پیمان سیاست غذایی شهری میلان (MUFPP) به عنوان یک میراث کلیدی از نمایشگاه جهانی 2015 ظهور کرد: تغذیه سیاره، انرژی برای زندگی. به عنوان تعهدی در راستای هماهنگی سیاست های غذایی بین المللی، MUFPP توسط 133 شهر که بیش از 460 میلیون نفر در سرتاسر جهان را نمایندگی می کنند، امضا شده است (پیمان سیاست غذایی شهری میلان). بر اساس اصول پایداری و عدالت اجتماعی، امضاکنندگان این پیمان به دنبال حل مشترک مسائل جهانی امنیت غذایی و توسعه پایدار از طریق طرح‌های سیستم غذایی خاص منطقه هستند.

به عنوان یکی از امضاکنندگان این پیمان، ونکوور، کانادا نمونه ای از جاه طلبی این اهداف پایداری است. در سال 2009، در آستانه میزبانی بازی های المپیک زمستانی 2010، شهردار گرگور رابرتسون هدف ونکوور را به عنوان سبزترین شهر جهان تا سال 2020 اعلام کرد. بر اساس یک طرح جامع پایداری شهری که شامل اهدافی برای کربن صفر، زباله صفر و اکوسیستم های سالم است. کشاورزی شهری و سیستم‌های غذایی پایدار به‌عنوان پایه‌ای در استراتژی سبزسازی شهر ظاهر شدند. غذای محلی یکی از 10 حوزه اقدام کلیدی است که در برنامه اقدام سبزترین شهر 2020 ونکوور با هدف افزایش دارایی های غذایی محله در سطح شهر به میزان حداقل 50 درصد نسبت به سطوح 2010 شناسایی شده است (شهر ونکوور، 2010).

در استراتژی غذایی ونکوور در سال 2013، شهر ونکوور کشاورزی پیشرفته شهری، از جمله کشاورزی شهری را به عنوان یکی از پنج اقدام اولویت دار خود برای پیشبرد یک سیستم غذایی عادلانه و پایدار در شهر قرار داد (شهر ونکوور، 2013). سیاست شهری، کشاورزی شهری را به‌عنوان رشد غذا در محدوده‌های شهرداری تعریف می‌کند – و شامل باغ‌های محلی، بازارهای کشاورزان، زنبورداری سرگرمی، پرورش جوجه‌های حیاط خلوت، زمین‌های باغ مشترک و محوطه‌سازی خوراکی است (شهر ونکوور، nd[a]). شهر ونکوور کشاورزی شهری را به‌عنوان کشت میوه‌ها و سبزیجات برای فروش، به جای مصرف شخصی یا سرگرمی تعریف می‌کند (City of Vancouver, nd[b]).

تا سال 2014، ونکوور میزبان 4166 قطعه باغ اجتماعی در تقریباً صد سایت، به اضافه 16 مزرعه تجاری شهری و بسیاری از طرح‌های غذایی جامعه و سازمان‌های مربوط به سیستم‌های غذایی و آموزش باغبانی بود (City of Vancouver, nd[a]). از دیدگاه شهرداری، کشاورزی شهری می‌تواند به امنیت غذایی شهر کمک کند و با تشویق بیشتر غذاهای محلی، افزایش تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های پایدار از نظر زیست‌محیطی و اجتماعی، ردپای اکولوژیکی آن را کاهش دهد. علاوه بر این، کشاورزی شهری به عنوان دارای مزایای بالقوه بسیاری از جمله “سبزسازی شهر، بهبود تنوع زیستی، استفاده از فضاهای کم استفاده و تولید مواد غذایی نزدیک به خانه” ترویج می شود. از آنجایی که غذا عمدتاً برای فروش رشد می‌کند، کشاورزی شهری نیز با ایجاد مشاغل سبز (شامل خرده‌فروشی، توزیع و فرآوری مواد غذایی)، ایجاد مهارت‌ها و کوتاه کردن زنجیره‌های تامین غذا، اقتصاد غذایی محلی را تقویت می‌کند.» (City of Vancouver, 2014a).

این مقاله توسعه سیاست شهری و فرآیندهای برنامه ریزی شهری ونکوور را در رابطه با کشاورزی شهری و به طور خاص تر به کشاورزی شهری بررسی می کند. این مقاله با برجسته کردن چالش‌ها و محدودیت‌های سیاست کشاورزی شهری به‌عنوان مکانیزم امنیت غذایی و پایداری مبتنی بر بازار از طریق مقایسه چهار سازمان کشاورزی شهری در ونکوور، میزان همسویی سیاست‌های مرتبط با غذا و پایداری ونکوور را با تعهدات سازمان ارزیابی می‌کند. MUFPP. این مطالعه به توسعه چارچوب‌های ارزشی نوظهور کمک می‌کند که فراتر از مدل‌های جایگزین روستایی مبتنی بر بازار و عرضه‌محور برای کشاورزی شهری حرکت می‌کند تا توجه بیشتری را به موضوعات سواد غذایی، برابری، و گنجاندن در سیاست و برنامه‌ریزی سیستم غذایی شهرداری جلب کند.