ها را در شهرهای اصلی اطراف بگیرند.

شهرهای اصلی باید راه‌هایی برای برآوردن تقاضای مسکن خود بیابند. آنها همه گزینه ها را برای تولید مسکن جدید با توسعه براون فیلد و پر می کنند. آن‌ها اغلب با مقاومت شدید انجمن‌های محله‌ای یا طرفداران محیط‌زیست مواجه می‌شوند که از کاهش زیست‌پذیری ناشی از تراکم انتقاد می‌کنند. آنها فقط با تردید، مکان‌های سبز منتخب را در استراتژی‌های کلی مسکن تبلیغ می‌کنند. احزاب سیاسی در شورای شهر مجبورند به مسائل مبرم جمعیت محلی بپردازند و از این طریق منافع رشد را با نیاز به اجتناب از افزایش قیمت مسکن، مسائل زیست‌محیطی و سیاست‌های با انگیزه زیست‌محیطی در مواجهه با تغییرات آب و هوایی متعادل کنند.

نخبگان کسب و کار و حتی توسعه دهندگان املاک و مستغلات نقش سیاسی جزئی در ارتقاء توسعه میدان سبز دارند. به‌ویژه شرکت‌های مسکن دولتی و خصوصی خود را به‌عنوان شرکای دولت‌های شهری پیشنهاد می‌کنند، اما دولت‌های دوم باید با دقت از این تصور که به آن‌ها اجازه می‌دهند بدون تولید مسکن مقرون‌به‌صرفه، سودهای بادآورده زیادی کسب کنند، اجتناب کنند. وقتی صحبت از صاحبان زمین می شود، تصویر پیچیده است. برخلاف دوره‌های رشد قبلی، کشاورزان گاهی اوقات در حال تشکیل اتحاد با محیط‌بانان علیه تحولات جدید هستند، زیرا افزایش قیمت زمین‌های کشاورزی بقای کشاورزی را به طور فزاینده‌ای دشوار کرده است. بنابراین، شهرها تمایل دارند توسعه‌های پیرامونی خود را در مناطقی متمرکز کنند که برای دهه‌ها مالکیتشان را در اختیار داشته‌اند، زیرا کنترل زمین‌های خصوصی کافی برای امکان توسعه کارآمد در غیر این صورت، پیچیده است. آنها گاهی زمین خود را به شرکت های مسکن عمومی که به عنوان متولیان آنها در توسعه مسکن ارزان قیمت عمل می کنند، واگذار می کنند.