52 درصد از جمعیت جهان در شهرها زندگی می کنند – در یک نسل، این میزان به دو سوم خواهد رسید (United Nations, 2012a). امروزه یک میلیارد نفر در محله های فقیر نشین شهری زندگی می کنند – آماری که احتمالاً به طور چشمگیری افزایش می یابد، به ویژه در صورت رشد بیشتر جمعیت، در صورتی که کاهش باروری پیش بینی شده در برخی از انواع متوسط ​​محقق نشود (سازمان ملل، 2012c). شهرها موتورهای پویایی، رشد، نوآوری و همزیستی در میان جوامع هستند، اما همچنین مکان هایی هستند که بیشتر چالش های مهم بشریت در آنها متمرکز شده است. امروزه هر شهر با پتانسیل‌های متناقضی مواجه است: مسکن مناسب در مقابل زاغه‌ها، ادغام در مقابل تفکیک، رشد کربن محور در برابر اقتصاد سبز و غیره. مدل ها و رویکردهای مشترک در نتیجه شباهت ها، جهانی شدن و اشتراک دانش پدیدار می شوند. با این حال، با توجه به نابرابری های بزرگ موجود در همان قاره و همان کشورها، هر شهر باید به دنبال راه حل های خاص باشد. چنین راه‌حل‌هایی باید فرهنگ را به‌عنوان یک عنصر استراتژیک برنامه‌ریزی شهری، به همان اندازه که مولفه‌های سنتی اقتصاد، محیط زیست، بهداشت، حمل‌ونقل، املاک، انرژی، و جمعیت‌شناسی مهم هستند، در نظر بگیرند.

برای رویارویی با ظهور بحرانی شهرها به عنوان بستر همکاری ضروری برای تنوع فرهنگی و توسعه پایدار شهری، 170مین هیئت اجرایی یونسکو در سال 2004 شبکه شهرهای خلاق (UCCN) را به دنبال پیشنهاد بریتانیا ایجاد کرد (بندرین، 2012). .

این شبکه از همان ابتدا به عنوان ابزاری برای همکاری چندجانبه و به عنوان یک فرآیند تعاملی برای پل زدن بر انزوای احتمالی شهرها و ساکنان آنها با دیدگاه ایجاد دیدگاه و اشتراک عمل در نظر گرفته شده است. این به عبارت دیگر پاسخی مطابق با نیاز بود که توسط اوکانو و سامسون (2010) در بررسی کلی گسترده آنها از ادبیات موضوع برندسازی فرهنگی شهری، برای واکنش در برابر پراکندگی از طریق گسترش موقعیت چهار ربع فضای عمومی، مبتنی بر جهان وطنی، به منظور ایجاد مجدد خلاقیت شهرها. همانطور که بعدا خواهیم دید، با این حال، UCCN با بررسی تجربیات خود، به تدریج دریافته است که اساسنامه یک شبکه به خودی خود برای مبارزه با پراکندگی کافی نیست.

در لحظه آغاز به کار، شبکه شهرهای خلاق نیز به عنوان ابتکار «اتحاد جهانی برای تنوع فرهنگی» در نظر گرفته شد، پلتفرمی که توسط یونسکو در سال 2002 برای تحریک مشارکت بین بازیگران خصوصی، دولتی و جامعه مدنی به منظور تقویت فرهنگی ایجاد شد. صنایع در کشورهای در حال توسعه و ترویج تنوع بیان فرهنگی.

این UCCN به عنوان بخشی از ابتکارات متعدد در زمینه حفظ و توسعه شهرها و مناطق شهری که توسط یونسکو پیشگام بود، راه اندازی شد، بر اساس این فرض که شهرها نه تنها به عنوان مکان های حفاظتی عمل می کنند، بلکه به عنوان مکان هایی که می توان انرژی های خلاقانه را در تولید انرژی به کار گرفت. پروژه های اجتماعی و اقتصادی قابل دوام

لازم به یادآوری است که در سال 1972 یونسکو کنوانسیون حفاظت از میراث فرهنگی و طبیعی جهانی را تصویب کرد که فهرست میراث جهانی تا به امروز شامل 981 ملک است که دارای ارزش جهانی برجسته هستند. بسیاری از آن سایت ها شامل عناصر شهری هستند. در سال 1994، سازمان شهرهای میراث جهانی (OWHC) ایجاد شد. این شهر از 250 شهر تشکیل شده است که در آنها مکان هایی در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفته است. در سال 2011 یونسکو توصیه ای را در مورد چشم انداز تاریخی شهری اتخاذ کرد که برای راهنمایی دولت های محلی در اجرای رویکردی جامع برای توسعه پایدار شهرهای تاریخی، با در نظر گرفتن واقعیت های معاصر طراحی شده بود.