فضاهای خلاق را می توان به عنوان پیامدهای قابل مشاهده انتقال چین به سمت اقتصاد مبتنی بر دانش در نظر گرفت. هدف این مقاله تجزیه و تحلیل فرآیند ساخت یک چارچوب برای توسعه فضاهای خلاقانه در مگاشهر جنوبی گوانگژو و ارائه بینش های بیشتر در مورد جنبه های پیچیده ایالت محلی است. برای این منظور، مطالعه عمیقی از کارخانه هنر + طراحی گوانگژو ردتوری ارائه می‌کند. Redtory شاهد یک مسیر توسعه منحصر به فرد بود: در حالی که در ابتدا صرفاً به عنوان یک فضای خلاقانه تحمل می شد، به زودی به یکی از برجسته ترین مناطق خلاق در جنوب چین تبدیل شد. با این حال، در حال حاضر، با تهدید تخریب مواجه است. این تحلیل از مفهوم “دولت کارآفرینی” توسعه یافته توسط جین ژنگ استفاده می کند. نتایج تجزیه و تحلیل نشان می دهد که درجه بالایی از هماهنگی شخصی منابع کلیدی هنوز در سطح محلی حاکم است. با وجود این، علیرغم تکامل تدریجی یک چارچوب نظارتی حاکم بر فضاهای خلاقانه در سطح شهرداری، این اتفاق می افتد. این نشان می دهد که نهادینه شدن فضاهای خلاقانه به هیچ وجه کامل نیست، بلکه پراکنده است. در نهایت، این مطالعه موردی نشان می‌دهد که دولت محلی کارآفرین و سیاست‌گذاری آن به شدت به سطوح بالاتر حزب-دولت وابسته است.
در دهه گذشته، چین تغییر گسترده‌ای را در سیاست اقتصادی خود تجربه کرد و از تمرکز بر نیروی کار و منابع فشرده رشد صادراتی به سمت رویکردهای توسعه جدید که مشخصه اقتصاد مبتنی بر دانش و نوآوری است، حرکت کرد. برنامه‌های پنج‌گانه یازدهم و دوازدهم (2006-2010 و 2011-2015) به ویژه تغییر جهت از “وسواس با بهره‌وری” (Keane, 2007, p. 61) را به سمت توسعه “جدید، نوآورانه” تشویق کرده است. صنایع غیر آلاینده با پتانسیل رشد» (W. Li, 2009, p. 36). در این زمینه، مقامات شهرسازی کلان شهرهای چین به طور فزاینده ای توجه خود را به سمت توسعه فضاهای به اصطلاح خلاق معطوف کرده اند. بسیاری از کارخانه‌های متروکه درون شهر توسعه یافته و دوباره توسعه یافته‌اند، کارگاه‌های هنرمندان، گالری‌ها، و رسانه‌های نوآورانه و شرکت‌های طراحی را در خود جای داده‌اند (Keane, 2011, p. 51 f.; Zheng, 2010, p. 145 ff).
مطالعات اخیر نشان می دهد که توسعه فضاهای خلاق ممکن است سیاست گذاری را تغییر دهد (Keane, 2011, Keane, 2013, Ren, Sun, 2012). یکی از دلایل، نقش های قدرتمند چندگانه ای است که دولت محلی در مورد توسعه فضاهای خلاق بازی می کند (Zielke & Waibel, 2014). به این ترتیب دولت ها به سفته بازی املاک و مستغلات کمک کردند (کین، 2011، ژنگ، 2010). این مقاله بینش های بیشتری را در بحث پیرامون این سوال که فضاهای خلاق چگونه توسعه می یابند، ارائه می دهد. این یک تصویر چند لایه از تحولات در سطح شهرداری و محلی برای درک جنبه های پیچیده تصمیم گیری ارائه می دهد. در این راستا، دو هدف اصلی را دنبال می‌کند: (1) چارچوب‌های سیاسی و حقوقی گوانگژو مورد استفاده در توسعه فضاهای خلاق را تجزیه و تحلیل می‌کند، و (2) تصمیم‌گیری در سطح محلی را با توجه به کارخانه Redtory Art + Design تجزیه و تحلیل می‌کند. پژوهش تجربی بر اساس چارچوب مفهومی ارائه شده توسط ژنگ، 2010، ژنگ، 2011 در گزارش وی از “دولت محلی کارآفرین” هدایت می شود. این چارچوب مفید است زیرا توسعه فضای خلاقانه چین را در زمینه نظری گسترده تر دولت کارآفرین ادغام می کند و از اشتباه در برخورد با دولت به عنوان یک بازیگر واحد جلوگیری می کند.
نتایج ارائه شده بر اساس تجزیه و تحلیل کارخانه Redtory Art + Design در کلان شهر گوانگژو است. در سال 2008، زمانی که هنرمندان به یک کارخانه متروکه متعلق به شرکت دولتی گوانگژو ایگل کوین نقل مکان کردند، Redtory توسعه یافت که قرار بود با بولدوزر تخریب شود. در ابتدا، این هنرمندان صرفاً توسط دولت محلی تحمل می شدند. برای جلوگیری از تخریب برنامه ریزی شده، هنرمندانی که در اطراف طراح شرمن لین سازماندهی می کردند، از ارتباطات درون شخصی خود برای تأثیرگذاری بر سیاست گذاران استفاده کردند. آنها موفق بودند و در سال 2009، Redtory به طور رسمی تا سال 2019 محافظت کرد. تحت حمایت سیاسی شهردار گوانگژو، هنرمندان حتی طرح توسعه Redtory و کارخانه‌های نزدیک به آن را در بزرگترین منطقه خلاقانه چین ترویج کردند. با وجود این، دولت شهر اعلام کرد که Redtory را به نفع ساختن سودآورتر “International Finance City” در سال 2013 تخریب می کند. از اوایل سال 2015، وضعیت توسعه Redtory هنوز در انتظار است. خط سیر توسعه Redtory آن را به یک مورد مناسب برای ارائه شواهد بیشتر در بحث پیرامون این سوال که فضاهای خلاقانه چینی چگونه توسعه می‌یابند، تبدیل می‌کند.
تجزیه و تحلیل جنبه های پیچیده سیاست گذاری محلی چین یک چالش تجربی است. بنابراین تحقیق از روش شناسی دو مرحله ای استفاده می کند. در مرحله اول، روزنامه ها، وبلاگ ها، اسناد سیاسی، قوانین و مقالات علمی چینی به دو زبان انگلیسی و چینی تجزیه و تحلیل می شوند تا درک دقیق تری از توسعه Redtory به دست آید. مرحله دوم تحلیل تجربی به مصاحبه های کیفی نیمه ساختاریافته با کارشناسان، تصمیم گیرندگان کلیدی و ذینفعان می پردازد. این مصاحبه ها طی سه سفر میدانی به گوانگژو در سال های 2012 و 2014 انجام شد که هر کدام چندین هفته به طول انجامید.
این بخش چارچوب دولت کارآفرینی را توضیح می دهد. انتشارات اخیر این واقعیت را برجسته کرده اند که به اصطلاح دولت محلی برجسته ترین نیرو در توسعه فضاهای خلاق در چین است (Keane, 2011, Keane, 2013, Zheng, 2010, Zheng, Chan, 2014, Zielke, Waibel, 2014 ). در این مقاله، دولت محلی به سطوح زیر شهرداری، از جمله دولت منطقه، دفاتر خیابانی، دفاتر مدیریت (دولتی) فضاهای خلاق، زمین اشاره دارد.
این بخش ابتدا فضاهای خلاق را تعریف می کند و مروری کوتاه بر چگونگی ظهور آنها به یک پدیده رایج در چین شهری ارائه می دهد. جای تعجب نیست که مفهوم فضاهای خلاقانه (نه تنها) در چین مبهم است. در ادامه، فضاهای خلاق به سادگی به عنوان محله‌های صنعتی قدیمی یا سایت‌های کارخانه‌ای متروک تعریف می‌شوند که در آن فضایی برای هنرمندان و عوامل فرهنگی برای کار، ملاقات، تبادل نظر و توسعه اشکال خلاقانه جدید فراهم می‌شود (Grandadam، Cohendet و Simon 2013، ص 1704). در
از نظر توسعه فضاهای خلاقانه در چین، گوانگژو مطمئناً دیر وارد شده بود. فقط چند استثنا در این زمینه وجود داشت. در سال 2004، اولین فضای خلاقانه گوانگژو، میدان بین المللی Xinyi، افتتاح شد که عمدتا توسط یک شرکت املاک هدایت می شد (مصاحبه). در آن زمان، شهردار گوانگژو ژانگ گوانگنینگ (در سمت خود از 2003 تا 2010) بود. ژانگ این شهرت را داشت که بیش از حد مایل به راه اندازی مسیرهای جدید و اجرای پروژه های توسعه شهری به شیوه ای مقتدرانه بود.
Redtory در بخشی از منطقه Tianhe که به لحاظ فضایی تکه تکه شده است، نزدیک به رودخانه مروارید واقع شده است. اطراف آن را روستاهای شهری، مجتمع های آپارتمانی جدید و مکان های صنعتی قدیمی در مقیاس بزرگ احاطه کرده است. این مجتمع 160000 متر مربع با ساختمان‌های سبک شوروی متعلق به دهه 1950 را اشغال می‌کند که ردتوری را به بزرگترین منطقه خلاق در گوانگژو تبدیل می‌کند. توسعه Redtory را می توان به سه مرحله تقسیم کرد: توسعه از پایین به بالا (2008 تا 2009)، ادغام (2009 تا 2013) و از سال 2013 در حال انتظار
این مقاله به بحث در مورد فضاهای خلاق در چین کمک می کند و پیچیدگی های تصمیم گیری جمعی در سطح محلی را روشن می کند. تاریخچه ردتوری تعامل پیچیده بین سطوح مختلف اداری را نشان می دهد و اهمیت حمایت شخصی را در آن زمینه برجسته می کند.
به طور کلی، تغییر به سمت صنایع خلاق را می توان به سال 2003، سالی که سیاست چشم انداز علمی وضع شد، زمانی که دولت ملی شروع به سرعت بخشیدن به خود کرد، ردیابی کرد.
