«موضوعات فرهنگی بخش جدایی ناپذیر زندگی ما هستند. اگر بتوان توسعه را به عنوان ارتقای استانداردهای زندگی تلقی کرد، آنگاه تلاش هایی که برای توسعه انجام می شود به سختی می تواند جهان فرهنگ را نادیده بگیرد. AMARTYA SEN (2001، p.1)

جوامع بشری شکل، هدف و معنای متمایزی دارند که از طریق نهادها، هنرها و یادگیری، همه بر اساس ارزش‌های فرهنگی مردم بیان می‌شوند. تحقیقات قبلی (Asibey et al., 2017, Schwartz, 2006) بر محوریت فرهنگ برای بقای جوامع شهری تاکید کرده است که نشان می‌دهد عملکرد، اهداف و شیوه‌های عملکرد مناطق شهری بیانگر اولویت‌های ارزشی فرهنگی است. اصطلاح «فرهنگ» هنجارها، ارزش‌ها، تفاسیر و شیوه‌های رفتاری را در بر می‌گیرد که جوامع و سایر موجودات اجتماعی را تعریف می‌کند (فوکویاما، 2001، ص 31) و می‌تواند رسمی (تنظیم‌شده و منظم) یا غیررسمی (غیرقانونی و غیررسمی) باشد. در این زمینه، منطقی است که استدلال کنیم که تفاوت بین جوامع به معنای تفاوت در فرهنگ ها از نظر رسمی و غیر رسمی و در نتیجه، نگرش های متفاوت نسبت به شکل و رشد چنین جوامعی است (نگاه کنید به AlMatawah & Jadaan، 2013). در واقع، بسیاری (به عنوان مثال، گاتان و زاهیر، 2017؛ شوارتز، 2006؛ صندوق جمعیت سازمان ملل متحد (UNFPA)، 2008) فرهنگ را به عنوان یک بعد اساسی توسعه شهری، و در نتیجه موفقیت برنامه ریزی شهری، تا حد زیادی توصیف کرده اند. ، هم متاثر از ارزش های فرهنگی رسمی و هم غیررسمی جامعه است. در سراسر شهرهای آفریقایی، غیررسمی بودن فرهنگ شهری است، زیرا شیوه زندگی است (السیاد، 2004، برچ، 2017). بقای آفریقای شهری عمدتاً به فرهنگ غیر رسمی وابسته است و بیش از 80 درصد از مالکیت زمین به عنوان غیررسمی (قبیله ای/عرفی) طبقه بندی شده است. بیش از 80 درصد از ساکنان شهری درگیر فعالیت های غیررسمی معیشتی هستند (Osei-Boateng & Ampratwum, 2011). و تولید گسترده مسکن و سکونتگاه های غیررسمی (Amoako & Boamah, 2017). بنابراین، فرهنگ غیر رسمی در این مقاله به طور مترادف برای اشاره به فرهنگ (شیوه زندگی) آفریقای شهری استفاده شده است.

نظر محققان (نگاه کنید به Bassey & Aber, 2017; Gaetan & Zaheer, 2017; Wirth, 1938) نشان می دهد که چندین داستان موفقیت آمیز شهرها در جهان توسعه یافته مبتنی بر ادغام موفقیت آمیز و برنامه ریزی برای فرهنگ “رسمی” استفاده از زمین است. ، گزینه های معیشتی، روابط خانوادگی و توسعه مسکن، از جمله میلان (ایتالیا) و کلونا (کانادا). حتی در برخی از کشورهای در حال توسعه، شواهدی از شهرهای موفقی وجود دارد که بر اساس ادغام فرهنگ غیر رسمی در برنامه ریزی شهری ساخته شده اند، مانند تاماولیپاس (مکزیک) و پورت لوئیس (موریس). فرهنگ شهرها – چه بر اساس رسمی یا غیررسمی باشد – با جهانی شدن و شهرنشینی بیشتر غنی می شود که در صورت مهار مناسب می تواند احیای شهرها را فعال کند (Gaetan & Zaheer, 2017). از سوی دیگر، شواهدی از شهرهای جهان در حال توسعه وجود دارد که عمدتاً به دلیل عدم توجه به فرهنگ غیر رسمی در رژیم برنامه‌ریزی، از جمله بنگلور در هند، با چالش‌های برنامه‌ریزی و مدیریت فزاینده‌ای مواجه هستند (Enqvist et al., 2014). و پورت هارکورت در نیجریه (Ayotamuno & Gobo, 2004). البته این به معنای این نیست که ادغام فرهنگ غیر رسمی در برنامه ریزی شهری منجر به حذف همه اشکال برنامه ریزی و چالش های مدیریت شهری می شود. در عوض، استدلال می‌کند که شاید زمانی که برنامه‌ریزان شهری غیررسمی بودن را یک موضوع فرهنگی به جای یک مشکل در نظر می‌گیرند و ساکنان شهری با یک رژیم برنامه‌ریزی شهری که منعکس‌کننده این موضوع فرهنگی است شناسایی می‌کنند، ممکن است به جای بی‌توجهی از آن برای موفقیت حمایت کنند (Simone & Pieterse ، 2018؛ پیترز و سیمون، 2013).

در آفریقا، فرهنگ شهری کاملاً متمایز است – عمدتاً بر اساس غیر رسمی – از سایر مناطق جهان (Turok, 2017) حتی طراحی منظر (Cobbinah et al., 2016). در زمینه برنامه ریزی شهری، فرهنگ آفریقایی غیررسمی بر نحوه تعامل افراد با یکدیگر، محیط و سایر جنبه های وجودی آنها تأثیر می گذارد (گراناتو و اینگلهارت، 2013؛ آیدانگ، 2015؛ ژان پیر، 2013؛ پرشیس، 2010). ). به طور مشابه، فرهنگ آفریقایی غیر رسمی بر نحوه ساخت خانه‌ها/ساختارهای مردم، مصالح مورد استفاده در ساختمان و حتی آرایش فضایی ساختمان‌ها تأثیر می‌گذارد (Gaetan & Zaheer, 2017؛ Hancock, 1923). متأسفانه در آفریقا، شهرها با الگوی «عمده‌فروشی و پذیرش» مدل‌های برنامه‌ریزی و توسعه شهری از کشورهای توسعه‌یافته مشخص می‌شوند که در بیشتر موارد ناکارآمدی آنها ثابت شده است (نگاه کنید به Ayotamuno & Gobo, 2004؛ Cobbinah et al., 2016؛ Watson. ، 2009). در حال حاضر، موارد متعددی از برنامه‌ریزی ضعیف شهری در سراسر شهرهای آفریقایی وجود دارد، زیرا برنامه‌ریزی تا حد زیادی خارجی تلقی می‌شود، با شناخت محدودی از فرهنگ غیر رسمی (نگاه کنید به Cobbinah, 2017؛ Fuseini & Kemp, 2015؛ Njoh, 2017؛ Simone & پیترز، 2018؛ واتسون، 2009). درست است که مشکلات برنامه ریزی شهری در شهرهای آفریقایی نمی تواند به طور کامل به فقدان فرهنگ غیر رسمی مرتبط باشد. اما با توجه محدود به غیر رسمی در برنامه‌ریزی شهری، قابل درک است که رشد شهری یا شهرنشینی آفریقا به‌طور متفاوتی به‌عنوان فقر محور، زودرس و برنامه‌ریزی نشده توصیف می‌شود، از جمله، ناکارآمدی مداخلات وارداتی (Obeng-Odoom، 2010). در واقع، فرهنگ آفریقایی غیر رسمی اغلب یا نادیده گرفته می شود یا به عنوان یک مزاحم توسط هنگ های برنامه ریزی در نظر گرفته می شود (Cobbinah & Darkwah, 2017) به جای اینکه آن را به عنوان لنزی برای برنامه ریزی در نظر بگیرند. این وضعیت در زمانی نگران‌کننده است که تخمین زده می‌شود بیشتر قسمت‌های آفریقا تا سال 2050 شهری باشد، فقر شهری فراگیر باشد، تکثیر زاغه‌ها گسترده است، تغییرات آب و هوایی در حال رخ دادن است، و گسترش شهرها فراگیر شده است (Cobbinah et al., 2015).

با توجه به اینکه شیوه زندگی مردم در حال و آینده بر نحوه زندگی و تعامل آنها در شهرها تأثیر می گذارد (Bassey & Aber, 2017)، خواستار شناخت و ادغام فرهنگ غیر رسمی در شکل دادن به عملکرد برنامه ریزی شهری و همچنین درک است. شهرسازی از دیدگاه آفریقایی، اما لزوماً به دنبال توسعه مناطق شهری برای مطابقت با استانداردهای یک “شهر رسمی” نیست (Dovey & Raharjo, 2010, Wirth, 1938؛ Watson, 2009). این درخواست ها در میان محققان طنین انداز شده است زیرا مداخلات برای برنامه ریزی منظر شهری در آفریقا تا حد زیادی غیر رسمی و تأثیر آن بر شکل شهری را حذف کرده است (نجو، 2017 را ببینید). با این حال، از نظر تحقیقات، در مورد روش هایی که فرهنگ غیر رسمی را می توان به عنوان یک ابزار برنامه ریزی شهری و توسعه در شهرهای آفریقایی به کار گرفت، اطلاعات کمی وجود دارد.

در چارچوب پیش گفته است که این مقاله به این پرسش می پردازد: از چه راه هایی می توان فرهنگ غیر رسمی را به عنوان یک ابزار برنامه ریزی شهری برای مدیریت چالش های توسعه شهری در شهرهای آفریقایی مهار کرد؟ این مقاله با استفاده از دو جامعه غیررسمی متمایز فرهنگی در کوماسی – دومین شهر بزرگ و متنوع غنا – به عنوان مطالعات موردی، پاسخ این سوال را به شرح زیر ارائه می‌کند:

• من.

  تحلیل تأثیر فرهنگ غیر رسمی بر برنامه ریزی و توسعه شهری در کوماسی1 و

• ii

  بررسی چگونگی درک و درک مردم محلی از فرهنگ غیر رسمی خود در زمینه برنامه ریزی شهری به عنوان ابزاری برای توسعه

این مطالعه فرض می کند که با توجه به غفلت از فرهنگ غیر رسمی در برنامه ریزی شهری در اکثر مناطق آفریقا، درک و ادغام غیر رسمی در برنامه ریزی شهری می تواند نتایج برنامه ریزی شهری موثری را ارائه دهد. این همچنین با تعهد جهانی بیان شده در اهداف توسعه پایدار سازمان ملل متحد، به ویژه هدف 11 که بر راه های تضمین برنامه ریزی مؤثر برای جوامع پایدار و تاب آور تأکید دارد، مطابقت دارد (سازمان ملل متحد، 2016). این تحلیل در پنج بخش تنظیم شده است. بخش 2 چارچوب نظری مطالعه را ارائه می دهد. بخش 3 محیط مطالعه موردی را تشریح می کند و روش های تحقیق مورد استفاده را ارائه می دهد. بخش 4 نتایج و بحث از مطالعه را ارائه می دهد. بخش 5 نتیجه گیری مطالعه را ارائه می دهد.