موضوع اول: مراکز خرید و خصوصی سازی فضای عمومی

به گفته بسیاری از ناظران، خصوصی سازی فضای عمومی در حال حاضر در حال انجام است و به طور فزاینده ای گسترش یافته است. همانطور که کوهن (2004، ص 4) می نویسد، «این که گفته شود ناپدید شدن فضای عمومی ناشی از خصوصی سازی است، عملاً یک حقیقت است». برخی از تحلیلگران حتی در مورد “پایان فضای عمومی” در حال ظهور صحبت می کنند (Low, 2006, Mitchell, 1995, Sorkin, 1992). در رأس فهرست علل، مراکز خرید قرار دارند که به طور گسترده به عنوان یکی از موتورهای اصلی این فرآیند خصوصی سازی در نظر گرفته می شوند (وویس، 2006).

به ما،

مراکز خرید و فعالیت های سیاسی

بسیاری از بحث های هنجاری در مورد مراکز خرید بر تلاش آنها برای شرطی کردن فعالیت های خاص، یعنی فعالیت های سیاسی متمرکز است. موضوع این است که آیا این قابل قبول است که یک مرکز خرید اجازه فعالیت های سیاسی خاصی را در فضاهای خود ندهد؟ (واینبرگ، 2009). پیگیری هایی مانند تشکیل یک مجمع، توزیع اعلامیه های سیاسی، درخواست امضا برای یک طومار، معمولاً در مراکز خرید مجاز نیستند. مراکز خرید معمولاً حالت ها و زمان فعالیت های a را تنظیم می کنند

وضعیت غیر ایستا و نقش رقابت

به طور خلاصه، به نظر می رسد که برخی از انتقادات سنتی در مورد مراکز خرید کاملاً قانع کننده نیستند: مراکز خرید لزوماً هیچ فضای عمومی را خصوصی نمی کنند (برعکس، آنها فضاهای جمعی جدیدی را به جامعه ارائه می دهند) و نه لزوماً یا فی نفسه “فرسایش” می کنند . حوزه عمومی به نظر می رسد احتیاط نسبت به مراکز خرید از دو پیش فرض اساسی ناشی می شود: یک ایده رمانتیک از فضاهای عمومی به عنوان مکان هایی برای رایگان، بحث های خودجوش و بدون برنامه، تعامل و