جهان در حال تجربه یک رونق شهر هوشمند است. فن‌آوری‌های رادیکال جدید در شهرهای هوشمند ادغام شده‌اند تا انفجاری از جریان‌های داده را ایجاد کنند که در اصطلاح فنی امروزی به عنوان داده‌های بزرگ توصیف می‌شوند. از برخی جهات، این اصطلاح غیرصادقانه است، زیرا این جریان های داده آنقدر عظیم هستند که چهره اقتصاد جهانی را تغییر می دهند (Kenney & Zysman, 2016). با ارزش ترین منبع در جهان دیگر نفت نیست، بلکه داده است (اکونومیست، 2017). اقتصاد جدید و مدل کسب‌وکار شبکه‌ای برای بهره‌برداری از ارزش این دارایی رو به رشد پدید آمده است. شهرها در حال بازی کردن هستند و یاد می‌گیرند که چگونه با داده‌های بزرگ و مدل‌های تجاری مخرب یا سرمایه‌داری پلتفرم توسط شرکت‌هایی مانند آلفابت (شرکت مادر گوگل)، اپل، آمازون، اوبر، Airbnb و مایکروسافت مذاکره کنند. اقتصاد داده محرک اصلی تغییرات شهری است. شهرهای هوشمند به دنبال پردازش و مدیریت داده های بلادرنگی هستند که از زیرساخت ها و خدمات دیجیتال جدید سرازیر می شوند. شهروندان امروزی بسته پیچیده ای از حسگرها و دستگاه ها را در جیب خود حمل می کنند. این فناوری در داخل شهر هوشمند شبکه شده است تا ردپایی اطلاعاتی از پیچیدگی شگفت انگیز را شکل دهد. شهرهای هوشمند، طبق تعریف، به اقتصاد داده، تحریک از فناوری اطلاعات و ارتباطات و مدیریت شهری بهبود یافته از الگوریتم های نرم افزاری ادغام شده در بافت شهری اشاره دارد (Kitchin, 2014). همانطور که توسط کیچین (2014) اشاره شد، شهرهای هوشمند به طور فزاینده ای توسط نوآوری، خلاقیت و کارآفرینی الهام گرفته از فنی هدایت می شوند (ص. 131). با این حال، تمرکز تکنوکراتیک نتایجی را که برای ایجاد شهرهای زیست پذیرتر که در همه حوزه های جامعه، از محیط زیست گرفته تا حوزه های اجتماعی و اقتصادی، نوآوری دارند، به دست نمی آورد.

شهرهای هوشمند نسل اول الهام‌بخش تحقیقات در زمینه فناوری‌های دیجیتال و پتانسیل تجاری آن‌ها هستند. با این حال، آیا این تمرکز مبتنی بر فناوری و کسب و کار کافی است؟ وانلو (2016) استدلال می‌کند که نوآوری شهری نیز در زیرساخت‌های اجتماعی شهر استوار است و رویکردهای فعلی شهر هوشمند، شهروند را به عنوان یک فرد فرعی قرار می‌دهند. شبکه‌های اجتماعی و حاکمیتی به شهرها کمک می‌کنند تا ریسک‌های مرتبط با نوآوری، رویدادهای غیرمنتظره و عوامل زمینه‌ای را مدیریت کنند. استفاده متعادل تر از فناوری به شهرهای هوشمند کمک می کند تا در مورد این آینده نامشخص مذاکره کنند. بنابراین، شهرهای هوشمند را باید از نظر نوآوری‌های فرهنگی و اجتماعی به همان اندازه که توانایی فنی و اقتصادی آن‌ها دارند، تصور کرد.

تجربه انسانی در شهرهای هوشمند اساساً تغییر کرده است. همانطور که ماشین و قطار چشم انداز و ساختار جهان وطنی شهرها را در قرن نوزدهم و بیستم تغییر دادند، چشم انداز دیجیتال امروزی نیز حس فضا و روابط انسانی ما را از طریق رسانه های اجتماعی، واقعیت افزوده GPS و شهرسازی پلت فرم تغییر داده است. این واقعیت جدید به همان اندازه که قدرت‌بخش است چالش‌برانگیز و سرگردان است. این شماره ویژه رویکردهای متفاوتی را برای نوآوری در شهرهای هوشمند در نظر می گیرد. تفاوت‌های فرهنگی، رفتارهای انسانی و تمایزات در پدیده شهر هوشمند در حال ظهور بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد و به طور انتقادی به عنوان محور چالش شهر هوشمند در نظر گرفته می‌شود. گفتمان فعلی در مورد شهرهای هوشمند با رتبه‌بندی قابلیت‌های تکنولوژیکی وسواس دارد. این رتبه‌بندی‌های جهانی شهرها را به یک مدل کسب‌وکار تک بعدی تقلیل می‌دهد – گویی می‌توان آن‌ها را به همان روشی که سرمایه‌داران پلتفرم آمازون یا گوگل مدیریت می‌کنند، مدیریت کرد. اگر قرار است اصطلاح «شهر هوشمند» ارزش ماندگاری داشته باشد، باید از فناوری برای توسعه هویت فرهنگی منحصر به فرد شهر استفاده کرد. مقالات ارائه شده در این شماره با توسعه پیشرفت‌های نظری و عملی در مورد طراحی، مدیریت و برنامه‌ریزی شهرها و فرهنگ شهری آن‌ها کمکی اساسی به دانش موجود می‌کند. این یک گفتگوی خلاقانه در مورد مسائل را آغاز می کند و یک تفسیر بین رشته ای در مورد پیوند بین شهرهای هوشمند و نوآوری شهری گردآوری می کند.

شش مقاله در این شماره ویژه به حوزه های زیر می پردازد:

• •

  حاکمیت، پلت فرم های داده شهری و داشبورد در شهرهای هوشمند متنوع (بارنز، 2017)

• •

  شهرهای هوشمند، محیط کار دیجیتال و آینده کار در ارتباط با شکل شهری موجود شهر (والیچلی، 2017)

• •

  سیاست شهر هوشمند و حکمرانی در اقتصادهای نوظهور، با تمرکز بر هند (پراهارج، هان، و هاوکن، 2017)

• •

  شهرهای هوشمند، به ویژه هویت داده ها و اکوسیستم اطلاعاتی آنها (یعنی سیستم یکپارچه و شبکه دیجیتال)

• •

  ابزارها و سیستم های دیجیتال برای برنامه ریزی و مدیریت شهرهای هوشمند (Pettit et al., 2017)

• •

  رویکردهای خلاقانه و انسان محور به شهرهای هوشمند و محیط آنها (گاردنر و هسپانهول، 2017)

• •

  شهرسازی مشارکتی و شهرهای هوشمند (فردریکس، هسپنهول، پارکر، ژو، و تومیتچ، 2017).

این طیف گسترده ای از موضوعات، یک نمای کلی قانع کننده از تحقیقات در حال ظهور در مورد ابعاد فرهنگی نوآوری شهری و شهرهای هوشمند ارائه می دهد. هر مقاله نظریه‌های شهر هوشمند را در رابطه با چالش عملی افزایش هویت، کیفیت و ارزش شهری در طیف وسیعی از مقیاس‌ها و زمینه‌های جغرافیایی نقد می‌کند. بخش‌های بعدی موضوعات را در سه موضوع اصلی مورد بحث قرار می‌دهند. هر موضوع فضایی است و بحث شهرهای هوشمند و نوآوری شهری را در قالب سه عامل کلیدی: 1) تاریخچه توسعه محلی، 2) روابط چهره به چهره و 3) مقیاس های جامعه محلی چارچوب بندی می کند. هر یک از این مضامین در رویکردهای فعلی شهر هوشمند وجود ندارد و نیازمند رویکردهای نوآورانه برای ادغام در شهر هوشمند فردا است.