تفسیر شهرهای هوشمند اغلب جنبه های تکنولوژیکی و کارآفرینی شهر را برجسته می کند. اما، ابعاد سیاست و سیاست محلی به طور شگفت انگیزی مورد بحث کمی است. شهرهای بزرگ در اقتصادهایی که به سرعت در حال شهرنشینی هستند، مجموعه ای از سیاست ها و برنامه های شهری را توسعه می دهند که توسط سازمان های دولتی و محلی مختلف پرورش می یابند. اینها اغلب با هم تداخل دارند یا متضاد هستند و در نتیجه نتایج دلخواه را به بار نمی آورند. شهرهای هوشمند آینده تمایل دارند لایه جدیدی از برنامه را اضافه کنند و ابزار سازمانی بیشتری را در این محیط پیچیده از قبل ایجاد کنند. ما این ایده از شهرهای هوشمند را که یکی دیگر از ابتکارات مستقل است به چالش می کشیم و بررسی می کنیم که چگونه ادغام برنامه ها و یکپارچه سازی چشم انداز شهر هوشمند با اهداف کلان توسعه شهر می تواند از تحول موثر شهری و نوآوری محلی بهتر حمایت کند. این تحقیق به برنامه ریزی پیچیده وgovernanceمکانیسم‌هایی در سریع‌ترین رشد اقتصاد جهان – هند – که مأموریتی بلندپروازانه را برای تبدیل 100 منطقه شهری در سراسر کشور به “شهرهای هوشمند” آغاز کرده است. برنامه فدرال شامل ارائه دستورالعمل های متمرکز برایsmart city development. اینها همراه با سیاست های سطح محلی و ابتکارات سازمانی در شهرهای هوشمند تعیین شده در هند، سیاست ها و برنامه های متعددی را شکل می دهند. یک مطالعه موردی دو سطحی در این مقاله به عنوان یک بحث انتقادی در مورد این چشم انداز سیاست ارائه شده است. بررسی در این مسیرها فرصت هایی را برای شناسایی الگوهای اساسی و چالش های توسعه شهر هوشمند در هند فراهم می کند. این مقاله با مجموعه‌ای از توصیه‌ها برای ایجاد چارچوب‌های سیاست شهری هوشمند در اقتصادهای نوظهور به پایان می‌رسد.
در سال 2015، دولت هند “ماموریت شهرهای هوشمند” را با هدف هدایت رشد اقتصادی و بهبود کیفیت زندگی برای مردم در 100 شهر منتخب اجرا کرد. به طور خاص هدف این برنامه انجام این کار از طریق فعال کردن توسعه محلی و استفاده از فناوری به عنوان وسیله ای برای ایجاد راه حل های هوشمند برای شهروندان بود (وزارت توسعه شهری، 2015a، وزارت توسعه شهری، 2015b). این ابتکار اگرچه در آرزوی اجرای توسعه زیرساختی در سطح شهر است
طبق تقسیم بندی جمعیت سازمان ملل، جمعیت شهری جهان از سال 1950 به سرعت رشد کرده است، از 746 میلیون نفر به 3.9 میلیارد نفر در سال 2014. آسیا با وجود سطح پایین شهرنشینی، 53 درصد از جمعیت شهری جهان را در خود جای داده است. هم آسیا و هم آفریقا به سرعت در حال شهرنشینی هستند و تا سال 2050 میزبان نزدیک به 90 درصد از 2.5 میلیارد افزایش جمعیت شهری جهان خواهند بود (سازمان ملل، 2014). انتظار می رود سه اقتصاد نوظهور هند، چین و نیجریه با هم این کار را انجام دهند
تحلیل سیاست شهری یک تمرین پیچیده است که نیازمند مشاهدات دقیق و تفسیرهای کیفی است. با توجه به ماهیت ارتباط متقابل بین حوزه‌های سیاست افقی و عمودی و بازیگران، آثار علمی مختلف یک تحلیل سیاست چند مرحله‌ای را توصیه می‌کنند که بخش‌ها و نهادهای مختلف شهری را پوشش می‌دهد (Mattoni et al., 2015, Rotmans et al., 2001). ما همچنین دریافتیم که رویکرد مطالعه موردی به طور عمومی برای ساختارشکنی و ارزیابی انتقادی اثربخشی استفاده می‌شود
بررسی ما از ماموریت شهرهای هوشمند نشان می دهد که ایده اولیه ساخت شهرهای هوشمند در مانیفست پیش از انتخابات حزب بهارتیا جانتا به رهبری نخست وزیر فعلی هند، نارندرا مودی بیان شده است. در مانیفست آمده است: «ما ساخت 100 شهر جدید را آغاز خواهیم کرد. با جدیدترین فناوری و زیرساخت – پایبندی به مفاهیمی مانند پایداری، پیاده روی تا محل کار و غیره و تمرکز بر حوزه های تخصصی” (پارتی بهاراتیا جاناتا، 2014). اما این ایده از هوشمند جدید
این تحقیق شهر بوبانسوار در هند را به عنوان یک مطالعه موردی شناسایی کرده است تا درک درستی از سیاست و رویکرد برنامه‌ریزی نهادهای محلی شهری در هند و آمادگی آنها برای تبدیل شدن به شهرهای هوشمند ارائه دهد. مبنای ما برای انتخاب شهر، نتیجه «چالش شهر هوشمند» بود که توسط دولت هند برای رتبه‌بندی شهرها بر اساس طیف وسیعی از شاخص‌ها و استحکام پیشنهادهای شهر هوشمند سازماندهی شد. در میان 20 شهر هوشمند که در دور اول این چالش برنده شده اند، Bhubaneswar آمد
یکی از ویژگی های کلیدی سیاست توسعه شهری هند این است که از طریق سیستم های مقررات زدایی، نقشه برداری و استثنایی اجرا می شود (روی، 2009). بدون هیچ گونه سیاست توسعه شهری مشخص، کشور از مدل “شهرسازی فوری” (Datta، 2015) پیروی می کند که توسط سیاست های سریع (Peck، 2002) برای اهداف کوتاه مدت فعال شده است. این روش اغلب منجر به تدوین طرح‌ها و برنامه‌های متعددی می‌شود که توسط سازمان‌های مختلف مرکزی، ایالتی و محلی آغاز شده است.
