مراکز خرید اغلب به عنوان عامل خصوصی سازی فضای عمومی و فرسایش حوزه عمومی مورد انتقاد قرار می گیرند. برخی از نویسندگان استدلال می کنند که برای مبارزه با این فرآیندهای منفی، مراکز خرید باید معادل فضاهای عمومی در نظر گرفته شوند، و بنابراین مستلزم همان قوانینی است که در فضاهای عمومی اجرا می شود (به عنوان مثال، حق ورود آزاد و آزادی بیان). به نظر ما این رویکردها نادرست هستند. در این مقاله ما استدلال می‌کنیم که: 1) مراکز خرید لزوماً مستلزم خصوصی‌سازی فضای عمومی یا لزوماً فرسایش حوزه عمومی نیستند. 2) چون فضاهای عمومی نیستند نمی توان آنها را معادل آنها دانست. 3) دسترسی به آنها بسیار باز است (در مقایسه با بسیاری از انواع دیگر فضاهای خصوصی و عمومی)، و محدودیت هایی که بر برخی از فعالیت های سیاسی اعمال می کنند، تحت شرایط خاصی قابل قبول است. این بدان معنا نیست که صاحبان فضاهای خصوصی کاملاً آزادند که به دلخواه خود عمل کنند. این بدان معناست که آنها را نمی توان با نهادهای عمومی که فضاهای متعلق به عموم را مدیریت می کنند یکسان دانست.
مراکز خرید اغلب در ادبیات دانشگاهی مورد انتقاد قرار می گیرند. به طور خاص، آنها را به ترویج خصوصی سازی فضای عمومی و فرسایش حوزه عمومی نسبت می دهند. این اثرات جانبی ادعایی علاوه بر این، ارتباط نزدیکی با هم دارند: فضاهای عمومی مبنای مادی حوزه عمومی در نظر گرفته می‌شوند. در نتیجه، فرسایش فضای عمومی، فرسایش حوزه عمومی را نیز به دنبال دارد. بنابراین، مراکز خرید – همراه با دیگر انواع فضاهای خصوصی، در
به گفته بسیاری از ناظران، خصوصی سازی فضای عمومی در حال حاضر در حال انجام است و به طور فزاینده ای گسترش یافته است. همانطور که کوهن (2004، ص 4) می نویسد، «این که گفته شود ناپدید شدن فضای عمومی ناشی از خصوصی سازی است، عملاً یک حقیقت است». برخی از تحلیلگران حتی در مورد “پایان فضای عمومی” در حال ظهور صحبت می کنند (Low, 2006, Mitchell, 1995, Sorkin, 1992). در رأس فهرست علل، مراکز خرید قرار دارند که به طور گسترده به عنوان یکی از موتورهای اصلی این فرآیند خصوصی سازی در نظر گرفته می شوند (وویس، 2006).
به ما،
بسیاری از بحث های هنجاری در مورد مراکز خرید بر تلاش آنها برای شرطی کردن فعالیت های خاص، یعنی فعالیت های سیاسی متمرکز است. موضوع این است که آیا این قابل قبول است که یک مرکز خرید اجازه فعالیت های سیاسی خاصی را در فضاهای خود ندهد؟ (واینبرگ، 2009). پیگیری هایی مانند تشکیل یک مجمع، توزیع اعلامیه های سیاسی، درخواست امضا برای یک طومار، معمولاً در مراکز خرید مجاز نیستند. مراکز خرید معمولاً حالت ها و زمان فعالیت های a را تنظیم می کنند
به طور خلاصه، به نظر می رسد که برخی از انتقادات سنتی در مورد مراکز خرید کاملاً قانع کننده نیستند: مراکز خرید لزوماً هیچ فضای عمومی را خصوصی نمی کنند (برعکس، آنها فضاهای جمعی جدیدی را به جامعه ارائه می دهند) و نه لزوماً یا فی نفسه “فرسایش” می کنند . حوزه عمومی به نظر می رسد احتیاط نسبت به مراکز خرید از دو پیش فرض اساسی ناشی می شود: یک ایده رمانتیک از فضاهای عمومی به عنوان مکان هایی برای رایگان، بحث های خودجوش و بدون برنامه، تعامل و
