بسیاری از شهرها و شهرها در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه دارای یک هسته شهری تاریخی هستند که در آن ساختمان ها، الگوهای خیابان ها و ساختارهای اجتماعی تا حد زیادی برای قرن ها بدون تغییر باقی مانده اند (Bandarin & van Oers, 2012; Bigio & Licciardi, 2010؛ Cernea, 2001; Rojas, 1999؛ سراگلدین، 1999). با این حال، چنین مراکز تاریخی اغلب در برابر فشارهای توسعه مجدد آسیب پذیر هستند، به ویژه زمانی که گسترش بیشتر در توسعه تجاری و مسکونی در مناطق بیرونی شهر محدود می شود، یا زمانی که مرکز اصلی از مزایای موقعیتی مانند نزدیکی به بندر یا سایر امکانات برخوردار است. هنگامی که این نوع فشارهای توسعه ایجاد می شود، برنامه ریزان ممکن است تمایل داشته باشند که با کاهش مقررات برای توسعه مجدد هسته تاریخی، تقاضاهای مستمر برای یکپارچگی شهری را برآورده کنند.

در بسیاری از موارد، جایگزینی برای نوسازی شهری، شناخت ارزش ذاتی میراث فرهنگی یک هسته تاریخی، و تدوین یک استراتژی بازآفرینی مبتنی بر میراث شهری است که ممکن است شامل برخی یا همه اجزای زیر باشد: مرمت و در صورت لزوم، استفاده مجدد تطبیقی ​​از بناهای تاریخی؛ حفظ طرح موجود خیابان ها و معابر؛ حمایت از تداوم الگوهای قدیمی استفاده از زمین مسکونی؛ نگهداری صنایع و خدمات فرهنگی سنتی در مقیاس کوچک؛ و تقویت مجدد مشارکت جامعه در اداره شهر (ریپکما، 1999؛ بانک جهانی، 1999؛ تروسبی 2012a، 2016). می توان انتظار داشت که چنین راهبردی طیف وسیعی از منافع را به همراه داشته باشد، که کمترین آنها احتمالاً بهبود انسجام اجتماعی و افزایش احساس هویت فرهنگی جامعه است.

شهر جده در عربستان سعودی نمونه ای از مجموعه های شهری است که در طول تاریخ طولانی خود از توالی توسعه فوق پیروی کرده است. هسته تاریخی شهر تا حد زیادی دست نخورده باقی مانده است در حالی که منطقه تجاری مرکزی و توسعه های مسکونی در جاهای دیگر رشد کرده اند. جده تاریخی، معروف به البلد، دارای مواهب قابل توجهی از سرمایه فرهنگی ملموس و ناملموس است (کمیسیون گردشگری و میراث ملی عربستان، 2017). این بخشی از وقف قابل توجه دارایی های سرمایه فرهنگی است که در سرتاسر پادشاهی عربستان سعودی وجود دارد و بخشی از یک سیاست گسترده برای حفظ و ارتقای آنها را تشکیل می دهد (هریتیج استراتژی های بین المللی، 2018؛ بانک جهانی، 2017). ساختمان‌های داخلی و عمومی جده تاریخی از یک سنت معماری منحصر به فرد سرچشمه می‌گیرند و مهارت‌ها و شیوه‌های فرهنگی آن تا حد زیادی دست نخورده حفظ شده‌اند و هنوز هم امروزه به چشم می‌خورد. به طور خلاصه، این سایت مکانی است که در آن بازسازی میراث و نوسازی زیرساخت می تواند به عنوان یک جایگزین مناسب برای تخریب و توسعه مجدد در برنامه ریزی برای رشد آتی شهر ارائه شود (بادوی و شهاتا، 2018).

در این مقاله ما احتمالات یک استراتژی سرمایه گذاری مبتنی بر میراث را برای بازسازی شهری در شهر قدیمی جده در نظر می گیریم و اثرات بالقوه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی چنین استراتژی را ارزیابی می کنیم. برای اجرای ارزیابی خود، ما از روشی استفاده می کنیم که نویسندگان حاضر برای اندازه گیری این تأثیرات توسعه داده اند (تروسبی، 2012b؛ تروسبی و پتتسکایا، 2014). ساختار مقاله به شرح زیر است. در بخش 2 ویژگی‌های جده تاریخی را بیان می‌کنیم که آن را به یک مکان فرهنگی با اهمیت بین‌المللی تبدیل می‌کند. در بخش 3، ویژگی‌های استراتژی بازسازی مبتنی بر میراث مورد بحث قرار می‌گیرد و در بخش بعدی، مسائل و روش‌های ارزیابی را بررسی می‌کنیم. در بخش 5، ما این روش‌ها را برای ارزیابی اثرات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی چنین استراتژی در جده که توسط نویسندگان حاضر در سال‌های 2016-2018 انجام شد، اعمال می‌کنیم. بخش 6 برخی از نتایج مطالعه را تشریح می کند و مقاله با برخی از مشاهدات استخراج شده از مطالعه در مورد مشکلات و احتمالات برای ترجمه این نوع تحقیقات تجربی به توصیه های خط مشی به پایان می رسد. ¹