برنامه ریزی کاربری زمین بخشی جدایی ناپذیر از زیست پذیری و زیست پذیری یک منطقه شهری است زیرا بر تصمیم گیری در مورد مکان و نحوه زندگی ما تأثیر می گذارد. در طول چند دهه گذشته، سازمان‌های دولتی و شوراهای محلی در استرالیا به طور مستمر در حال توسعه و اتخاذ استراتژی‌های برنامه‌ریزی کاربری زمین برای مهار و مدیریت رشد شهری بوده‌اند. رویکردهای مشابهی مانند “رشد هوشمند” در ایالات متحده، و “شهر فشرده” و “تشدید” در اروپا، برای تنظیم و مهار گسترش شهری ابداع و اتخاذ شد. تغییر پارادایم در توسعه سیاست شهری را می توان با تغییرات شدید در سیاست نشان داد که ضد شهرنشینی را بر حومه نشینی در استرالیا ترجیح داده است. هدف کلی این تغییر، کاهش پراکندگی شهری و حمایت از استفاده بیشتر از زیرساخت‌ها و خدمات موجود در مناطق مستقرتر، به‌ویژه در حومه‌های داخلی و میانی است. قبل از این تغییر، حومه نشینی برای تحریک رشد اقتصادی، برای ایجاد اشتغال با اثرات چند برابری قوی و برای توسعه زیرساخت ها در حاشیه شهرها اعلام شده بود. چنین سیاست های مرتبط با این تغییر برای تغییر شهرهای استرالیا به گونه ای طراحی شده اند که فشرده تر و متصل به مراکز اشتغال و گره های فعالیت های اجتماعی و فرهنگی باشند. برتون (2000) استدلال می کند که “شهر فشرده” ممکن است استفاده از حمل و نقل عمومی را افزایش دهد و همچنین استفاده از پیاده روی و دوچرخه سواری را برای حمل و نقل تشویق کند. این به نوبه خود برای کاهش وابستگی به خودرو و ارتقای پایداری پیشنهاد شده است.

در چند دهه گذشته، مفهوم شهر فشرده به کلیشه ای در بحث سیاست شهری در سراسر جهان تبدیل شده است. بدون شک مزایای زیادی در رابطه با مدل شهری جمع و جور وجود دارد. مهار گسترش شهری، دسترسی بهتر به خدمات و امکانات رفاهی، کاهش وابستگی به خودرو و استفاده مکرر از حمل و نقل عمومی چند نمونه هستند (برتون، 2000، دیلمان و همکاران، 1999). با این حال، تراکم بالاتر به طور خودکار این مزایا را تضمین نمی کند، بلکه مشروط به ارائه همزمان زیرساخت ها، اشتغال، خدمات و امکانات است. در مقابل، استدلال‌های متقابل علیه مفهوم شهر فشرده (همانطور که توسط برتون، 2000 اشاره شد) مانند تخلیه فضاهای باز، ازدحام بیش از حد و بازار مسکن متورم (به ویژه در اطراف گره‌های دسترسی بالا)، از پذیرش آن به عنوان یک گزینه سیاست شهری پایدار جلوگیری می‌کند. . این اثرات همچنین تحت تأثیر عوامل دیگر مانند تصدی مسکن، نوع مسکن، الگوی کاربری زمین، هزینه مسکن و دسترسی به منابع مالی قرار دارند (راندولف، 2006). سرمایه‌گذاری هنگفتی از بودجه عمومی در پروژه‌های تجمیع شهری مانند نوسازی حومه داخلی یا جوان‌سازی شهری انجام شده است، همانطور که در توسعه‌های مختلف اسکله در ملبورن، توسعه میدان سبز در سیدنی و پروژه‌های نوسازی درون شهری در بریزبن برای جذب مردم برای زندگی در مناطق داخلی شهر مشهود است. .

علی‌رغم تلاش‌ها برای تبدیل لفاظی مدل شهر فشرده به واقعیت، پیامدهای تغییر سیاست شهری اخیر که از طریق برنامه‌های توسعه شهری مانند «ملبورن 2030»، «ملبورن@5 میلیون» (DPCD، 2008a، DPCD، 2008b)، «پایدار» اجرا شده است. سیدنی 2030 و طرح منطقه ای کوئینزلند جنوب شرقی (SEQ) در شکل شهری هنوز به طور کامل مورد بررسی قرار نگرفته اند. علاوه بر این، برخی از ساختارهای برنامه‌ریزی که سیاست پیشنهادی بر اساس آن‌ها به زندگی با تراکم بالاتر تغییر می‌کند (مانند شهرهای فشرده)، نه به اندازه کافی درک شده‌اند و نه از نظر آماری آزمایش شده‌اند. نظر فورستر (2006، ص 180) در مورد استراتژی‌های برنامه‌ریزی شهری در استرالیا همچنین نشان می‌دهد که چشم‌انداز بسیار دقیقی برای آینده شهرهای استرالیا وجود دارد که به طور خطرناکی با تصویر افزایش پیچیدگی جغرافیایی از اوایل دهه 1990 در تضاد است. این علیرغم استفاده گسترده تر از این سازه ها در پیگیری رشد شهری پایدار است. اغلب، این سازه ها به طور کلی برای هدف برنامه ریزی استراتژیک تعریف می شوند. ما استدلال می کنیم که سیاست شهری فشرده باید به طور تجربی در یک سطح خرد جغرافیایی (یعنی قطعه زمین / بلوک) مورد بررسی قرار گیرد تا بتوان اثرات محلی تغییر سیاست شهری بر تراکم مسکونی مسکونی را بهتر درک کرد. پیامدهای بالقوه پیگیری شکل شهری پایدار در سال‌های اخیر از جمله استفاده از زمین مخلوط، تراکم جمعیت و مسکن بالاتر حومه‌های داخلی، عرضه متنوع‌تر مسکن در بازار مسکن محلی و ایجاد اکولوژی‌های اجتماعی را می‌توان ارزیابی کرد. تصمیمات آینده را اطلاع دهید تحقیقات هدفمند در مورد این موضوع به سختی آغاز شده است و این کسری انگیزه این مقاله را تقویت می کند.

به منظور بررسی ویژگی‌های فضایی شکل و رشد شهری، این مقاله تلاش می‌کند تا تغییر در تراکم‌های مسکونی را قبل و بعد از اجرای برنامه «ملبورن 2030» – یک چارچوب برنامه‌ریزی دولتی که برای پایتخت کلان‌شهر در ایالت دنبال می‌شود، ارزیابی کند. ویکتوریا، استرالیا با این حال، سایر بازتاب‌های فشردگی، مانند تراکم اشتغال یا ترکیب کاربری زمین، در نظر گرفته نمی‌شوند، به این معنی که استفاده از آن به جنبه مسکونی مفهوم شهر فشرده محدود می‌شود. در این مطالعه ما این فرضیه تحقیق را بررسی خواهیم کرد که مدل شهر فشرده فعلی احتمالاً تراکم مسکونی مسکونی را در حومه‌های داخلی و اطراف مراکز عمده فعالیت افزایش می‌دهد، زیرا سیاست شهری فشرده توسعه ساخت‌وسازهای چندسطحی/واحد را در این مناطق تشویق می‌کند. .

برای به تصویر کشیدن تغییر در تراکم شهری، دو مجموعه اصلی از تکنیک ها استفاده می شود. ابتدا، یک تحلیل بافر برای محاسبه آمار منطقه‌ای و آزمایش تفاوت در تراکم مسکونی در اطراف منطقه تجاری مرکزی ملبورن (CBD) و مراکز فعالیت تعیین‌شده در طرح اعمال می‌شود. دوم، در مقیاس کلان شهری، یک معیار «خودهمبستگی فضایی» (یعنی موران I) برای محاسبه درجه خوشه‌بندی فضایی خانه‌ها استفاده می‌شود. برای جلوگیری از سوگیری جغرافیایی مانند تنوع در اندازه و اشکال نامنظم حومه شهرها یا کد پستی، تجزیه و تحلیل فضایی اعمال شده در این مطالعه از یک شبکه 1 کیلومتر در 1 کیلومتر برای کشف تغییرات در الگوهای تراکم مسکونی شهری در ملبورن استفاده می کند. این نشان دهنده تنوع فضایی و درجه تراکم در مرز رشد شهری (UGB) است.